ผมคบกับแฟนมา 5 ปี
ตั้งแต่ ม.1-6
ผมกลับบอกเลิกกับเธอ เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้รักเธอแบบคนรัก ที่ผ่านมาผมรักเธอแบบเพื่อนมาโดยตลอด เพราะเราไม่เคย...กันเลย และพวกเราเจอกันแค่ที่ รร. เท่านั้น ไม่มีที่อื่น
2 ปีผ่านไป ผมกลับมาให้เธอเจอหน้าอีกครั้ง ผมเห็นเธอสนิทสนมและเริ่มเปิดใจให้กับคนอื่นไปแล้ว และวันนั้นเองเป็นวันที่ผมจะเสียเธอไปจริงๆ ผมถึงรู้หัวใจตัวเองว่า..ผมรักเธอมาโดยตลอด
“ ผมขอโทษ ”
“ ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม ”
“ เลิกกันเถอะ “ ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผมที่กำลังยืนหันหลังให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผมที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนี้พวกเราก็กำลังจะจบชั้น ม.6 และวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศจบการศึกษา
" บอกเหตุผลป่านได้ไหมมังกร " ป่านถามผมกลับด้วยเสียงสั่นเครือ
ที่ผมหันหลังให้เธอเพราะกลัวจะเห็นน้ำตาของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผม ผมกลัวว่าผมจะใจอ่อน
" ทำไมผมต้องบอกเหตุผลกับคุณด้วย " ผมเรียกแทนตัวเองกับป่านอย่างเย็นชา
" อึก ที่ผ่านมามังกรไม่เคยรักป่านเลยใช่ไหม " ป่านพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย
" ใช่ " ผมตอบกลับไป เพราะตอนนี้ผมอยากเลิกกับเธอ อยากให้เธอไปจากผม เกลียดผมไปเลยได้ยิ่งดี ผมจะดีใจมาก
" ที่ผ่านมาผมไม่เคยรักคุณ ผมเห็นคุณเป็นเพียงของเล่นเหมือนคนอื่นๆ คุณคิดว่าผมจะหยุดที่คุณคนเดียวอย่างนั้นเหรอ " ผมตอกกลับป่านไปด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอ
" ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่เราคบกัน มังกรไม่เคยรักป่านเลย อึก ป่านรู้แล้ว " ป่านเดินหันหลังแล้วเปิดประตูห้องเรียนออกไปทันที
ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ในห้องเรียน เพราะเป็นวันปัจฉิมนิเทศจบการศึกษาของรุ่นผม ทุกคนลงไปถ่ายรูป รับดอกไม้แสดงความยินดีที่เรียนจบกัน
ผมหันกลับไปมองป่านก็เดินหายลับตาผมไปแล้ว เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแหล่ะผมคิดในใจ
Guest
