บทนำ
เสียงฝีเท้าเจ้าอารมณ์บ่งบอกถึงสภาพจิตใจของบุตรสาวผู้เป็นที่รักของกษัตริย์แห่งราชอาณาจักรเนเทริสได้เป็นอย่างดีจนกระทั่งเหล่าเสนาธิการต่างพากันหวาดหวั่นให้กับท่าทีแสนขัดใจของเจ้าหญิงมิเนริสเป็นอย่างมาก
" เจ้าหญิงมิเนริส มีธุระอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทยังคงประชุมหารือกับสภาดินแดนและปรึกษาเรื่องกำลังรบกับอาณาจักรที่เป็นปรปักษ์อยู่กระหม่อมเกรงว่าจะไม่สามารถอนุญาตให้ท่านเข้าไปได้ในตอนนี้... "
คิดว่าข้าจะอยู่ฟังพวกเจ้าพูดพร่ำเพรื่อให้รำคาญใจเล่นอยู่รึไง ข้าคือเจ้าหญิงแห่งเนเทริสนะ ไม่มีประตูบานไหนในพระราชวังนี้ที่ขัดขวางข้าไปได้ แม้แต่ของท่านพ่อข้าก็จะเข้า หากมีปัญหานักข้าก็จะจัดการมันด้วยตัวเอง
" ข้าบอกให้เปิดประตู "
น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยบอกกับเหล่าเสนาอีกครั้งท่ามกลางความโกลาหลของข้าราชบริพารเสียงของกษัตริย์ก็ดังขึ้นราวกับสัญญาณบ่งบอกว่าบัดนี้เจ้าของปราสาทตรงหน้ากำลังจะหมดความอดทนลงในอีกไม่ช้านี้ และตัวของเขาเองก็จะไม่รีรอให้เหล่าสภาได้เอื้อนเอ่ยขออนุญาตอะไรอีก
" ให้นางเข้ามา "
" แต่ฝ่าบาท "
" ลูกสาวข้า นางมีสิทธิได้รับรู้เรื่องนี้ ข้าบอกว่าให้นางเข้ามา "
น้ำเสียงทุ่มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างทรงอำนาจทำให้เหล่าสภาตรงหน้าได้แต่ก้มหน้ายอมรับกับคำตัดสินของพระราชาอย่างไม่มีใครกล้าต่อกรใดๆอีก
" ท่านพ่อ "
น้ำเสียงของเจ้าหญิงมิเนริสเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงทันทีเมื่อประตูถูกเปิดออกท่ามกลางสายตานับสิบคู่และหนึ่งในนั้นมีสภาแห่งอาณาจักรอื่นนั่งรวมกันอยู่ในนั้นด้วยสายตาแสดงความสนใจในบุตรสาวของเนเทริสอยู่ไม่น้อย
" มิเนริส เจ้ามานั่งตรงนี้ "
พระราชาแห่งอาณาจักรเนเทริสปลายตามองลูกสาวเพียงคนเดียวของตนด้วยแววตาอย่างชั่งใจก่อนเขาจะเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นเคร่งขรึมอีกครั้ง
" ท่านพ่อมันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ ที่ท่านพ่อจะส่งลูกไปอภิเษกสมรสกับบุตรชายตระกูลอื่น หาใช่คนที่ลูกสนใจจะแต่งด้วยไม่"
" มิเนริสด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะสามารถจัดการเองได้โดยไม่ต้องพึ่งเส้นสายจากอาณาจักรข้างเคียงหรอกนะลูกพ่อ เราจำเป็นต้องหาความปลอดภัยให้เจ้าในตอนที่พ่อยังคงมีอำนาจอยู่"
" ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไรคะ ข้างงไปหมดแล้วค่ะ"
" เจ้าต้องแต่งงานมิเนริส ตระกูลอื่นต้องการใช้เจ้าเป็นเครื่องมือในการยึดครองอำนาจของราชอาณาจักรเรา พ่อต้องการแน่ใจว่าตระกูลที่พ่อฝากฝังเอาไว้จะช่วยสนับสนุนเจ้าให้กลายเป็นเจ้าของบังลังก์ต่อจากพ่อได้ แม้ว่าเจ้าจะไม่มีทักษะเรื่องการต่อสู้หรือรู้เรื่องการเมืองใดๆเลย "
" ท่านพ่อ ลูกไม่อยากแต่งงาน ลูกจะปกป้องตนเองให้ได้ กับคนที่ลูกไม่ได้รักหรือชอบพอกันมาก่อน ลูกไม่สามารถรับความต้องการแบบนั้นได้ค่ะท่านพ่อ โปรดพิจารณาเรื่องนี้ใหม่ด้วยเถอะค่ะ"
คนร่างบางนั่งเกาะเก้าอี้ข้างตัวของพระราชาด้วยความหวาดวิตกอย่างอดกลั้น เธอไม่อยากกลายเป็นหนึ่งในตัวเลือกของชายใดก็ตามที่ตนไม่ได้รักเพียงเพราะว่าต้องการเขาคนนั้น เพื่อทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและต้องคอยปรนเปรอร่างกายให้กับคนที่เธอไม่ได้รักทางเดียวอย่างนั้นหรือ แม้แต่สิทธิจะหาคู่ครองชีวิตด้วยตนเองเธอยังไม่สามารถทำได้แล้วจะมีหน้าไปปกครองคนอื่นๆ ได้อย่างไร
" มิเนริส เจ้าไม่เคยจับดาบอาบเลือดเลยสักครั้งเดียว อายุของเจ้าก็ใกล้จะถึงวัยที่ต้องอภิเษกสมรสกับชายใดในตระกูลตามธรรมเนียมที่มีอยู่มาช้านานแล้ว พ่อเห็นว่าเจ้าควรจะมีคู่ครองที่สามารถปกป้องดูแลความปลอดภัยของเจ้าได้- "
" ข้าไม่แต่งค่ะ ยังไงข้าก็ไม่แต่ง ถ้าท่านพ่อจะบังคับข้าเช่นนั้นก็สั่งลงโทษลูกเถอะค่ะ ลูกยอมโดนลงโทษหากต้องแต่งกับคนที่ท่านพ่อเลือกให้ "
น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นจากริมฝีปากคนบางซึ่งนั่งกำฝ่ามือแนบตักอยู่กับที่โดยที่รอบๆ ตัวของเธอเองก็มีฝ่ายสภานั่งแสดงสีหน้าเครียดจัดกับนิสัยเอาแต่ใจของเจ้าตัวท่ามกลางความลังเลใจของกษัตริย์องค์ปัจจุบัน
" ท่านพ่อ "
" เนเทริส ท่านต้องตัดสินใจนะพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท "
เสียงของเหล่าเสนาเรียกสติเนเทริสอีกครั้งก่อนที่เขาจะเหลียวใบหน้าไปยังมิเนริสด้วยแววตาเศร้าหม่องพลางฝืนขึ้นมองเหล่าเสนาด้วยความอดกลั้นอย่างถึงที่สุด
" ข้าตัดสินใจ ให้องค์หญิงมิเนริสเป็นผู้สืบบังลังก์ต่อจากข้า เช่นนั้นแล้วพวกเจ้าคนไหนในตระกูลใดจะอาสาปกป้องนาง ตระกูลของพวกเจ้าจะได้หลวมรวมเป็นหนึ่งกับตระกูลเนเทริส และข้าให้สัญญาว่าตราดใดที่ตระกูลเนเทริสยังคงอยู่พวกเจ้าจะได้รับการยอมรับและได้ยศถาบรรดาศักดิ์ต่อจากตระกูลสืบไป"
สิ้นเสียงพูดเฉียบขาดของผู้เป็นกษัตริย์บุตรสาวตรงหน้าก็ถึงกับพูดไม่ออก เธอถือวิสาสะลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้านข้างตัวของกษัตริย์ก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องโถงท่ามกลางเหล่าสภาที่พากันเสนอชื่อตนเองและไม่มีท่าทีสนใจความต้องการของเจ้าหญิงแต่อย่างใด
" ข้าไม่ต้องการแต่งงาน เรสตัน มันเป็นเพราะข้าเกิดเป็นหญิงงั้นหรือ ข้าถึงไม่มีสิทธิ์มีอิสระในตนเอง ทำไมข้าถึงต้องกลายมาเป็นเครื่องมือในราชวงศ์เช่นนี้"
น้ำเสียงตัดพ้อดังออกมาจากห้องบรรทมท่ามกลางความเคารพของเด็กหนุ่มร่างสูง ผู้เติบโตมาพร้อมๆ กับเจ้าหญิงมิเนริส เขาทำได้เพียงแค่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้อง เฉกเช่นเดียวกับทุกวัน
" ข้าไม่สามารถช่วยท่านได้เจ้าหญิง...ข้าเสียใจ "
" ท่านพ่อคงอยากได้ลูกชายแทนที่จะเป็นลูกสาวอย่างข้า เพราะข้ามันอ่อนแอที่แม้แต่จะจับดาบฟาดฟันกับผู้อื่น ท่านพ่อก็ไม่เคยให้ข้าทำ! "
" แต่ท่านเป็นผู้หญิง ผู้หญิงไม่ควรจะต้องจับดาบอาบเลือด หน้าที่ปกป้องท่านควรเป็นหน้าที่ของอัศวิน ไม่ก็เป็นพระสวามีของท่าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนในเนเทริสจับดาบอาบเลือดสู้รบราวกับชายฉกรรจ์และมีอิสระเยี่ยงบุรุษมาก่อน "
น้ำเสียงของเรสตันมีท่าทีเศร้าเสียใจไม่ต่างกัน เพราะยศถาบรรดาศักดิ์ของเขานั้นก็ทำได้แค่เพียงยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องของมิเนริสเพียงเท่านั้น
" ข้าจะออกไปเรสตัน...ในเมื่อข้าเลือกเองไม่ได้ ข้าก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม "
น้ำเสียงเฉียบขาดกึ่งตัดพ้อถูกเอ่ยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจมิเนริส แม้กระทั่งเรสตันเลือกที่จะปฏิเสธมันออกมาและพยายามหาทางไม่ให้มิเนริสคิดทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อตนเองไปมากกว่านี้ เธอก็ไม่คิดจะฟังเหตุผลใดๆ จากเรสตันทั้งสิ้น
" เจ้าหญิง ข้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยาก และมันคงยิ่งทำให้ท่านลำบากใจ แต่ได้โปรดทรงคิดอีกทีเถิด ข้าจะหาทางช่วยท่าน- "
" เจ้าช่วยข้าไม่ได้ เรสตัน ไม่มีใครช่วยข้าได้"
สิ้นเสียงพูดประชดประชัดของมิเนริส เรสตันก็พยายามจะดันประตูออกอีกครั้งด้วยความกระวนกระวายใจอย่างถึงที่สุด เขาทั้งวิ่งไปตามหาผู้ช่วยเหลือและรีบวิ่งหน้าตั้งกลับมาช่วยกันเปิดประตูห้องบรรทมอีกครั้ง ก่อนที่เรสตันจะได้พบกับความจริงที่ว่ามันสายไปแล้ว เจ้าหญิงมิเนริสแอบปีนราวระเบียงห้องหนีลงไปผ่านหน้าต่างของจากปราสาทเมื่อสักครู่หนึ่งได้แล้ว เขาจึงมีอาการตื่นตนกออกมาอย่างถึงที่สุด
" ไม่นะ...ใคร...มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง! เจ้าหญิงมิเนริสทรงหายตัวไปแล้ว! ส่งคนออกค้นหาเดี๋ยวนี้!! "
น้ำเสียงแกร่งระดมเรียกทหารคนอื่นๆ พลางช่วยกันมองหาเจ้าหญิงมิเนริสกันไปทั่วบริเวณก่อนที่พวกเขาจะได้รับคำสั่งจากหัวหน้าองครักษ์ให้ออกตามหาเจ้าหญิงมิเนริสจากนอกปราสาทเป็นการเร่งด่วน
ตึกๆๆๆ !
เสียงฝีเท้าเรียวรีบก้าวเท้าหนีออกมาจากบริเวณห้องโถงใหญ่ด้วยความเร่งรีบเพราะเธอไม่อยากแต่งงานกับใครก็ตามที่พระราชาจัดหาไว้ให้โดยที่เธอไม่เต็มใจจะแต่งงานด้วย
มิเนริสไม่อยากเป็นอย่างที่แม่นมเคยพร่ำสอนเอาไว้ เธออยากเลือกใช้ชีวิตรักของตัวเธอเองโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาคอยพร่ำบอกว่าหน้าที่ของเธอคืออะไร เธอไม่ได้อยากเลี้ยงดูลูกและคอยบำเรอกามอารมณ์ให้แก่ผู้ที่เป็นสามีของเธอเท่านั้น มิเนริส อยากลองใช้ชีวิตที่เธอสามารถจะทำอะไรก็ได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นแล้ว หากคิดจะบังคับกันให้กลายเป็นเมียของคนที่เธอไม่เคยคิดจะรักด้วยแล้วล่ะก็ สู้ให้เธอหนีไปตายเอาดาบหน้าเสียยังดีกว่าอีก!
ปั่ก!
เสียงฝีเท้าชนเข้ากับขอบประตูเมืองใหญ่อย่างไม่ทันได้ตั้งใจ กระทั่งเกิดเสียงโห่ร้องของเหล่าทหารที่ดังขึ้น เมื่อมีรถม้าปริศนาเคลื่อนทัพเข้ามาถึงด้านหน้าพระราชวังหลวงราวกับรอคอยช่วงเวลานี้อยู่นานแล้ว
บุคคลที่พระราชาทรงมีคำสั่งให้ไปร่วมรบโดยไม่คาดหวังว่าพวกเขาจะได้รับชัยชนะกลับมาได้ ดันปรากฎตัวขึ้นอยู่ที่ทางเข้าออกด้านนอกของปราสาทหลวง มิหนำซ้ำพวกเขายังสามารถนำตัวอัศวินฝีมือดีจากไรท์ฮาร์ตเว็นท์กลับมาได้อีกด้วย
' เทอเรีย เว็นท์ลิ '
อัศวินหญิงผู้เลืองชื่อเรื่องการนองเลือดราวกับปีศาจขาวผู้กำลังถูกจับตัวกลับมาพร้อมกับทหารกล้าที่แม้แต่สนามรบจริงพวกเขาก็ยังไม่เคยเอาชนะได้เลยสักครั้งเนี่ยนะ...
" มองหน้าข้าทำไม อยากมีปัญหากับข้ารึไงคะ ชาวเมืองเนเทริส "
รอยยิ้มพิมพ์ใจถูกส่งออกมาในทันที เมื่อหญิงสาวร่างบางก้าวขาลงมาจากรถม้าพลางสยายเรือนผมสีอมชมพูเข้มอันดูเป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่พากันจดจ้องมองมายังเธอด้วยความสนอกสนใจ
กระทั่งคนร่างบางเลือกที่จะเลื่อนนัยน์ตาสวยมาจับจ้องเข้ากับมิเนริสด้วยแววตาอันหยิ่ง ผยองราวกับว่าเธอคนนี้ไม่คิดจะก้มหัวให้ผู้ใดในราชอาณาจักรแห่งนี้เลย แม้หล่อนจะถูกจับมัดมือกุมมากับรถม้าก็ตามที
" เจ้าหญิงมิเนริส "
เสียงทหารรอบตัวรถม้าเอ่ยปากขึ้นพร้อมเพรียงกันด้วยความตื่นตนกในทันที เมื่อเจ้านายร่างสวยที่ควรจะอยู่แต่ในปราสาทกลับกลายมายืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาด้วยสภาพเท้าเปลือยเปล่าไร้การสวมใส่เครื่องประดับใดๆ
" ปากดีเช่นเจ้า ข้าก็ไม่แปลกใจเลย หากเจ้าจะถูกจับกุมตัวมาเป็นเฉลยเช่นนี้ "
" จะอย่างไร ก็ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะต้อง มาใส่เรื่องของข้าเสียหน่อย หลีกทางไป ข้าจะต้องไปเข้าพบพระราชาแสนอ่อนแอทำตัวหยิ่งยโสของราชอาณาจักรนี้ "
พูดไม่ทันจบอัศวินหน้าสวยก็ถูกเจ้าหญิง มิเนริสตบเข้าไปที่แก้มด้านขวาของตนทันทีซึ่งนั่นทำให้เธอต้องหันไปตามแรงเหวี่ยงด้วยสีหน้ามึนงงเป็นอย่างมาก
" งั้นเจ้าก็กำลังถูกข้า ลูกพระราชาแสนอ่อนแอหยิ่งยโสคนนี้ ตบใบหน้าของเจ้าสั่งสอนอยู่นี่ไงล่ะ ยัยอัศวินไร้จิตสำนึก ข้าก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าเจ้าจะทำเช่นไรต่อไป เมื่อต้องมาโดนโทษหลบลู่เบื้องสูงเพิ่มเช่นนี้ "
ช่วงไรท์talk : ไง ตามสัญญากับตัวเองคือไรท์เอง555เรื่องแฟนตาซียูริคลอดแล้วจ้า หลงรักทรราชผู้นี้มาก ไอ้ลูกหมาสีชมพูของแม่ ! เก่งกับทุกคนยกเว้น แค่กๆ- เอาเป็นว่าฝากติดตามด้วยนะคะ แงๆ ชอบเองมากอยากบอกต่อ แล้วพบกันในเรื่องค่ะ บะบาย !
Guest
