Love Sign สัญญาณรัก intro
ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเข้าคู่กับกางเกงสแล็คสีเดียวกัน แขนเสื้อทั้งสองข้างถกขึ้นมาจนถึงข้อศอก กระดุมเสื้อบนสุดถูกปลดออกเผยให้เห็นลำคอแกร่งที่มีรอยแดงใหม่ๆใกล้กับรอยสักรูปผีเสื้อ เขาหยุดยืนอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งที่แฝงตัวอยู่ในซอยบนถนนใจกลางกรุง ที่นี่ผู้คนไม่พลุกพล่านมากเท่าที่ถนนใหญ่ ทั้งๆที่ในซอยแทบจะไม่มีต้นไม้ใหญ่แต่ร้านอาหารแห่งนี้กลับมีต้นไม้ใหญ่อยู่ด้านหน้าเป็นร่มเงาให้ร้าน
มาร์สเปิดประตูเข้าไปในร้านก็ได้รับการต้อนรับจากพนักงาน ” จองไว้ในชื่อคุณมิถุนาครับ “ เขาบอกกับพนักงานที่พยักหน้าแล้วพาเขาไปนั่งโต๊ะที่ถูกจองไว้แล้ว
” ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจจะรับเป็นเครื่องดื่มอะไรดีคะ “ พนักงานถาม
” ยังก่อนครับ “ มาร์สตอบ เขานั่งลงยังไม่ทันถึงห้านาทีดีก็มีหญิงวัยกลางคนท่าทางดูคล่องแคล่วแฝงไปด้วยความสดใสเช่นสมัยสาวๆอยู่ในทีเข้ามายืนกอดอกจ้องหน้าเขา
” นั่นรอยอะไรมาร์ส “ น้ำเสียงเข้มขึงของมิถุนาถามลูกชายคนโตเพราะนอกจากรอยสักแล้วยังมีรอยแดงที่เธอไม่ชอบใจปรากฏให้เห็น มาร์สก้มมองแล้วตอบน้ำเสียงเรื่อยๆ
” ยุงกัดครับแม่ “
มิถุนาทำเสียงฮึ เธอเข้าไปนั่งข้างลูกชาย “ ยุงตัวนี้ใหญ่น่าดูเลยนะ ดูสิ ทั้งเม้มทั้งกัด รอยขนาดนี้น่าจะฉีกคอลูกไปด้วย ”
มาร์สหัวเราะขำกับคำพูดประชดประชันของแม่ “ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับแม่ ผมมาตามคำขอแม่แล้วนะ อย่าลืมสัญญาระหว่างเราด้วยนะครับว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะทำเรื่องแบบนี้ “ แววตาสุดท้ายของลูกชายมองคนเป็นแม่อย่างจริงจัง มิถุนาไม่ค่อยจะอยากจะตอบรับสักเท่าไหร่
“ แม่ครับ ”
” สัญญา แม่จะเลิกวุ่นวายเรื่องนี้ พ่อเราเองก็คงโกรธแม่มากถ้าแม่ทำอีก “ มิถุนาว่า ” ให้ตายเถอะ แม่ก็อยากให้ลูกเจอคนที่ดีกับลูกเท่านั้นเอง “ มิถุนาบ่นแกมน้อยใจ ลูกชายจับมือแม่มาปลอบ
“ ผมผ่านมาได้แล้วนะครับแม่ แม่ไม่ต้องห่วง ถ้าผมคิดจะมีเมื่อไหร่ก็คงเมื่อนั้น ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมมี ” มิถุนาอยากจะเอ่ยปากพูดกับลูกชายแต่เจ้าตัวดันเหลี่ยมจัดทำทีเป็นมีสายเรียกเข้ามา “ มีสายด่วนเข้ามาครับแม่ ผมต้องไปก่อนคงอยู่ทานข้าวกับแม่กับเพื่อนแม่ไม่ได้แล้ว ไปนะครับ “ ร่างสูงลุกแล้วเดินออกจากร้านอาหารไปทันทีทิ้งให้คนเป็นแม่นั่งกุมขมับเสียรู้เจ้าลูกชายตัวแสบจนได้
“ มาร์สนะมาร์ส เล่ห์เยอะเหลี่ยมเยอะเหมือนใครกัน ”
ที่ด้านนอกมาร์สออกอาการลิงโลดที่หนีพ้นการกินข้าวดูตัวของแม่มาได้สำเร็จก็ออกรถเลี้ยวออกจากร้านอาหารสวนกับรถอีกคันที่เข้ามาจอดเทียบ
“ พริบจะไม่ลงไปจริงๆเหรอ ”นุชนารถถามย้ำกับหลานสาว
“ นี่มันยุคไหนแล้วคะป้านารถ ใครจะมานั่งกินข้าวดูตัวกันอีก พริบไม่เอาด้วยหรอก ” พริบพราวว่า “ เกิดอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเรดแฟล็ก ติดเหล้า ติดการพนัน ทำร้ายผู้หญิงขึ้นมาจะทำยังไงคะ อุ้ย! แค่คิดก็ขนลุกแล้วค่ะ ”
“ ดูทำพูดเข้า ทำอย่างนายปกรณ์นั่นจะเป็นผู้ชายที่ดีอย่างนั้นแหละ เปิดคลับเนี่ยนะพริบ ” นุชนารถออกอาการดูแคลน
” ป้าคะ เปิดคลับไม่ได้จะเป็นคนไม่ดีทุกคนนิคะ ตั้งแต่พริบรู้จักพี่ปกรณ์มาเขายังไม่เคยเสียมารยาทกับพริบเลยนะคะ ” พริบพราวมองนุชนารถอย่างอ่อนใจ นุชนารถเองก็ไม่อยากมีเรื่องให้ขุ่นเคืองกับหลานสาว
“ อย่าไว้ใจมากแล้วกันพริบ ระวังตัวเองหน่อย แล้วก็จะไม่เข้าไปจริงๆใช่มั้ย ”
“ ไม่ค่ะ ” พริบพราวยืนยันหนักแน่น “ ป้านารถกินข้าวกับเพื่อนเสร็จเมื่อไหร่โทรหาพริบนะคะ เดี๋ยวพริบมารับ พริบจะเข้าไปที่บริษัทก่อน ” นุชนารถพยักหน้ารับอย่างจำยอมแล้วลงจากรถ เธอเดินเข้าไปในร้านเพื่อพบกับมิถุนา
“ มิน ”
มิถุนามองนุชนารถที่ข้างกายไร้หลานสาวมาด้วย คนเป็นแม่เป็นป้าต่างก็ยิ้มเผล่มองหน้ากันไปมารู้แล้วว่าลูกชายหลานสาวของพวกเขาต่างพากันโดดเรือหนีกันไปหมดแล้ว
*****
**เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเองไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลใดที่มีอยู่จริง แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณและอ่านด้วยความบันเทิงนะคะ**
***นิยายทุกเรื่องเป็นสิทธิ์ของผู้เขียนในนามปากกา ความฝันในวัยเด็ก lotte เท่านั้น ห้ามมิให้ผู้ใดหรือบุคคลใดคัดลอกเนื้อหาหรือดัดแปลงเนื้อหาหรือนำเนื้อหาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด***
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537
รูปภาพ cr : unsplash
Guest
