"แม่นมไปตามสาวใช้ทั้งหมดมา"เสียงองครักษ์ข้างกายซุนกั๋วกงดังขึ้น จนได้ยินมาถึงห้องที่หวังเหมยฮวาและลู่เสียนพักอยู่
"นั่นเสียงท่านองครักษ์นี่พี่หญิง"
"มีอันใดกันนะ เหมือนจะเรียกพวกสาวใช้เลย เรารีบออกไปดูกันเถอะ"
"พวกเจ้ารีบไปลานกว้างเร็ว ๆ เลย"แม่นมตะโกนบอกเหล่าสาวใช้ทั้งหมด
"เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ"
ไม่นานนักสาวใช้ในจวนทั้งหมดก็มารวมตัวกันอยู่ที่ลานกว้าง หากนับจริง ๆ มีเกือบ 50 ชีวิตเลยทีเดียว
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นเอง องครักษ์ข้างกายของซุนกั๋วกงก็กำลังไล่สายตามองสาวใช้ไปทีละคน หวังเหมยฮวาที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่ก้มหลบสายตา เพราะกลัวว่าพวกเขาจะจับได้แล้วว่ามีสายลับแอบเข้ามาในจวน
"พวกเจ้าผู้ใดมีคนรักแล้วก้าวออกไป"ไม่นานสาวใช้บางส่วนก็เดินออกไป
"ผู้ใดอายุน้อยกว่า 16 ปีก้าวออกไป"สาวใช้อีกบางส่วนก็ออกไป
"ผู้ใดเคยมีความสัมพันธ์ทางกายมาแล้วก้าวออกไป"แล้วสาวใช้บางส่วนก็ออกไปจนตอนนี้เหลือสาวใช้อยู่เพียง 10 คนที่ยืนอยู่
"ข้ากำลังหาสาวใช้ไปอุ่นเตียงให้นายท่าน มีผู้ใดจะเสนอตัวหรือไม่"องครักษ์หนุ่มถามขึ้น
"ข้าเจ้าค่ะ"ลี่หยางยกมือขึ้นเพื่อเสนอตัว
"เช่นนั้นเอาไปเจ้าก็แล้วกัน"จากนั้นทุกเสียงก็เงียบลงจนหวังเหมยฮวาต้องเงยหน้าขึ้นมาดู
"ขะ.. ข้าหรือเจ้าคะ"ผู้ที่องครักษ์เลือกก็คือนาง ให้ตายเถอะคนอยากไปเหตุใดไม่ให้ไปเล่า
"ท่านองครักษ์แต่ข้ายกมือก่อนนะเจ้าคะ"ลี่หยางรีบแย้ง
"ข้าก็ถามพอเป็นพิธีแต่ข้าเลือกไว้นานแล้ว เจ้าน่ะตามข้ามา"
"จะ..เจ้าค่ะ"
"พี่หญิงสู้เขา"ลู่เสียนพยายามให้กำลังใจหวังเหมยฮวา
สุดท้ายนางก็เดินตามองครักษ์หนุ่มไปจนถึงห้องนอนของซุนกั๋วกง "ให้ตายเถอะเหตุใดสวรรค์ทำกับข้าเช่นนี้ ข้ามาเป็นสายลับหาได้อยากเป็นสาวใช้อุ่นเตียงเช่นนี้" นางบ่นพึมพำกับตนเอง
"เอาล่ะถึงแล้ว ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี ข้าขอตัว"
"ดะ..เดี๋ยวก่อน"ยังพูดไม่ทันจบองครักษ์หนุ่มก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะออกไปเสียแล้ว
.
Guest
