“ทีกับคนอื่นยิ้มหวานให้ได้ ทีกับเราทำเหมือนเกลียดมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ฮึ!” เสียงบ่นอุบจากอีกคนที่เดินมาเจอเข้าพอดี ทำให้คนที่กำลังจะเดินออกจากตึกต้องชะงักก่อนจะหันมามอง
“จ่มให้ไผ” [บ่นให้ใคร]
“ให้นายนั่นแหละ สองมาตรฐาน”
“ฮึ~” คนถูกว่าเค้นหัวเราะออกมาก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินออกไป ราวกับไม่สนใจ
“หายดีแล้วเหรอ”
“บ่หายสิมาโรงเรียนติ” [ไม่หายจะมาโรงเรียนเหรอ]
“ใครจะไปรู้คนดื้อแบบนาย เดาใจไม่ได้หรอก” คนถูกว่าเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กด้านข้างเล็กน้อยและมีรอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก
“เขียบ” มือเล็กคว้าแขนเขาเอาไว้ก่อนจะหยุดเดินจนทำให้เขาหยุดเดินไปด้วย
“เมื่อไหร่นายจะเปิดใจให้เรา” สายตาหวานช้อนมองอย่างต้องการคำตอบ พร้อมกันนั้นเมื่อมองสบดวงตาประกายนั้นหัวใจแกร่งก็เร่งจังหวะตัวเองให้เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ได้...ถ้างั้นต่อไปนี้เราจะไม่มาทำให้นายรำคาญใจอีก” พอเธอพูดออกมาแบบนั้นชายหนุ่มสะอึกไปเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไรออกมา (ปากหนักจริง)
ตาประกายหม่นหมองลงเมื่อเห็นท่าทางที่เฉยชานั้นก็คิดจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ เธอปล่อยมือจากแขนแกร่งที่จับอยู่ และค่อย ๆ หันหลังเดินไป
“กะบ่ได้ปิด!” [ก็ไม่ได้ปิด]
“อะไรนะ?” ขาวเรียวที่กำลังก้าวเดินได้เพียงสองก้าวก็หยุดชะงักก่อนจะหันกลับมาด้วยแววตาประกายอีกครั้ง
“นั่นแหละ” หญิงสาวได้แต่อมยิ้มมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินหนีเธอไป
Guest
