“แป้ง” หญิงสาวผู้เก็บตัว ชอบฟังเสียงฝนและทำร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก วันหนึ่ง “มิ้น” หญิงสาวจากกรุงเทพที่เพิ่งผิดหวังในความรัก ขับรถหนีฝนหลงเข้ามาในหมู่บ้านกลางหุบเขา และมาหลบฝนที่ร้านกาแฟของแป้ง
คืนฝนตกคืนนั้น… ทั้งสองคนใช้เวลาคุยกันจนเช้า กอดแรกที่อบอุ่นท่ามกลางเสียงฝน กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่เปลี่ยนชีวิตของทั้งสองคนไปตลอดกาล
มิ้น กำลังจะกลับกรุงเทพฯ ไปสานต่อชีวิตเดิมของเธอ
แป้งไม่กล้าบอกว่า…เธอไม่อยากให้มิ้นไป
ส่วนมิ้นเองก็ไม่แน่ใจ ว่าความรู้สึกนี้คือรักจริง หรือแค่ความเหงาในคืนฝนตก
เสียงฝนยังคงกระทบหลังคาเบา ๆ ข้างในร้านกาแฟอุ่นด้วยแสงไฟสลัว แป้งเดินไปปิดม่านช้า ๆ หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อหันกลับมาเจอสายตาของมิ้น
“คืนนี้… อย่าเพิ่งไปได้ไหม”
คำพูดนั้นเบากว่าฝน แต่ดังก้องในใจเจ เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ นิ้วมือแตะข้างแก้มแป้งเบา ๆ ก่อนจะสอดเข้ากับปลายผมที่เปียกนิดหน่อย
ไม่มีคำพูดอีกต่อไป มีแค่ลมหายใจที่ใกล้กันเรื่อย ๆ
ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันอย่างแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนจะแนบชิด ลึกซึ้ง และอบอุ่นขึ้นทุกที
เสื้อของแป้งหลุดออกช้า ๆ ด้วยมือของเจที่สั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้ว่าสิ่งนี้สำคัญ
บทกอดครั้งแรกของเธอ เกิดขึ้นในคืนฝนตกอย่างที่ไม่มีวันลืม
...
ฝนยังตกเบา ๆ เหมือนมันรับรู้ว่าหัวใจสองดวงกำลังปล่อยให้ความรักค่อย ๆ เบ่งบาน
Guest
