ความรักหกปีพังทลายลงเพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นกลับมา
🖤แนะนำตัวละคร🖤
ยักษ์ อายุ 30 ปี ลูกชายกำนันโต เจ้าของฟาร์มหมูที่ใหญ่ที่สุดในตำบล คนเป็นพ่อขยันขันแข็งทว่าคนเป็นลุกกลับเกียจคร้าน เพราะยังไม่อยากสืบทอดธุรกิจเลยเปิดอู่ซ่อมรถ หากินไปวันๆ ไม่ได้หวังร่ำรวย
ปูนิ่ม อายุ 25 ปี คุณครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ หญิงสาวที่มีใบหน้าสะสวย นิสัยน่ารักอ่อนหวานเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ชีวิตของเธอไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่ได้เข้าสู่วิวาห์กับคนที่รักก็เพียงพอ
🖤โปรย🖤
“อย่างี่เง่าได้มั้ย!”
นอกจากจะไม่ทำตามแล้วเขายังส่งสายตาไม่พอใจมาให้ แววตาดื้อรั้นเหมือนจะบอกว่าไม่มีทางทำตาม และเขาต้องการที่จะไป
ขอบตาของเธอร้อนผ่าว มือไม้เหมือนจะอ่อนล้าไปชั่วขณะ แต่เธอก็รวบรวมแรงทั้งหมดยื้อเขาเอาไว้
“ปูนิ่มปวดท้อง”
“กินยาแล้วก็นอนพักผ่อน”
“ไม่ใช่แบบนั้น ปูนิ่มปวดท้องบิดๆ” มืออีกข้างเลื่อนมาสัมผัสบนหน้าท้อง บังคับไม่ให้น้ำตารินไหลออกมา แม้ใบหน้าจะแดงก่ำมากขนาดไหนก็ตาม
“งั้นก็ไปโรงพยาบาลด้วยกัน”
“ไม่ ปูนิ่มลองทักไปหาพี่งามตาแล้ว พี่งามตาบอกว่าให้พักผ่อนเดี๋ยวก็หาย พี่ยักษ์นอนเป็นเพื่อนปูนิ่มได้มั้ย ปูนิ่มไม่อยากนอนคนเดียว กลัวว่าจะเป็นหนักกว่านี้”
ในที่สุดปูนิ่มก็ไม่สามารถหักห้ามน้ำตาของตัวเองได้ จำต้องปล่อยให้มันไหลลงตามแรงโน้มถ่วง เธอเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงจะเป็นผลดี แฟนหนุ่มของเธอคงจะได้เห็นถึงความเจ็บปวดและความลำบากที่เธอกำลังเผชิญ
เขาจะต้องเลือกที่จะอยู่กับเธอ เขาจะต้องห่วงสุขภาพของเธอมากกว่าสิ่งไหน
ทว่า…
“พักผ่อนก่อนนะปูนิ่ม แล้วพี่จะรีบกลับมา”
เขาไปแล้ว ไปพร้อมกับริมฝีปากอุ่น ๆ ที่ประทับลงบนหน้าผากมน น่าแปลกที่สัมผัสของเขาในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหรือได้รับการปกป้อง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับกลายเป็นความรู้สึกเหมือนคนถูกทิ้ง
ไม่สิ….เธอกลายเป็นคนถูกทิ้งอย่างสมบูรณ์แล้ว
Guest
