[มี E-book] รักร้ายใต้เงาจันทร์ | Mpreg

รักร้ายใต้เงาจันทร์ (Mpreg)

เปิดเรื่อง: 2 กุมภาพันธ์ 2568

จบ: 5 พฤษภาคม 2568

โดย ซอ.ซี

เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเบา ๆ สายลมอ่อนๆ พัดผ่านสวนดอกเข็มสีแดงสดที่ปลูกเรียงรายอยู่หน้าคฤหาสน์ริมทะเล เด็กชายตัวน้อยถูกคว้าตัวออกมาจากห้องนอนที่ไฟลุกโชน หากอยู่ตรงนี้ต่ออีกเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ลมหายใจของเขาก็คงถูกเปลวไฟพรากไปด้วยแล้ว

‘ราวิน’ เด็กชายผู้เป็นเสมือนพี่ชายของเจ้าจันทร์

"พี่วิน" เสียงเล็กเรียกอีกฝ่ายด้วยความคุ้นเคย "อีกหน่อยถ้าผมโตขึ้น ผมจะตามพี่ไปทุกที่เลย"

เด็กหนุ่มที่โตกว่าห้าปีหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่จำความได้

"งั้นถ้าจันทร์อยากไปไหน พี่จะพาไปเองดีมั้ย?"

‘เจ้าจันทร์’ เด็กชายวัยสิบขวบ พยักหน้าและยิ้มกว้าง ดวงตากลมสดใสเป็นประกายราวกับจันทร์เต็มดวงในคืนฟ้าเปิด เขาเชื่อในคำพูดของพี่ชายเสมอ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยโกหกเขาเลยสักครั้ง

แต่เขาไม่เคยรู้เลย... ว่าคำสัญญานั่นมันไม่มีอยู่จริง

คืนหนึ่ง.. ไฟไหม้คฤหาสน์ทั้งหลัง มันลุกโหมขึ้นสู่ท้องฟ้าสว่างไสวไปทั่วบริเวณ เสียงกรีดร้องดังระงม เปลวเพลิงเผาไหม้ทำลายล้างทุกอย่าง เด็กชายตัวน้อยถูกคว้าตัวออกมาจากห้องนอน เขาสะลึมสะลือและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

รุ่งเช้า... ข่าวการเสียชีวิตของครอบครัววิริยะกุลถูกเผยแพร่ออกไป ไม่มีใครรอดชีวิตจากกองเพลิง ไม่มีราวิน ไม่มีพ่อแม่ของเขา เหลือเพียงเถ้าถ่านกับซากปรักหักพังที่ถูกเปลวเพลิงเผาทำลาย

ไม่มีใครพูดถึงราวินกับครอบครัว…

ไม่มีใครเสียใจให้กับการตายของครอบครัวนี้…

และไม่มีใครรำลึกถึงผู้คนที่จากไปเลยสักนิด…

ทุกคนลืมเลือนราวกับพวกเขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

ถึงแม้เสียงคลื่นจะยังคงกระทบฝั่งอยู่เหมือนเดิม เชกเช่นทุกวัน ทว่าหลังจากค่ำคืนอันโหดร้ายวันนั้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงอบอุ่นของคนคุ้นเคย ไม่มีพี่ชาย ไม่มีราวิน มีเพียงความทรงจำจางๆในใจเด็กคนหนึ่งเท่านั้น และเมื่อวันเวลาผ่านไปมันก็ค่อยเลือนหายจนจำพี่ชายที่แสนดีคนนั้นไม่ได้อีก

สิบห้าปีต่อมา...

“ยินดีต้อนรับท่านประธานกลับประเทศไทยครับ” เสียงของเลขาหนุ่มดังขึ้นขณะที่เครื่องบินส่วนตัวลงจอดที่สนามบินเอกชน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำก้าวลงจากเครื่องบิน แววตาคมกริบฉายแววเย็นชาไร้ซึ่งความอ่อนโยน

‘ราวิน วิริยะกุล’ ไม่ใช่เด็กหนุ่มใจดีที่เคยลูบหัวเด็กชายตัวน้อยอีกต่อไปแล้ว

เขากลับมา... พร้อมกับไฟแค้นที่ยังลุกโชนในใจ

ไม่มีคำว่าอภัย ไม่มีคำว่าสงสาร และไม่มีคำว่ารัก

มีเพียงการชดใช้เท่านั้นที่รออยู่!