ปลายฝนในฤดูร้อน

     อคินจับพลัดจับผลูไปอยู่บ้านผู้ชายตัวโตที่เพิ่งรู้จักกันได้เพียงแค่วันเดียว ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับดูแลเขาดีกว่าที่คิด แม้ว่าจะจนไปนิด แปลกไปหน่อยก็เถอะ 

----------------------------- 

         อคินมองผืนดินแผ่นฟ้ารอบ ๆ ตัวด้วยความไม่คุ้นชิน จากตึกปูนถนนคอนกรีตสู่บ้านนอกชายทุ่ง ไม่คุ้นเลยจริง ๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนาที่พ้นฤดูเก็บเกี่ยวไปสักพักแล้ว สายลมหอบเอาความร้อนพัดสู่ใบหน้าขาวเนียน  

         “ถึงแล้วก็ลงครับ” เสียงทุ้มของสารถีดังขึ้น อคินลอบถอนหายใจ หากไม่ตกที่นั่งลำบากจริง ๆ เขาไม่มีทางมาที่นี่แน่ ๆ หาความสะดวกสบายไม่เจอเลยสักนิด! 

         “นั่นบ้านคุณเหรอ” อคินชี้ไปทางบ้านไม้ชั้นเดียวเก่า ๆ หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางผืนนา  

         “ใช่ มีปัญหา?” คนตัวโตกว่าเลิกคิ้วถามเสียงสูง  

         “มันแข็งแรงดีเหรอนั่นน่ะ ไม่ใช่อยู่ไปแล้วพังลงมานะ” อคินวิพากษ์วิจารณ์ไม่ยั้ง สายตามองด้วยไม่คิดว่ามันจะอาศัยอยู่ได้อย่างปลอดภัย  

         “ผมอยู่มากี่ปีก็ไม่เห็นมันจะพังลงมา อย่ามาเรื่องมากน่า” ใบหน้าคมไม่สบอารมณ์ ร่างสูงพ่นลมหายใจเสียงดัง บ่งบอกว่ารำคาญเต็มทนแล้ว  

         อคินไม่เสี่ยงให้อีกฝ่ายกลายเป็นหมาบ้าวิ่งมากัดเขา เขารีบเปิดประตูรถบุโรทั่งแล้วกระโดดลงไปทันที  

         ขจรเดชขับรถไปจอดที่คอกวัวก่อนเดินกลับมาหาผู้อาศัยร่วมบ้านที่ยืนทำหน้าโง่ ๆ อยู่ที่เดิม  

         “ทำไมไม่เดินไปล่ะ บ้านก็อยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มกระชากกระเป๋าลากมาจากมือคนตัวเล็ก เกิดมาเป็นยีนด้อยแล้วยังโง่อีก  

         อคินเดินตามหลังเจ้าบ้านไปด้วยความงุนงง จากคุณหนูบ้านรวยเวลาแค่ไม่ทันข้ามวันก็กลายเป็นคนไร้บ้านต้องมาอาศัยบ้านเก่า ๆ โทรม ๆ ของใครก็ไม่รู้อยู่ น่าสมเพชดีนะ