แนะนำตัวละครหลัก
เวกัส (พระเอก) อายุ 26 ปี มาเฟียหนุ่มมาดขรึม น่ากลัวและใจร้าย
วาริน (นางเอก) อายุ 18 ปี เด็กสาวกำพร้าที่บังเอิญไปล่วงรู้ความลับของเวกัสเข้าด้วยความบังเอิญ เขาที่ขู่จะทำร้ายเพื่อนรักของเธอ ทำให้ต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาด้วยความจำยอม
ฟ้าใส (เพื่อนสนิทของวาริน) 18 ปี
ชิน (ลูกน้องคนสนิทของเวกัส) 27 ปี
ความสนุกบางช่วงบางตอน
👇👇👇
รอยยิ้มมุมปากของเวกัสกระตุกขึ้น ดวงตาคมไล่กวาดมองสำรวจร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าอย่างถี่ถ้วน เขาจำเธอได้ตั้งแต่ที่เธอเดินตามลูกน้องของเขาขึ้นมาด้านบน มาเฟียหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันที่หญิงสาวยกขึ้นมาเสิร์ฟขึ้นจิบช้าๆ แต่ทว่าดวงตาคมกริบไม่ได้ละไปจากใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอดูโตเป็นสาวขึ้นมากกว่าตอนที่เขาเจอเธอครั้งแรกในชุดนักเรียนเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนี้เธอดูเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่รอคอยภมรหนุ่มให้มาลองลิ้มชิมรสชาติความหวานหอมจากกายเธอ และเขาก็มั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าเองก็จดจำเขาได้เช่นเดียวกัน
“ไง… ไม่คิดจะทักทายคนเคยรู้จักหน่อยเหรอ” เวกัสเอ่ยขึ้นเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สีหน้าและแววตาเฉยชา ไร้ความรู้สึก เขาเอนหลังแกร่งพิงพนักเก้าอี้ประจำตำแหน่งหลังโต๊ะทำงานใหญ่ ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่ริมฝีปากหนาจิบเครื่องดื่มในมืออย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน
วารินเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบของคนตรงหน้า ก่อนที่จะรีบก้มหน้าหลบทันควัน ร่างบางสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ภาพความโหดร้ายป่าเถื่อนที่พยายามจะลืมมันได้ประเดประดังเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง เธอไม่คาดคิดว่าจะได้กลับมาเจอกับเขาอีก และที่แย่ไปกว่านั้น เขายังเป็นเจ้าของคาสิโนแห่งนี้ และยังมีตำแหน่งเป็นเจ้านายของเธออีกด้วย มือเรียวเล็กกำถาดเครื่องดื่มในมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว เธออยากหนีออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด และถ้าเป็นไปได้วันพรุ่งนี้เธอจะไม่กลับมาทำงานที่นี่อีกแล้ว
“พวกมึงออกไปก่อน” มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มไล่ลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู โดยที่สายตาคมไม่ละไปจากหญิงสาวตรงหน้าเลยสักวินาทีเดียว ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มก้มศีรษะรับคำสั่ง ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกไปเงียบๆ ทำให้ภายในห้องทำงานหรูตอนนี้มีเพียงหญิงสาวร่างเล็กกับชายหนุ่มอยู่กันแค่สองคน บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัดปราศจากเสียงพูดคุย คงได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงเพลงภายในไนต์คลับที่ดังเล็ดลอดเข้ามาแว่วๆ ทำให้บรรยากาศภายในห้องไม่เงียบอึมครึมมากจนเกินไป
“มานี่สิ…”
วารินเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่มตรงหน้า ดวงหน้าหวานภายใต้แสงไฟสลัวภายในห้องทำงานหรูซีดเผือกลงทันที
ดวงตาหวานกลมโตสั่นระริกด้วยความกลัวและสับสน เธออยากจะวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้ใจแทบขาด แต่ก็รู้ดีว่าภายนอกประตูห้องทำงานมีลูกน้องของชายหนุ่มยืนเฝ้าอยู่ ร่างกายกลับแข็งชื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะหลุดเอามาจากทรวงอก แต่สิ่งที่เธอทำได้คือค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ ก่อนที่จะหยุดเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร แต่ที่ทำให้วารินตกใจจนเผลอกรีดร้องลั่น เมื่อมือแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้าเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือเล็กของหญิงสาวก่อนจะกระตุกอย่างแรง จนทำให้ร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวล้มเซถลานั่งลงบนหน้าตักแกร่งของชายหนุ่ม
“หึ…”
มาเฟียหนุ่มยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนที่จะก้มลงประกบริมฝีปากหนาไปที่ริมฝีบางบางอวบอิ่มของหญิงสาวร่างบางในอ้อมกอด
“อ๊ะ…”
วารินตกใจจนลืมตัว มือบางปล่อยถาดใส่เครื่องดื่มในมือทิ้งลงพื้น มือใหญ่ของชายหนุ่มบีบเข้าที่ลำคอระหงแน่นจนทำให้ร่างบางต้องเผลออ้าปาก เพื่อพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด ทันทีที่ริมฝีปากบางอ้าออกเป็นจังหวะที่มาเฟียหนุ่มฉกริมฝีปากหนาจุมพิตเร้าร้อนก่อนที่จะปล่อยน้ำสีอำพันรสชาติขมแสบร้อนให้ปากผลักดันน้ำรสขมเข้าสู่ริมฝีปากบางของหญิงสาว วารินแทบจะสำลักทันที เมื่อเรียวลิ้นอ่อนนุ่มได้สัมผัสกับรสชาติ ขมของเหล้าเป็นครั้งแรก ร่างบางส่ายหน้าไปมาพลางไอสำลักหน้าดำหน้าแดงทันที เมื่อน้ำรสชาติขมแสบร้อนไหลลงสู่ลำคอระหง
รอยยิ้มเย็นชาของมาเฟียหนุ่มกระตุกขึ้นที่มุมปากอย่างชอบใจที่เห็นท่าทางทรมานกระอักกระอ่วนของหญิงสาว ไม่ทันที่วารินจะได้ตั้งสติ ริมฝีปากหนาก็รีบฉกฉวยเข้าดูดดุนริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างเร้าร้อนเอาแต่ใจ มือแกร่งหนาหยาบกร้านของมาเฟียหนุ่มรวบมือเรียวเล็กของหญิงสาวไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างที่ว่างเปล่ากลับล้วงลูบไล้ไล่สัมผัสผิวนวลเรียบเนียนของร่างบางในอ้อมกอดอย่างจาบจ้วง
“ยะ...อย่านะ”
วารินร้องบอกเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากบางที่เริ่มบวมเจ่อได้รับอิสระ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องห้ามปรามอันแหบแห้งหมดเรี่ยวแรงของหญิงสาว เขาก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวระหง สูดดมกลิ่นกายหอมอ่อนๆเข้าปอด ก่อนที่จะไล้เรียวลิ้นสากร้อนชื้นขบเม้มสัมผัสไปตามผิวขาวนวลละเอียดของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนและทำรอยแดงที่ผิวเนียนหลายจุด ไม่สนใจร่างบางที่กำลังร้องไห้พยายามดิ้นขัดขืน
“หึ” เขารู้สึกสะอิดสะเอียนกับท่าทางไร้เดียงสาต่อต้านแบบนี้ของหญิงสาว ใช่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำท่าทางเหมือนหวาดกลัว แต่กลับเรียกร้องความสนใจจากเขา ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด เป็นแค่ เครื่องมือระบายอารมณ์ชั้นดีก็เท่านั้น มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายกาจ ก่อนที่จะกระทำการบางอย่าง ที่ทำให้หัวใจดวงน้อยของวารินแทบหยุดเต้น ดวงตากลมโตพร่ามัว หยาดน้ำตาคลอ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างหวาดกลัว
-----
“จะพาฉันไปไหน แล้วเพื่อนฉันล่ะ คุณจะทำร้ายเพื่อนของฉันไหม?” วารินร้องถามหน้าตาตื่น ดวงหน้าหวานหันซ้ายหันขวามองสองข้างทางที่เริ่มแปลกตาไป เมื่อเธอถูกมาเฟียหนุ่มลากตัวมาขึ้นรถยนต์คันหรู ก่อนที่จะขับมุ่งหน้าออกมาจากบ้านของฟ้าใส
“ดูเธอจะเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าห่วงตัวเองอีกนะ” เวกัสเอ่ยอย่างเย้ยหยัน แต่ทว่าดวงหน้าคมเข้มกลับเฉยชาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เวกัสเสมองออกไปนอกกระจกรถไม่สนใจร่างบางที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ
“ปล่อยเพื่อนฉันไป”
“หึ เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอร้องฉัน?”
เวกัสเค้นหัวเราะในลำคอหนา ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาเหลือบมองดวงหน้าหวานที่เปรอะเปี้ยนไปด้วยคราบน้ำตาอย่างเย็นชา วารินเม้มปากแน่น นั่นสินะ… เธอไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปขอร้องให้เขาไม่ทำร้ายฟ้าใส ขนาดตัวเธอเองยังไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอิสรภาพได้เลย
“นอกจากมีข้อแลกเปลี่ยน ใช้ตัวของเธอแลกกับความปลอดภัยของเพื่อนเธอสิ เพื่อนของเธอจะปลอดภัยถ้าเธอตกลง”
ร่างบางกำหมัดแน่น ในใจนึกเป็นห่วงฟ้าใสที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง และเธอจะเสียใจไปจนวันตายถ้าหากเพื่อนของเธอต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อเพราะเธอ เมื่อครุ่นคิดหาทางรอดไม่ได้แล้ว จึงมีหนทางเดียว นั่นก็คือต้องสู้ ถึงแม้เธอจะถูกมาเฟียหนุ่มย่ำยีศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้หญิงของเธอ ถึงจะเจ็บปวดแต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องทนเห็นเพื่อนรักโดนรังแกไปด้วย ร่างบางของวารินเงยหน้าขึ้นช้า สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันไปมองดวงหน้าคมเข้มอย่างเย็นชา
“ฉันตกลง”
😔😔😔
พระเอกจะใจร้ายหน่อยนะคะทุกคน ตามสไตล์มาเฟีย ไปอ่านเลย📌
Guest
