หัวใจที่เคยเย็นชา
โดย...ช่อดอกเข็ม
คำโปรย
เขาไม่รู้ว่าความรักเป็นยังไง แต่ผู้หญิงของเขาใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง
เพทาย พงศ์วรินทร์
อายุ 21 ปี
นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3
นิสัย : เงียบ นิ่ง เย็นชา
เขาไม่เชื่อเรื่องความรัก เพราะไม่คิดว่าความรักมีอยู่จริง
(ที่บ้านรวยมาก พ่อเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงแต่ไม่ถูกกับพ่อ เล่นดนตรีกลางคืนที่ผับของรุ่นพี่เพื่อหาเงินใช้เอง และส่งตัวเองเรียนเพราะไม่อยากใช้เงินของพ่อ)
เพลงรัก พนิตตา
อายุ 20 ปี
นักศึกษาคณะบริหาร สาขาบัญชี ปี 2
สวย น่ารัก สดใส ร่าเริง
สำหรับเธอแล้วความรักคือสิ่งสวยงาม
ตัวอย่าง
“พี่เพทายจะออกไปเดินเล่นเหรอคะ?”
“เปล่า”
“แล้ว?”
“ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”
คำตอบของเขาทำให้เพลงรักยิ้มกว้าง มองเขาด้วยสายตาทอประกายบางอย่าง ก่อนส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“ไปส่งเพลงทำไมคะ บ้านเพลงอยู่ใกล้แค่นี้เอง เพลงกลับเองได้ค่ะ พี่เพทายไม่ต้องไปส่งเพลงหรอก”
“ไปเถอะ”
เพลงรักบึนปากเมื่ออีกฝ่ายไม่ฟังคำห้ามปรามของเธอ ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเขาอยากเดินไปส่งก็แล้วแต่เขา เธอจะไปห้ามอะไรเขาได้
เพลงรักชำเลืองมองเพทายที่เดินอยู่ข้างกัน ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอยากให้บ้านของตัวเองอยู่ไกลออกไปอีกสักนิด
“พี่เพทายคะ”
“หือ?”
“พี่เพทายยังมีย่าพลอยกับเพลงนะคะ เพลงอยากให้พี่เพทายรู้เอาไว้ว่าพี่เพทายไม่ได้โดดเดี่ยวคนเดียว พี่เพทายยังมีพวกเรา พวกเราจะอยู่เคียงข้างพี่เพทายไม่หายไปไหน”
หลังจากที่เพลงรักพูดจบบรรยากาศรอบกายก็ปรกคลุมไปด้วยความเงียบ มันเงียบจนได้ยินเสียหายใจของตัวเอง จนกระทั่งเดินเกือบจะถึงประตูหน้าบ้านเพลงรักจึงได้ยินเสียงเพทายเรียกชื่อเธอ
“เพลง”
“คะ?” เพลงรักขานรับ ก่อนเบือนหน้าไปมอง แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อเพทายก็ดึงเธอเข้าไปกอดแนบอก ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้ามาหาใบหน้าสวยหวานของเธอ บดจูบเธอด้วยความเร่าร้อน
“อืมมม...”
เพลงรักรู้สึกตกใจในคราแรก ทว่าไม่นานก็ขยับริมฝีปากเพื่อจูบตอบอีกฝ่าย
จากตอนแรกที่เพทายเป็นฝ่ายจูบเธอฝ่ายเดียว ผ่านมาไม่ถึงสองนาทีก็กลายเป็นว่าเราสองจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองเกือบจะหายใจไม่ทันจนเพทายต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ความรู้สึกมึนๆชาๆบริเวณริมฝีปากทำให้ใบหน้าสวยของเพลงรักแดงซ่านยิ่งกว่าเดิม
“เอ่อ... เพลงเข้าบ้านก่อนนะคะ”
“ฝันดี”
“... ฝันดีเช่นกันค่ะ”
“ครายยยย”
“ฉันเอง” เพทายมองเพลงรักที่ซบหน้าลงกับพนักโซฟาด้วยสายตาชนิดหนึ่ง เป็นสายตาที่เขาไม่เคยมองใครมาก่อน เธอจะเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับสายตานี้จากเขา
“ฉานเองนะครายยย”
“…”
“พี่เพทายเหรออออ” เพลงรักเรียกชื่อเพทายด้วยน้ำเสียงคางยานแม้แต่เด็กยังรู้ว่าเมาหนักมาก ทว่าไม่ต้องรอให้หญิงสาวเรียกชื่อเพทายก็รู้ตั้งแต่ประโยคแรกแล้วว่าคนตรงหน้าเขาเมาจนไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว
แล้วทำไมถึงไม่รู้จักดูแลตัวเอง ดื่มจนเมาไม่ได้สติแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหน
เพทายอยากดุแต่ก็พูดไม่ออก ที่สำคัญต่อให้เขาดุอะไรออกไปคนเมาก็คงไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ดี
“ช่ายจริงๆด้วย หน้าตาแบบนี้จะม่ายช่ายด้ายงายยยย”
“หน้าตายังไง?”
“ก็หน้าตาแบบนี้ หน้าตาหล่อๆแบบนี้งายยย หล่อเหมือนม่ายช่ายคน หล่อกินคนด้ายยยย”
“หึ”
“หล่อมากกกก หล่อจนจายเจ็บ แต่นิสัยม่ายยยดี”
“นิสัยไม่ดียังไง?” เพทายหรี่ตามอง รอฟังว่าคนเมาจะตอบว่ายังไง
“ก็นิสัยม่ายดี แต่หล่อมากกกกก”
“ชอบคนหล่อ?”
เพลงรักส่ายหัวไปมา พูดเสียงคางยานทว่าคนฟังกับได้ยินชัดเจน “ม่ายด้ายชอบคนหล่อ แต่ชอบพี่เพทาย เข้าจายปะ”
“แล้วชอบมากหรือเปล่า”
“มากกกกก”
“มากพอที่จะนอนกับฉันหรือเปล่า”
เพลงรักยิ้มตาหยี พยักหน้าขึ้นลง ก่อนพูดในสิ่งที่อยู่ในหัวให้คนตัวสูงรู้ “อยากนอน... เพลงอยากนอนกับพี่เพทายยยยย”
“เธอพูดเองนะ”
เพทายยกยิ้มมุมปาก พูดจบก็ยอบตัวลงอุ้มคนเมาขึ้นมาอยู่ในวงแขนแกร่ง พาอีกฝ่ายเดินออกไปที่รถ ไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายหนักเลยแม้แต่น้อย
ตัวเล็กขนาดนี้เอาอะไรมาหนัก ต่อให้หนักกว่านี้เขาก็อุ้มได้
***********************
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เป็นนิยายรักวัยรุ่นมหาวิทยาลัย สำหรับเรื่องนี้จะดาร์กกว่าทุกเรื่องที่เคยเขียน ทว่ายังคงคอนเซ็ปต์พระนางคลั่งรักเหมือนเดิมค่ะ
ด้วยรัก...ช่อดอกเข็ม
Guest
