นายหญิงแห่งหอเหม่ยเซียง

กงหลินซิน บุตรสาวของคหบดีกงกับอนุที่เป็นนางคณิกา เนื่องจากมารดาของนางเป็นนางคณิกา ทำให้นางถูกดูแคลนจากผู้คนในจวน ความใส่ใจหรือความเคารพจากบ่าวไพร่ในจวนนั้นแทบจะไม่มีเลย แม้แต่เรือนของมารดาและนางก็ยังอยู่ท้ายจวน 

เมื่อก่อนเรือนพักก็ยังคงมีสภาพที่ดี เพราะผู้เป็นบิดานั้นยังโปรดปรานผู้เป็นมารดา แต่วันเวลาผ่านไปความโปรดปรานนั้นก็ถูกยกให้อนุผู้อื่น ทำให้เรือนนอนของนางนั้นทรุดโทรมเป็นอย่างมาก

ทรัพย์สินที่มารดาของนางทิ้งเอาไว้ให้นั้นมีเพียงโฉนดของร้านๆหนึ่ง ที่นางก็ไม่รู้ว่าเป็นร้านอันใด เพราะนางไม่เคยได้ออกไปดูเลยว่าร้านนั้นทำกิจการใด และตอนนี้มารดาของนางก็จากนางไปได้เกือบปีแล้ว นางจึงอยู่ที่เรือนเพียงลำพัง

แม้มารดาของนางจะขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงคณิกา แต่มารดาของนางไม่เคยหลับนอนกับผู้ใด จนผู้เป็นบิดาไปไถ่ตัวออกมาและรับผู้เป็นมารดาเป็นอนุ มารดาของนางจึงกลายเป็นคนจวนกงนี้

“สิ่งเดียวที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้คือหอคณิกาหรอกหรือนี่” หลินซินเอ่ยออกมาเมื่อนางมายืนอยู่ตรงหน้าหอคณิกาที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม

“เข้าไปข้างในกันดีหรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้ของนางเอ่ยถามขึ้น

สาวใช้ผู้นี้ไม่ใช่สาวใช้ที่จวนกงจัดหามาดูแลนาง แต่เป็นสาวใช้ที่ติดตามมารดาของนางมาตั้งแต่มารดาของนางถูกไถ่ตัวออกมาจากหอคณิกา

หลินซินเข้าไปในหอคณิกาแล้วเดินดูรอบๆก็พบว่านางสามารถทำอันใดได้บ้างกับหอคณิกานี้

“ข้าจะเปิดหอคณิกาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และข้าจะเป็นนายหญิงแห่งหอคณิกานี้” หลินซินเอ่ยขึ้น เพราะนี่เป็นสมบัติที่ผู้เป็นมารดาทิ้งเอาไว้ให้เพียงอย่างเดียว

 <โปรดติดตาม>