จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด มันเริ่มจาก...ประเทศไทราเซีย เมืองเซยาน่า เมืองเล็กๆทางเหนือของประเทศ เสียงกดแป้นพิมพ์ดังก้องอยู่ภายในห้องหนึ่งของบ้านโมเดิร์นสีขาวสะอาดสะอ้าน ชายหนุ่มผมสีดำสนิท หน้าตาคมเข้ม ดวงตาสีดำสนิทกำลังจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะพิมพ์ข้อความอะไรบางอย่าง
ห้องประชุมใจกลางของสถานที่สำคัญ ถูกจัดเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์แบบสำหรับวาระที่ไม่ธรรมดา
ผ้าม่านสีทองอ่อนลายปักสะบัดไหวตามสายลมของเช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างกระจกสีบานสูง ทอดเงาแฉลบไปตามพื้นหินขัดเงา แวววาวราวผืนกระจกที่ส่องสะท้อนทั้งเกียรติภูมิ...และความตึงเครียดที่เริ่มแผ่ซ่านในทุกอณูอากาศ
“แล้วการปิดบังสถานะ การลักลอบข้ามแดนโดยไม่มีคำสั่ง มันคืออะไรล่ะ!? หรือมีเจตนาแอบแฝงบางอย่างกันแน่?”
“ถ้ามัวแต่เอา ‘หัวใจ’ มาใช้ปกครองชาติ เราคงได้เห็นโฮชินาระล่มสลายในไม่ช้า!”
“พวกคุณเรียก ‘การพาตัวเองหนีความทุกข์ทรมาน’ ว่า ‘สุขสบาย’ งั้นหรือ?”
“โอ้โห! ฟังดูเหมือนนิยายรักเลยนะนั่น!”
เสียงโพล่งดังขึ้นกลางห้องประชุม “เด็กหนุ่มที่ถูกพรากจากความฝัน มันน่าสงสารนักหรือยังไง? ถ้าอยากทำอาหารก็ให้ลาออกไปอยู่ที่ร้านอาหารในเมืองสิ!”
เสียงประชดดังสนั่น ก่อนที่ประธานสภาจะทุบโต๊ะเสียงดัง
“พอกันที! ที่นี่ไม่ใช่ศาลน้ำตา! พวกเรามานั่งฟังความจริง ไม่ใช่มาฟังนิทานเรียกคะแนนสงสาร!”
เสียงขัดแย้งเริ่มดังขึ้นถี่และถี่ขึ้น แต่ละฝ่ายต่างตะโกน แข่งกันกล่าว โต้แย้ง โยนความผิด ประเคนข้อกล่าวหา และสาดความหวาดกลัวแห่งการเปลี่ยนแปลงใส่กลางห้องประชุมราวกับพายุโหมกระหน่ำ
บรรยากาศร้อนระอุจนแทบระเบิด ทุกฝ่ายต่างยืนขึ้น ทั้งฝ่ายที่สนับสนุนและฝ่ายต่อต้าน ไม่มีใครสนใจเสียงของเขาเลยแม้แต่น้อย เหมือนเสียงของเขาเป็นเพียงเงาสะท้อนในห้องกระจกที่ไม่มีใครสนใจมอง
เราขอให้พักการพิจารณาไว้ก่อน และมีมติแต่งตั้ง ‘คณะกรรมการสอบสวนพิเศษ’ เพื่อทำการพิจารณาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคุณสมบัติของ...อย่างรอบด้าน”
“และจะไม่มีการตัดสินใดๆ จนกว่าความจริงจะถูกเปิดเผยครบทุกด้าน โดยไม่มีอคติ”
เสียงในห้องเงียบกริบราวถูกตัดขาดจากโลกภายนอก
ไม่มีใครกล้าคัดค้าน
ไม่มีใครกล้ายืนยัน
"นี่มันน่าสนุกจริงๆ....เกมเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น"
Guest
