ศิวกรโปรดรับรัก

คนเรามันจะตกหลุมรักใครสักคนง่ายขนาดนั้นเลยหรอว่ะ???

ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อสำหรับน่านรัก ก็ใครมันจะไปตกหลุมรักง่ายขนาดนั้นหล่ะในความคิดของน่านรักมันเป็นแบบนี้มาโดยตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่ง..วันที่เสียงหัวใจของน่านรักมันเต้นเสียงดังกว่าทุกๆวัน

ตึก

ตึก

ตึก

“นี่หรอว่ะที่เขาเรียกว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ”

วันนั้นเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง นี่แหละคนที่ตามหามาทั้งชีวิตทุกๆการกระทำของอีกฝ่ายมันหยุดช่วงเวลาของเขาไป…มันทำให้เขารู้จักว่าเขาอยากจะลองดูกับความรักอีกครั้งหนึ่ง

.

.

.

..แต่เขาพยายามมาห้าปีแล้วนี่สิ ห้าปีนี่มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ..

“ถ้าเฮียจะชอบกูคงชอบตั้งแต่ปีแรกๆแล้ว..คงไม่ปล่อยให้กูพยายามจนเสียความรู้สึกไปไม่รู้กี่รอบมาตั้งห้าปีแบบนี้หรอก”

นั่นสิทำไมเขาไม่คิดให้ได้ตั้งแต่แรกนะ..ถ้าคนมันจะรักมันไม่ต้องพยายามแบบนี้มาถึงห้าปีหรอกนะทั้งคำพูดและการกระทำทุกอย่างไม่มีอันไหนที่เฮียรามทำให้เขาเห็นและรับรู้เลยว่าอีกฝ่ายชอบเขา

…แล้วคิดว่าเขาอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดหรือไงกัน หรือเพราะคิดว่าคนอย่างน่านรักจะไม่ไปไหนเลยจะทำอะไรก็ได้จะดีก็ดีแต่พอยังแย่ขึ้นมาก็ทำเอาน่านรักใจเจ็บทุกรอบ

“กูก็ให้อภัยเขาตลอดนั้นและ วันนี้ต่อให้เจ็บเกือบตายกูก็จะยังให้อภัยเขา”

คนที่ไม่รักมันไม่ผิดเลย คนที่ยัดเยียดความรักให้คนที่เขาไม่ได้อยากได้นี่แหละที่ผิด

“เลือกผิดก็แค่เลือกใหม่ ห้าปีที่ผ่านมาถือว่าหัวใจเดินหลงทางก็แล้วกันนะ”

สุดท้ายความรักมันไม่จับเป็นต้องครอบครองเสมอไปนี่ถูกไหมล่ะ ผีเสื้อน่ะยิ่งกักขังมันไว้มันก็มีแต่จะหาทางหนีออกอยู่เสมอทางที่ดีคือปล่อยให้มันเป็นอิสระ แต่ถ้าหากวันไหนมันอยากกลับมาไหล่ตรงนี้ก็คือที่ของมันอยู่เสมอ

เฮียรามดีมากดีทุกอย่างขยันทำงานแถมยังหล่ออีกมากด้วยนะ..คนที่เฮียรามพร้อมที่จะให้ทั้งใจนี่คงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเลยล่ะ น่าอิจฉาจริงๆเลยที่เขาไม่มีสิทธิ์ไปยืนอยู่ตรงนั้น

วันนี้รู้แล้วว่าคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยที่สุดคือคนที่ไม่อยากบอกรักเราแต่ก็ไม่อยากเสียเราไปเช่นกัน

“ฮึก..กูแค่หวังเล็กๆว่าพื้นที่ในหัวใจของเขามันจะมีที่ให้กูยืนอยู่บ้างขอแค่เล็กๆก็ยังดี..แต่พอมาวันนี้กูรู้แล้วว่าพื้นที่ในหัวใจของเฮียรามมันไม่เคยมีเหลือไว้ให้กูเลย แค่นิดเดียวมันก็ยังไม่มี”

“หล่ออย่างกับเทพบุตรลงมาจุติ..แต่ทำไมใจร้ายจังนะ”

.

.

.

“ไม่ต้องมาแสดงออกว่ารักน่านมากแค่ไหนในวันที่น่านไม่อยากรู้”

ทำไมต้องมารักเขาในวันที่เขาไม่ได้ต้องการอะไรแล้วด้วยนะ

“แล้ววันที่น่านรักเฮียสุดหัวใจเฮียมัวทำอะไรอยู่”

มัวทำอะไรอยู่ ทำไมปล่อยให้เขาร้องไห้คนเดียวมาตั้งห้าปี ทำไมปล่อยให้เขาเจ็บช้ำอยู่ตั้งนาน

“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”

วันไหนที่หัวใจของน่านรักเห็นด้วยกับสมองนั้นก็แปลว่าทุกอย่างมันจบลงอย่างสมบูรณ์

.

.

.

คุยกับ กอ กานต์.

มาแล้วค่ะแม่ๆเตรียมหยุมอีเฮียรามได้เลย ขนาดกานต์แต่งเองก็ยังอยากกี๊สรู้แหละว่าไม่รักลูกฉันแต่แกไม่ต้องปากหมาแบบนี้ก็ได้ป่ะ แกรู้ไหมลูกฉันร้องไห้ไปกี่รอบ

หวังว่าทุกคนจะชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ นักเขียนตัวเร้กคนนี้ตั้งใจแต่งนิยายดีๆมาให้แม่ๆทุกคนได้อ่านหากมีอะไรติชมกันได้นะคะ

ปล. ด่าตัวละครได้เชิญตามสบายค่า แต่ถ้าลามถึงนักเขียนโดนหยุมนะคะจุ๊บๆ