หวงรักที่ละเลย

"เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะพี่ธันย์"

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูดมันออกมา ในเมื่อเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ของเรา เธอก็ไม่อยากไปต่อกับเขาแล้ว ยิ่งปล่อยไว้นานก็จะยิ่งถลำลึกลงไปทุกที เกรงว่าจะเอาตัวเองขึ้นมาจากความสัมพันธ์ที่มันรุงรังนี้ไม่ได้ พอสักทีกับความรักที่ถูกละเลยมานาน

"จบแค่นี้ หมายความว่าไง" ใบหน้าหล่อเหลาคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยปนหงุดหงิด เขาเอ่ยถามเสียงขุ่นเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวที่คบหากันมานาน

"พลอยว่า…เราเลิกกันเถอะค่ะ!" พลอยไพลินพูดเสียงหนักแน่นไม่มีวี่แววของความลังเลอยู่ในรูปประโยคเลยแม้แต่น้อย เธอไม่รู้ว่าจะทนต่อไปเพื่ออะไรเพราะสุดท้ายมันก็ต้องจบลงเหมือนเดิม

"รู้มั้ยว่าพูดอะไรออกมา" เสียงทุ้มเรียบนิ่งแต่สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากกับคำพูดของเธอ เขาทำอะไรผิดเธอถึงมาบอกเลิกกัน หรือว่าหมดรักเขาแล้วเลยไม่อยากไปต่อกับความสัมพันธ์รักที่อุตส่าห์เสียเวลามาตั้งสองปี

"…"

"พี่ถามก็ตอบ" ธันย์พูดให้ได้ยินกันแค่สองคนเพราะตรงบริเวณที่เขากับเธอยืนอยู่เป็นลานจอดรถของมหาวิทยาลัยที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตลอด เขาไม่อยากทะเลาะกับเธอจนเป็นเป้าสายตาให้คนหันมามอง

"พลอยรู้ตัวเองค่ะ…ว่าพูดอะไรออกไป พลอยคิดมาสักพักแล้วว่าเราไปกันไม่รอดหรอก พลอยอึดอัดแล้วเราก็แตกต่างกันเกินไป"

"อึดอัด? แล้วที่ผ่านมาทำไมไม่พูด จู่ๆ มาบอกเลิกกันมันใช่เรื่องมั้ย อย่าทำตัวงี่เง่านะพลอย"

"…" ความรู้สึกอึดอัดมันไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานแต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว มันสะสมจนถึงขีดสุดแล้วระเบิดออกมา

เธออึดอัดที่ต้องนั่งมองแฟนตัวเองกับผู้หญิงคนอื่นช่วยกันสั่งอาหารในร้านหรูหราที่เธอไม่มีสิทธิ์เลือก แล้วมันก็เป็นเมนูที่เธอไม่เคยกิน อย่าว่าแต่กินเลยแค่ชื่อก็ไม่เคยได้ยินไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แล้วสุดท้ายเธอก็กลายเป็นตัวตลกให้เพื่อนผู้หญิงของเขาหัวเราะ ยอมรับว่าเธอกับเขามันคนละชั้นกันอย่างที่เพื่อนของเขาเคยพูดไว้ คบกันไปก็ไม่มีทางรอด