เมื่อเฉินเยว่ลืมตาตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าเธอกำลังนอนหลับบนเตียงไม้แข็งๆ ในห้องห้องหนึ่งที่ไม่คุ้นชิน
มันเป็นเตียงไม้ที่ทั้งเก่าและผุพังอีกทั้งยังมีรอยปลวกกัดเซาะเป็นจำนวนมาก เมื่อสังเกตไปรอบๆก็จะเห็นหยากไย่ตามผนังฝาบ้านรกรุงรังและมีกลิ่นเหม็นอับที่เธอแทบจะหายใจไม่ออก
เนื่องจากบ้านทำจากไม้เป็นกระท่อมเก่าๆในบ้านก็จะมีทั้งราดำราขาว เฉินเยว่จามและลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะกระพริบตาสองสามครั้ง และกรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจ
"กรี๊ดดด!"
"พี่ใหญ่!!"
เด็กสองคนอายุราวๆห้าขวบและแปดขวบ โผล่ออกมาจากที่นอนฝั่งด้านข้างของเธอทันทีที่เสียงกร๊ดร้องของเธอดัง เด็กทั้งสองดูตกใจเป็นอย่างมาก พวกเขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาคลอ
"พี่ใหญ่เป็นอะไร ท่านหนาวจนนอนไม่หลับใช่หรือไม่ ท่านยังมีไข้อยู่เลยอย่าพึ่งลุกนะเดี๋ยวข้าจะดูแลท่านเอง"
เด็กชายตัวโตมองมาที่เธอ เขาใช้แขนเล็กๆโอบกอดเธอเอาไว้และกล่าวว่า
"พี่ใหญ่ไม่ต้องกลัว ข้าจะนอนอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนท่านไม่ไปไหน"
ดวงตาของเฉินเยว่ล้ำลึก เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
เด็กพวกนี้เป็นใคร? ทำไมถึงกอดเธอและเรียกเธอว่าพี่ใหญ่
เฉินเย่วมองไปรอบๆ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว เธอมองเด็กทั้งสองในอ้อมกอดและถามพวกเขา
"ฉันเป็นใคร?"
เด็กชายอายุแปดขวบตอบเธอ
"ท่านคือพี่ใหญ่ของข้า!"
**นิยายเรื่องนี้เป็นฉบับรีไรท์จากต้นฉบับปี 2564 โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน**
Guest
