ลิขิตรักท่านแม่ทัพ

เสียงลมพัดโชยเบา ๆ พัดเอากลิ่นดอกเหมยหอมอ่อนโชยมาจากสวนของจวนแม่ทัพใหญ่ ท้องฟ้ายามค่ำคืนส่องประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดารานับพันกำลังจับจ้องลงมายังเบื้องล่าง

ทว่าภายในจวนแม่ทัพกลับมิได้สงบสุขเช่นบรรยากาศรอบด้าน...

ไป๋อวิ๋นซือ สตรีที่ถูกจารึกในฐานะฮูหยินแม่ทัพใหญ่ ได้ก้าวเข้ามาในจวนแห่งนี้ด้วยโชคชะตาที่บิดเบี้ยว ตระกูลไป๋ของนางใช้แผนการต่ำช้า วางยาปลุกกำหนัดให้หลงหยางหมิง แม่ทัพหนุ่มผู้เป็นดั่งพยัคฆ์บูรพาแห่งแผ่นดินกับพี่สาวต่างมารดาของนาง เพื่อนำพานางเข้าสู่ตระกูลทรงอำนาจ แม้นางจะมิใช่ผู้ก่อเรื่อง แต่ทว่าเพื่อความอยู่รอดของตัวเองนางจึงคิดซ้อนแผน ใช้ตัวเองเป็นผู้รับผลประโยนช์แทนพี่สาวต่างมารดา

ในสายตาของผู้คน นางคือสตรีต่ำต้อยที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมจับบุรุษ

หากแต่ผู้ใดจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว ไป๋อวิ๋นซือหาใช่หญิงอ่อนแอที่จำนนต่อชะตา นางอาจดูสงบเสงี่ยม ไม่โต้แย้งคำครหานินทา แต่นางมิใช่คนโง่เขลา นางมีฝีมือในการค้าขาย ความสามารถในการออกแบบลวดลายปัก และทักษะการเย็บปักที่หาใครเทียบเทียมได้ นางเลือกใช้ฝีมือพิสูจน์ตน มิใช่คำพูด

หลงหยางหมิง ชายผู้ถูกวางยาแล้วต้องรับหญิงสาวเข้ามาเป็นภรรยาโดยไม่เต็มใจ เขามิได้เย็นชา แต่มิได้สนใจนาง เขาเลือกที่จะนิ่งเฉยต่อการมีอยู่ของไป๋อวิ๋นซือ หากแต่มิได้รังเกียจนาง นิสัยกวนประสาทของเขาทำให้ไป๋อวิ๋นซืออดไม่ได้ที่จะคาดโทษเขาไว้ในใจ นางรู้ดีว่าตัวเองตกอยู่ในสถานะอันน่าอึดอัด แต่ก็หาได้ยอมแพ้

ในเรือนหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยแรงกดดันและสายตาจับจ้อง ไป๋อวิ๋นซือก้มหน้ารับชะตากรรม แต่หาได้หมายความว่านางจะยอมแพ้

นางเลือกที่จะยืนหยัดในแบบของนาง

นางเลือกที่จะเป็นตัวของตัวเอง

และบางที... นางอาจเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงบางสิ่งที่ดูเหมือนไม่อาจเปลี่ยนได้