หวงหลานฮูหยินยาจก

เลี่ยงหรูศิษย์เอกของสำนักเซียนกระบี่ นางเก่งกาจเรื่องการต่อสู้และเรื่องการรักษา เนื่องจากอาจารย์ที่รับนางเป็นศิษย์มีคนรักเป็นอาจารย์แห่งศาสตร์การแพทย์ นางจึงได้เรียนรู้ศาสตร์การแพทย์ควบคู่ไปกับศาสตร์แห่งการต่อสู้ 

นางสามารถเรียนรู้ทั้งสองศาสตร์จนสำเร็จเคล็ดวิชาขั้นสูง จนศิษย์คนอื่นๆต่างบอกว่า นางเหมาะที่จะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไป และเจ้าสำนักเซียนกระบี่ก็เล็งเห็นความสามารถของนาง จึงรับนางมาเป็นศิษย์ เพื่อเรียนรู้งานของสำนัก และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่ต้องการเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปรู้สึกไม่พอใจ

‘ข้าต้องกำจัดเจ้าให้จงได้ อย่าโทษข้าเลย ต้องโทษที่เจ้ามาขวางทางของข้าเอง’ บุรุษผู้หนึ่งคิดในใจ แล้วมองไปยังเลี่ยงหรูอย่างมาดร้าย

เลี่ยงหรูที่กลับมาจากการไปทำภารกิจของสำนัก นางเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก และนางก็ได้รับบาดเจ็บกลับมา แม้จะไม่ถึงชีวิต แต่ก็นับว่าหนักเอาการ จึงไม่ได้ให้ความสนใจว่ามีผู้ใดคิดร้ายต่อนางหรือไม่

นางทำความสะอาดร่างกายของตนเอง แล้วก็ทำแผล จากนั้นนางก็นั่งเพื่อดูดซับปราณและใช้ปราณในการฟื้นฟูบาดแผลของนาง

แต่เมื่อนางลืมตาขึ้นมากลับพบว่าร่างกายของนางไร้เสื้อผ้าปกคลุมกาย และที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือข้างๆมีบุรุษเปลือยกายไม่ต่างไปจากนางนอนอยู่

ปัง!!! เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับการมาถึงของคนนับสิบ และที่สำคัญคือจะเข้ามาทำไมทั้งหมด

“เหตุใดท่านพี่หยุนซีจึงทำเช่นนี้เจ้าคะ หากไม่อยากแต่งงานกับข้า เหตุใดไม่บอกกับข้าตรงๆเจ้าคะ” เสียงของสตรีวัยปักปิ่นเอ่ยออกมาเหมือนจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

‘ปลอมมาก’ เลี่ยงหรูนึกในใจกับสิ่งที่นางได้ยิน

“อาซี เจ้าใฝ่ต่ำถึงขั้นหลับนอนกับยาจก เพื่อหลีกหนีการแต่งงานที่แม่จัดหาเอาไว้ให้เลยหรือ” เสียงของสตรีวัยกลางคนตะโกนอย่างไม่พอใจ

บุรุษที่นอนข้างนางขยับตัว ทำให้นางแสร้งว่ายังไม่ตื่น เพราะนางยังไม่รู้เลยว่านางมาอยู่ในสภาพนี้ได้เช่นไร แล้วอะไรที่เรียกว่ายาจก นางเป็นถึงศิษย์เอกของสำนักเซียนกระบี่ บิดาของนางเป็นถึงแม่ทัพแห่งแคว้น มารดาเก่งกาจเรื่องการค้า จึงมีทรัพย์สินมากมายให้นางใช้จ่าย ซึ่งมันห่างไกลจากคำว่ายาจกยิ่งนัก

“หากเจ้าตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาเถิด” บุรุษผู้นั้นบอกกับนางด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง

เลี่ยงหรูจึงลืมตาขึ้นมาแล้วบุรุษผู้นั้นก็ดึงผ้ามาคลุมร่างของนางเอาไว้

“ข้าขอให้ทุกท่านไปรอข้าที่ห้องโถงก่อน เดี๋ยวข้าจะตามออกไป” บุรุษผู้นั้นหันไปบอกกับทุกคน

เลี่ยงหรูลุกขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของนาง

‘ที่นี่ที่ไหน แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร’ เลี่ยงหรูถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยเหลือข้า ที่เหลือข้าจะจัดการเอง นั่นคือเงินที่ตกลงกันไว้ เจ้ารีบนำไปซื้อยาเพื่อรักษามารดาของเจ้าเถิด” บุรุษผู้นั้นบอกแล้วชี้ไปยังกองกระดาษที่คาดว่าน่าจะเป็นตั๋วเงิน

เลี่ยงหรูเดินไปหลังฉากกันเพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะนางต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็ว นางต้องกลับไปยังสำนัก

แต่เมื่อนางมองไปยังกระจกทองเหลืองที่อยู่ในห้องอาบน้ำ นางก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เพราะใบหน้าที่สะท้อนในกระจกทองเหลืองนั้นไม่ใช่ใบหน้าของนาง

“มันเกิดอันใดขึ้นกับข้าเนี้ย” เลี่ยงหรูเอ่ยออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ>>>>>

>>> เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้ฝึกเขียน ไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์แต่อย่างใด ขอให้สนุกกับงานเขียนชิ้นนี้ อาจจะมีเนื้อหาที่ไม่สมเหตุสมผลและขัดใจนักอ่านที่น่ารักอยู่บ้าง แต่งานชิ้นนี้เขียนขึ้นมาเพื่อความสนุกในการอ่านเท่านั้นนะคะ<<<

กระซิบบอก>>>>ตอนพิเศษมีแค่ใน E-BOOK เท่านั้นค่ะ

ด้วยรักและขอบคุณ 

Cora ZóN