ไม่ได้รอให้คุณรัก [จบ]

ทอร์ค ๆ กันค่า 

สวัสดีค่าาา ทักทายยยยยยนักอ่านที่น่ารักของเค้าาาา หวังว่าทุกคนจะสบายดีน้าา  

วันนี้ได้ฤกษ์มาเปิดเรื่องใหม่แล้วค่ะ เรียกว่าเป็นเรื่องสั้นคั่นเวลา ระหว่างที่เขียนเรื่องยาวของพระเอกสันดานหมาตัวหนึ่งอยู่ค่ะ 555555555555555 

เรื่องนี้ผุดขึ้นมาให้คลายเคลียดจากการเขียนเรื่องยาวเลยคิดว่าจะมาปล่อยให้คุณนักอ่านอ่านก่อนงับ 

แนะนำเรื่อง 

เรื่องนี้เป็นแนว slice of life ไม่ได้มีปมมากนะคะ เรื่องสั้น เน้นความสัมพันธ์ของพระนางรวมถึงครอบครัวของทั้งสอง เป็นการเล่าถึงการใช้ชีวิตในต่างจังหวัด (มีบางพาร์ทที่เล่าถึงชีวิตในเมืองหลวงบ้าง) พระเอกคือ ดิน ธราดล เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจากพระนางในเรื่อง ห้ามใจ (ไม่) ให้รัก ค่ะ ส่วนนางเอกคือ จันทร์ จันทร์เจ้า  [สามารถแยกอ่านได้นะคะ หากจะอ่านเรื่องนี้เลยก็ไม่งงค่ะ เป็นเรื่องของลูก ๆ ค่ะ] 

พี่ดินเขาเห็นน้องจันทร์มาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ออกจะรำคาญที่อีกฝ่ายตามเกาะตามแกะมาตลอด ยิ่งโตยิ่งดื้อ ยิ่งก่อกวน เขาต้องการอิสระภาพ ไม่อยากให้เธอมาตามติด แต่พอยัยน้องโตแล้วกำลังจะโบยบินไปบนโลกกว้างใหญ่ มีใครบางคนกลับร้อนรน การที่จะไม่เห็นน้องอยู่ในสายตามันทำให้เขาหวิวโหวงแปลก ๆ จนในที่สุดก็เป็นฝ่ายตามติดต้อย ๆ น้องเสียเอง

โปรย 

“พี่ดินคุยกับใคร!” หญิงสาวตะคอกเสียงถาม และแสดงกิริยาไม่น่ารัก เธอรู้ตัวแต่ห้ามอารมณ์ตอนนี้ไม่ได้เลย เก็บไว้ตั้งแต่ตอนทานข้าวแล้ว 

“อะไร” 

“จันทร์ถามว่าคุยกับใคร!” 

“คุยกับใครแล้วมันเรื่องอะไรของเธอ” 

“แฟนเหรอ พี่ดินมีแฟนเหรอ” ความรู้สึกในใจมันเก็บกักเอาไว้ไม่ได้เลยสักนิด พอมันเป็นเรื่องของเขาเธออ่อนไหวจนเหมือนคนโง่ 

“น่ารำคาญมากเลยนะจันทร์” มันอาจจะถึงเวลาที่เขาต้องบอกจันทร์เจ้าตรง ๆ แล้ว ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพูดเรื่องนี้จริง ๆ จัง ๆ กับเธอเลยสักครั้ง อายุก็ไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะไม่รู้ความเหมาะสมว่าอะไรควรหรือไม่ควร 

“พี่ดิน..” หญิงสาวเบะปากเมื่อคราวนี้น้ำเสียงและสายตาของเขาแสดงถึงความไม่พอใจจนเธอใจเสีย 

“ที่ผ่านมาเพราะเกรงใจทุกคนเลยยอมให้ตลอด ทั้ง ๆ ที่ฉันหวงพื้นที่ส่วนตัวขนาดไหน การที่เธอเข้ามาวุ่นวายทุกเรื่องบอกตรง ๆ ว่ามันโคตรจะน่ารำคาญ” 

“อ้อ! สรุปคือโมโหที่จันทร์เข้ามาขัดจังหวะคุยกับอีนั่นเหรอ” 

“จันทร์!” 

“ทำไม แตะต้องไม่ได้เหรอ” 

ธราดลคลอนศีรษะไปมา สบตากับเธอราวกับกำลังผิดหวัง ชายหนุ่มไปคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นได้ขนาดนี้ 

“อีนั่น ชื่ออะไรนะ มีนเหรอ?” 

“อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่กับเธอไปมากกว่านี้” 

“ก็ไม่เคยคาดหวังอะไรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาคาดหวังอะไรกับจันทร์ ทำอะไรก็ไม่เคยดี ไม่เคยน่ารักในสายตาอยู่แล้วนั่นแหละ” 

“ใช่ ก็เพราะนิสัยแบบนี้ไง! นับวันมันก็ยิ่งมากขึ้น” 

สองมือเล็กกำแน่น ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลไปหมดแล้วเหมือนกัน 

“อย่าให้จันทร์เห็นอีนั่นนะพี่ดิน จันทร์จะอาละวาดเลยคอยดู” 

หากใครชอบแนวนี้ ปมไม่เยอะ เป็นความปากแข็งไม่รู้ใจตัวเองของพระเอก และความดื้อดึงของนางเอกในวัยที่พลุ่งพล่านหน่อย ๆ ก็มารับพวกเขาไปได้เล้ยย  

enjoy your read ka