ลิขิตเสน่หาชะตาถึงฆาต

หมอดูส่วนใหญ่ทำนายดวงชะตาของตัวเองไม่ได้ และใช่ 'แพรพลิ้ว' ก็เป็นหนึ่งในนั้น 

ทว่าคุณยายของเธอเคยทำนายให้ว่า เธอจะสิ้นอายุขัยในวัยเบญจเพส หากหาคนที่มีดวงเนื้อคู่มาแต่งงานอยู่กินด้วยไม่ได้! 

...คำโปรย... 

พีรวินทร์ตั้งใจไปที่ผับประจำ แต่ทว่ายังไม่ทันก้าวเท้าผ่านประตูกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งโซเซออกมาอย่างรีบร้อนจนชนเขาอย่างจัง พอได้มองใบหน้าคนในอ้อมแขนก็ทำให้ขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกแปลกใจ ยัยหมอดูหน้าอ่อนของคุณแม่เที่ยวที่แบบนี้ด้วยเหรอ "คุณนี่เอง!" 

"คุณพีร์ ลูกชายของคุณไพลินใช่มั้ยคะ" แพรพลิ้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าพลางพยายามมองใบหน้าของเขาให้ชัดเจน 

"ใช่" 

"คุณพีร์พาฉันไปจากที่นี่ทีนะคะ ฉันไม่ไหวแล้ว" ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อและน้ำเสียงกระเส่าเชิญชวนของเธอทำให้เขาสับสน 

ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนแบบนี้ รูปลักษณ์ของเธอที่เขาเจอมาสองครั้งไม่เหมือนผู้หญิงที่จะวันไนท์สแตนด์กับใครไปทั่ว เขาจึงถามหยั่งเชิงดูก่อน "แล้วคุณจะให้ผมพาไปไหน" 

"ไปไหนก็ได้ค่ะ ฉัน!..." ร่างบางเซเข้าซบอกแกร่งด้วยความรู้สึกโคลงเคลงมึนงงจนยืนไม่อยู่ 

"เฮ้ย!" พีรวินทร์เบิกตามองเธออย่างเมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายโผวเข้ากอดซบเขาเช่นนี้ "ดูท่าจะได้ที่ ถ้าอยากมากขนาดนี้งั้นไปค้างที่ห้องผมมั้ยล่ะ" 

"ไปค่ะ เรารีบไปกันเถอะนะคะ" แพรพลิ้วหวาดระแวงว่าใครคนนั้นจะตามมาทันจึงได้เร่งเขา เธอแค่ขอให้เขาช่วยพาเธอไปที่ไหนก็ได้เพื่อให้เธอรอดจากการถูกทำมิดีมิร้ายจากคนที่วางยา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาไม่ได้คิดไปในทางเดียวกันกับเธอ 

"รีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ" ชายหนุ่มพิจารณาอยู่ชั่วอึดใจ แม้หมอดูหน้าอ่อนของคุณแม่จะไม่ใช่สเป็กของเขา แต่ก็น่าลิ้มลองอยู่ไม่น้อย "ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น ผมก็จะจัดให้" 

...... 

"พอเห็นเป็นผมแล้วคุณต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ" 

"ก็ฉันไม่คิดว่าคุณจะทำแบบนี้" สิ่งที่แพรพลิ้วกังวลที่สุดคือเมื่อเจอเขาอีกครั้งเธอจะทำยังไง จะกล้ามองหน้าเขาตรงๆ มั้ย และตอนนี้เธอได้คำตอบแล้วว่าไม่! เพราะภาพในคืนนั้นวิ่งวนในหัวเต็มไปหมด ดวงตากลมได้แต่เสมองไปทางอื่น แก้มร้อนผ่าวจนรู้สึกเหมือนเอาหน้าไปอังไฟ 

"ก็เพราะคุณไม่ยอมโทรมาหาผมสักที แถมผมไปหาถึงคอนโดคุณก็หลบหน้า นี่คุณไม่คิดจะให้ผมรับผิดชอบเรื่องคืนนั้นสักหน่อยเหรอ" 

"ไม่ค่ะ" 

"แล้วถ้าผมอยากรับผิดชอบล่ะ" 

"ฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบหรอกค่ะ" 

คำตอบของแพรพลิ้วทำให้พีรวินทร์นิ่งอึ้งเล็กน้อยพลางประเมินว่าเธอพูดจริงหรือพูดเล่น แต่ดูแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะล้อเล่นเลย 

"ทำไม" 

"ฉันคิดว่าเรื่องคืนนั้นมันเกิดขึ้นเพราะตัวฉันเอง ฉันเลยไม่อยากให้คุณมารับผิดชอบอะไร เราต่างคนต่างลืมมันไปน่าจะดีกว่านะคะ"