“งั้นเอานี่ไป ถือว่าพี่ช่วยรับผิดชอบ” เงินปึกหนึ่งถูกยัดเข้ามาในมือเธอ ซึ่งหนาอยู่ไม่น้อย
นิวาริณมองเงินปึกที่ยัดเข้ามาใส่มือตัวเอง เธอไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไร ไปหยิบเงินเอาตอนไหน แต่เงินน่าจะสองสามหมื่นกว่าก็อยู่ในมือเธอตอนนี้
“อย่าบอกนะว่าไม่เอา” เสียงเขาขึ้นจมูกเหมือนจะเยาะ เพราะคนอย่างเธอที่เห็นเงินเป็นที่ตั้งน่ะเหรอจะไม่เอา ซึ่งก็ใช่...
นิวาริณหัวเราะเยาะความน่าสมเพชของตัวเองแล้วส่ายหน้า
“เอาค่ะ ฉันไม่มีเงินพี่ก็รู้” และก็เพราะเขารู้ เขาจึงซื้อเธอไว้เพื่อเป็นของเล่นคั่นเวลา แต่เธอมันไม่เจียมกะลาหัว เห็นเขาดีด้วยหน่อยก็ฝันกลางวัน คิดเอาเองสั้นๆ ว่าหากเธอมัดหัวใจเขาเอาไว้ได้ ชีวิตนี้ก็จะมีที่พึ่งพิงตลอดไป
แต่แล้วเป็นอย่างไร
งามหน้าไหมล่ะ
โคตรเจ็บปวดและน่าอับอาย
นิวาริณหัวเราะเหมือนคนบ้าอีกที ดวงตางดงามที่แดงก่ำแต่ยังโค้งขึ้นเป็นยิ้มกว้างเงยหน้ามองเขา มองเป็นครั้งสุดท้าย มือเล็กชูเงินในมือขึ้นขยับเบาๆ
“ขอบคุณนะคะ ช่วยได้เยอะเลย ฉันจะไม่มีวันลืม” ลืมว่าเขาใช้เงินก้อนนี้ตัดขาดเธอและเด็กที่อยู่ในท้อง
***อย่าให้เห็นกลับมานะ จะตีให้มือหัก***
____________________________
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และฉบับเพิ่มเติม
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือสแกนเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ หรือเผยแพร่ด้วยวิธีอื่นใด เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เป็นลายลักษณ์อักษรแล้วเท่านั้น
Guest
