เขาไม่ได้เกลียดเพียงแค่เธอ แต่ยังพาลเกลียดไปถึงลูกในไส้ ลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข แต่กลับถูกคนเป็นพ่ออย่างเขาตราหน้าว่าเป็นลูกชู้
***โปรย***
“วันนี้เป็นวันเกิดของหนูพุด หนูพุดเอาเค้กวันเกิดมาให้คุงภุชค่ะ”
“ฉันไม่เอา”
แต่แล้วคำตอบที่ได้รับก็เล่นเอาหนูน้อยที่เคยเผยยิ้มกว้างเต็มดวงหน้าเปลี่ยนเป็นสีหน้าเจื่อนลงไปในฉับพลัน
“ทำไมละคะ คุงภุชไม่ชอบกิงเค้กหยอ?”เอ่ยถามพร้อมกับตาใสแป๋วแฝงรอยเศร้ามองสบอย่างรอคอยคำตอบ
“ฉันไม่ชอบเด็กอย่างเธอต่างหากล่ะ”
**************
“เกลียดแค่ตาลคนเดียวก็พอได้ไหมคะ ได้โปรดอย่าเกลียดลูกของตาลด้วยเลย หนูพุดสมควรถูกรักไม่ควรถูกเกลียดแบบนี้”
“สมควรถูกรักงั้นเหรอ? เหอะ!”มุมปากหยักเหยียดยิ้มหยันเมื่อได้รับฟังในสิ่งที่คนตรงหน้าเอ่ยขอ
“มีเหตุผลอะไรที่ฉันจำเป็นต้องไปรักยัยเด็กนั่น”
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่คุณจะต้องพาลเกลียดแกไปด้วย”รมิตาสวนกลับทันควันไปเช่นกัน ลูกที่เป็นเสมือนดั่งแก้วตาดวงใจของเธอไยจึงต้องถูกเขาพาลเกลียดชังไปด้วย
“เหตุผล? เหอะ! เธอยังกล้ามีหน้ามาถามหาเหตุผลจากฉันอยู่อีกเหรอรมิตา”เสียงขบฟันกรอดดังเล็ดลอดออกมาแว่วให้ยิน
“เหตุผลก็เพราะว่าแม่ของยัยเด็กนั่นมันสำส่อนเหลือเกินยังไงล่ะ แค่นี้พอจะทำให้ฉันเกลียดทั้งแม่ทั้งลูกได้ไหม?”
ฝากผลงานเรื่องใหม่ของธิษณาด้วยนะคะ
อัปทุกวัน ฝากกดหัวใจ+เก็บเข้าชั้น+คอมเม้นท์ให้ตองด้วยน๊า
Guest
