“…”
“เดี๋ยวพยาบาลจะปรับเตียงให้นะคะ จะได้นั่งสบาย” พยาบาลสาวโน้มตัวแนบชิด ด้วยช่วงแขนที่สั้น ก่อนจะเอื้อมมือข้ามฝั่ง ไปกดปุ่มปรับระดับเตียง
ทันทีที่ลำแขนของพยาบาลสัมผัสกับแขนของคนที่นอนเหยียดนิ่ง ภาพในหัวแปลก ๆ ก็วาบฉายเข้าที่สมองของเขาเป็นฉาก ๆ
… ห้องพักพยาบาล มีพยาบาลอยู่ 4 คน คนหนึ่งกินขนมปัง คนนั้นเอนตัวถ่ายรูปตัวเอง คนนี้อ่านนิยายเรื่องดัง อีกคนก้มหน้าก้มตาอ่านประวัติคนไข้ ส่วนคนนี้กำลังเดินเข้าไป … ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ
“ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ คนไข้ไม่ดีขึ้นเหรอ” พยาบาลคนที่อ่านนิยายเงยหน้าเอ่ยถาม
“คนไข้น่ะฟื้นแล้ว แต่ญาติคนไข้น่ะสิ กินส้มตำกันเหม็นทั่วห้อง เกือบไม่รอดแหนะ”
“ไม่ใช่ว่าเธอก็อยากกินหรอกนะ” คนเอนตัวลุกขึ้นนั่งตรง ชี้นิ้วไปยังคนหน้าบึ้งอย่างมีนัยบางอย่าง ก่อนที่คนตรงหน้ากะกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังอึก
“ก็อยากน่ะสิ น้ำลายไหลไม่หยุดเลยเนี่ย เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะพัก จะห้ามใจยังไงไหว”
“จริง ๆ เราแอบสั่งมากินก็ได้นะ จุ๊ ๆ”
“เอางั้นเหรอ”
“เอา ๆ ดีล”
“คนไข้คะ คนไข้” พยาบาลสาวเขย่าตัวคนนอนนิ่งเพื่อเรียกคืนสติ เพราะตอนนี้เหมือนจู่ ๆ ก็เหม่อลอยไปเสียดื้อ ๆ
“คะ คะ ว่าไงครับ”
“นั่งได้แล้วค่ะ” เธอผายมือให้ทำตาม ด้วยสีหน้าฉงน
“ออ … ขอบคุณครับ”
“ไม่มีไรแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวอีกสิบนาทีคุณหมอใหญ่จะเข้ามา คิดว่าคนไข้น่าจะได้ออกวันนี้แหละค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ” คนนั่งนิ่งได้แต่มองพยาบาลสาวเดินผ่านหน้า ด้วยสายตาครุ่นคิด แล้วตัดสินใจทักสวนขึ้น ก่อนที่ลูกบิดประตูจะถูกสัมผัส
“คุณพยาบาล ... เอ่อ” เขาลังเลเล็กน้อย “ถ้าอยากทานส้มตำก็สั่งมาทานนะครับ” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น พยาบาลสาวนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตื่นใจ ก่อนจะคว้ามือปาดขอบปากด้วยความลนลาน “นี่เราเผลอน้ำลายไหลเหรอ ? … ก็ไม่หนิ” เธอพึมพำบ่นกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะรุดตัวออกจากห้องไปด้วยสีหน้าอึ้งปนมึนงง
พีชกลับมานั่งเหม่อลอยอีกครั้งทบทวนกับภาพที่เห็นก่อนหน้า ที่เข้ามาเป็นฉาก ๆ อย่างกับในฝัน แต่มันเหมือนจริงมาก ทั้งรูปที่เห็น ทั้งกลิ่นขนมปังที่รู้เลยว่า เป็นไส้หมูหย็อง กลิ่นห้องแอร์แสบจมูกที่มีความเป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาล หนังสือนิยาย ที่เห็นแม้กระทั่งชื่อเรื่อง ‘แอบเผลอใจ นายเพื่อนรัก’ เพราะก็อ่านเล่มนี้อยู่เหมือนกัน ทั้งบทสนทนา สีหน้าแววตา ที่มันเหมือนจริงเอามาก ๆ
อะไรกันวะเนี่ย จู่ ๆ เราก็เห็นภาพพวกนั้นทันทีที่พยาบาลมาโดนตัว
Guest
