โปรย...
โรสศิริน มองร่างของ ศุภวัฒน์ ที่เดินห่างออกไปจนสุดสายตา ทิ้งไว้เพียงแค่ พิชญาภา ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าเศร้าสร้อยเมื่อครู่ทว่าจู่ๆ ก็เลือนหายไปจนหมดสิ้นมีเพียงแค่สายตาเรียบนิ่งของหญิงสาวที่ส่งไปให้คนในรูปเท่านั้น
"ตายๆ ไปได้สักทีนะโรส ฉันจะได้เลิกหลบๆ ซ่อนๆ แอบมีอะไรกันกับพี่วัฒน์สามีของเธอเหมือนอย่างเมื่อก่อนสักที"
คำพูดเบาราวกับเสียงกระซิบทว่าคำนั้นโรสศิรินได้ยินมันอย่างชัดเจนเธอแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน คำพูดที่พรั่งออกมาจากปากของเพื่อนรักคนสนิท ทว่าโรสศิรินก็ไม่อาจจะปฏิเสธความจริงที่ได้ยินได้
"สามีของเธอน่ะเธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะดูแลต่อให้เองเหมือนว่า...เขาก็เป็นผัวฉันคนหนึ่งเลยก้แล้วกัน"
___________________________________________________
เธอเคยรักเขาด้วยหัวใจทั้งหมดที่เธอมี รักอย่างไม่ลังเล รักจนหลงลืมตัวเอง ทั้งยังเคยไว้ใจเพื่อนของเธอจนไม่คิดว่าจะถูกแทงข้างหลัง น่าเวทนาที่เธอต้องมารู้ตัวก็ตอนที่ตัวเองได้ตายไปแล้ว แต่โชคชะตาเล่นตลกให้เธอได้โอกาสกลับมาอีกครั้งให้เธอกลับมาแก้แค้นเพื่อนชั่วผัวเลวให้สาสม
คนที่เคยหักหลังเธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาได้ทำ คนที่สมควรเสียใจจนอยากตายจะต้องเป็นผัวรักแสนชั่ว และคนที่ต้องเสียทุกอย่างไปจะต้องเป็นเพื่อนรักแสนเลวของเธอเท่านั้น
โรสศิริน
กว่าจะรู้ว่ารักก็ตอนที่มันสายเกินไป กว่าจะรู้ว่าคนที่ถูกเขาทำร้ายหัวใจต้องเจ็บช้ำแค่ไหน ก็ตอนที่ได้มาลิ้มรสความเจ็บปวดนั้นเสียเอง
ศุภวัฒน์
ฝากคอมเม้นต์ + กดหัวใจ + กดเพิ่มเข้าชั้น = เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ