คำโปรย....
อวิ๋นเมิ่งเหยา จอมมารแห่งยุคผู้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้าย สังหารผู้คนไม่กระพริบตา จอมมารผู้นี้เขาเล่ากันว่า เกศาขาว ใบหน้าราวกับเทพเซียน หล่อเหลา เพียงสบตาสามารถทำผู้คนถูกสะกดจิตเอาไว้
แค่จะหล่อเหลาเพียงใดก็มิมีผู้ใดอยากย่างกรายเข้าใกล้จอมมารผู้นี้ จอมมารผู้ครองภพมาร เผ่ามารต่างๆอยู่ภายใต้เนื้อมือของจอมมารอวิ๋นเมิ่งเหยา
"เหยาเหยา" เสียงเรียกร้องความสนใจจากเด็กน้อยตัวกลมภายในอ้อมกอดของจอมมาร
"อะไร.." จอมมารตอบอย่างไม่ใส่ใจ เด็กน้อยที่เห็นแบบนั้นก็พองลมด้วยความไม่พอใจ
"อะไรเล่าหลิงเออร์" จอมมารต้องยอมกลับมาสนใจเจ้าตัวนุ่มนิ่มบนตักตน
"เหยาเหยาไม่เห็นสนใจหลิงเออร์"
"อยากได้อะไร เพียงเจ้าพูดข้าจะหามาให้"
"แต่ต้องมีค่าตอบแทนเข้าใจมั้ย"
หลิงเออร์ยกยิ้มด้วยความพอใจแล้วบอกความต้องการของตนไป
"หลิงเออร์อยากไปเที่ยวตลาดที่เมืองมนุษย์..เหยาเหยาพาไปหน่อย" หลิงเออร์อ้อนเต็มกำลัง ดันตัวขึ้น หอมแก้มอีกคนเป็นการอ้อนและรางวัล
"พอหรือ..มันต้องแบบนี้สิ" จอมมารโอบกอดหลิงเออร์แนบชิดก่อนจะฟัดแก้มนิ่มๆนั่นที่เขาพยายามขุนให้เจ้าตัวเล็กน่าฟัดขนาดนี้
เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของเด็กน้อยในอ้อมกอดช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเสียจริง
"คิกๆๆฮ่าๆเหยาเหยาพอแล้ว หลิงเออร์ช้ำแล้ว"
"จะกี่ทีก็ไม่เคยพอหลิงเออร์"
Guest
