เราแต่งนิยายเรื่องนี้เพื่อเป็นมรณานุสติให้แก่ตนเอง
เป็นเรื่องราวของชายที่มีโอกาสได้เฝ้ามองคนรักบนโลกมนุษย์ในรูปแบบของวิญญาณเป็นเวลา 30 วัน
“คุณจะกล้าแสดงตัวตนให้คนที่คุณรักเห็นไหม ถ้าหากเขาต้องรู้สึกสูญเสียคุณไปอีกครั้ง สำหรับเขา คำตอบคือ ‘ใช่’ เพื่อจะได้สะสางเรื่องที่ค้างคา บอกลา และจากกันโดยสมบูรณ์”
ระหว่างที่เขียนก็ไม่แน่ใจเลยว่า ระหว่างการจากไปโดยที่ยังมีอะไรติดค้าง กับ คนที่ต้องอยู่โดยสูญเสียคนที่รัก อันไหนเจ็บปวดกว่ากัน
แน่นอนว่าสุดท้ายแล้ว คนที่อยู่ คือคนที่เจ็บปวดที่สุด
ไม่ต้องห่วง นิยายเรื่องนี้ไม่ได้เศร้าเพียงอย่างเดียว แต่จะมีเรื่องราวของความรักให้คุณชุ่มชื่นหัวใจ และมีมุกตลกสอดแทรกให้ได้อมยิ้มกันทั้งเรื่อง
“บางคนจากไปเพื่อให้เราได้เริ่มต้นใหม่… บางความรักไม่มีวันจางหาย แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็เปลี่ยนหัวใจไปตลอดกาล”
หลังการสูญเสียคนรัก เมนี่เฝ้าดำเนินชีวิตด้วยหัวใจที่แหลกสลาย จนกระทั่งดวงวิญญาณของพอร์ชกลับมาหาเธออีกครั้ง พร้อมข้อจำกัดของเวลา 30 วันสุดท้าย บทสนทนาที่ข้ามผ่านเส้นแบ่งความเป็นและความตาย ทำให้เธอได้เข้าใจถึงคุณค่าของการรักและการปล่อยวาง
แต่เมื่อวันนั้นมาถึง เธอจะเลือกยึดติดกับอดีตที่ลึกซึ้ง หรือเปิดใจให้ใครอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า?
Guest
