‘เมื่อสตรีงามล่มเมือง ยอมใช้ตัวเองเป็นบรรณาการไปต่างแคว้น ทุ่มเทจิตวิญญาณ เสียสละเรือนร่างเพื่อล่อลวงให้อ๋องต่างแคว้นลุ่มหลง ฉกชิงข้อมูลลับส่งกลับไปยังองค์ชายผู้เป็นที่รัก แม้ตอนจบจะไม่ได้เป็นชายาที่อยู่เหนือใครในใต้หล้าแต่ตำแหน่งพระสนมที่ครอบครองหัวใจของเขาก็เพียงพอให้นางผาสุขแล้ว…’
...
ซ่งเซ่าหรานรับยาบำรุงขึ้นมาดื่มด้วยความตกใจ “อื้ออ ยาอะไร ทำไมขมนัก”
“เป็นยาบำรุงที่องค์ชายรองสั่งให้ท่านเจ้าค่ะ บำรุงร่างกายจะได้ไม่อ่อนเพลีย”
ใบหน้าของซ่งเซ่าหรานเห่อร้อนขึ้นมาด้วยความเขินอาย หากจะมีใครสักคนอ่อนเพลียควรเป็นเขาไม่ใช่หรือ นางเพียง..นอนเฉยๆเท่านั้น
แต่เมื่อดื่มยาเสร็จแล้วการเดินลงจากเตียงกลับไม่ใช่เรื่องง่ายนัก นางรู้สึกราวกับร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ขาของนางสั่นเทาจนนางกำนัลต้องเข้ามาช่วยประคอง
“พักสักสองวันก็จะดีขึ้น ท่านไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ”
...
นวนิยายสั้นเรื่องนี้เป็นปฐมบทของนวนิยายเรื่อง ‘พอกันทีนิยายเรื่องนี้ไม่มีพระเอก’ ซึ่งจะเริ่มเผยแพร่ช่วงกลางปี พ.ศ. 2568
Guest
