พั้ว! เสียงธนบัตรปึกหนึ่งฟาดเข้ากับใบหน้าของเธอเต็มแรงจนความเจ็บแปลบแล่นพล่าน
“โอ๊ย! นี่คุณทำบ้าอะไร!”
เธอเงยหน้าขึ้นถามเสียงสั่น ทั้งความโกรธและความงุนงงแทรกซึมในน้ำเสียง
“ได้เงินแล้วก็กลับไปซะ”
ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก น้ำเสียงของเขาราวกับมีดคมกริบที่เชือดเฉือนความรู้สึก ดาริกาเพิ่งสังเกตว่าเธอกำลังอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ตกลงนี่มันที่ไหนกันแน่?
“ที่นี่ที่ไหน?”
เธอถามออกไปด้วยความสับสน
“คอนโดฉัน”
เขาตอบกลับมาอย่างห้วน ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาทำให้เธอเริ่มหวั่น
“แล้วที่ไหนล่ะ?”
เขาหรี่ตาและจ้องหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ ริมฝีปากหยักลึกเหยียดเป็นรอยยิ้มเยาะ “โดนฉันกระแทกไปจนความจำเสื่อมเลยรึไง?”
คำพูดของเขาทำให้ดาริกาหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นระรัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ เธอหลบตาและถามออกไปอีกครั้งด้วยเสียงที่พยายามจะไม่สั่นไหว
“แล้วคุณชื่ออะไร?”
“ก็ภาคินไง”
ภาคิน ชื่อนั้นดังก้องในหัวของดาริกา นี่เธอกำลังอยู่ในนิยายงั้นหรือ?นิยายเรื่องที่เธอเคยอ่านจนขึ้นใจ และชื่อ “ริกา”
ก็หลุดออกมาจากปากของเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน
Guest
