𝕸𝖔𝖔𝖓𝖑𝖎𝖌𝖍𝖙
𝕬𝖓𝖌𝖊𝖑!𝕾𝖔𝖛𝖆 𝖝 𝕽𝖊𝖆𝖉𝖊𝖗
คำเตือน : เนื้อเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของเกมใดๆทั้งสิ้น
ในแถบชานเมืองที่เต็มไปด้วยป่าสนและไอหนาว แสงจันทร์ส่องกระทบลงมาบนใบหน้าคมที่ถูกบดบังด้วยเเพรไหมสีทอง เปลือกตาบางลืมรับกับความงามของดวงดาวที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาสีคราม
หินอ่อนสีจางแปรเปลี่ยนเป็นผิวผ่องที่แสดงถึงการมีชีวิต หัวใจเต้นเป็นจังหวะเเผ่วเบาในความมืด มือใหญ่ที่ถือคันธนูลดต่ำลงและปัดเป่าคราบฝุ่นหนาที่เกาะอยู่บนกายเบาๆ กลิ่นหอมจางๆลอยฟุ้งในอากาศปะปนกับไอร้อนที่ออกมาจากลมหายใจของเทพแห่งการล่าสัตว์ ฝ่าเท้าหนาเหยียบลงบนพื้นไม้เบื้องล่างที่เย็นเหยียบเเล้วท่องไปตามห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยสิ่งของน่าฉงน
ดวงตาที่คุ้นชินกับกลางคืนมองไปยังห้องกว้างที่มีขนาดเท่าครึ่งหนึ่งของวิหาร ทุกตารางเมตรของห้องเต็มไปด้วยสิ่งของชิ้นเล็กๆกระจัดกระจายและเปื้อนคราบฝุ่นเต็มไปหมด เรียวนิ้วยาวสัมผัสกับผนังที่ตกแต่งไปด้วยกระดาษที่ถูกขีดเขียนด้วยแท่งถ่าน บางรูปเป็นหญิงงามบางรูปเป็นชายหนุ่มที่มีลักษณะคับคล้ายคับคลากับเขา รูปสลักหลากหลายขนาดประดับอยู่ทั่วทุกมุมห้อง มันจับจ้องมาที่เขาราวกับอิจฉา เทพเเห่งความสงสัยเดินไปจนสุดขอบแล้วพินิจมองสิ่งที่เหมือนกับประตูอย่างเคร่งขรึม
แกร๊ก แกร๊ก
ไม่เป็นผล
เมื่อเขาลองขยับมันด้วยวิธีที่หลากหลาย อีกใจหนึ่งก็อยากจะลองใช้กำลังที่มีมหาศาลพังมันดู แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่สำหรับเจ้าของบ้านหลังนี้ พวกเขาอาจจะกลัวคนที่แตกต่างจากพวกเขา ยิ่งเขายังไม่มั่นใจถึงสาเหตุที่พระเจ้าเรียกเขามายังที่อยู่ของมนุษย์เเบบนี้
เขาเลิกสนใจการแก้ไขปัญหาที่ใจร้อนแล้วหันมาหาเหตุผลที่พระเจ้าส่งเขามาเเทน
ก้อนดินไร้รูปร่างจนถึงก้อนหินบางชิ้นที่กำลังจะถูกแกะสลักเป็นมนุษย์เหล่านี้คือสิ่งที่เรียกเขามา ผู้ที่สร้างมันคงจะเป็นผู้ที่มีความละเอียดอ่อนเป็นเเน่เเท้ ในความทรงจำลึกๆ เขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นในตอนที่ฝ่ามือนั้นค่อยๆบรรจงแกะสลักกล้ามเนื้อให้กับเขาทุกส่วนสัด เเต่สุดท้ายเขาก็ไม่เข้าใจเหตุผลของพระเจ้าที่ทำให้เขาต้องลงมาอยู่ ณ ที่นี้อยู่ดี
" เมี๊ยว "
เสียงของสิ่งมีชีวิตประหลาดดังขึ้นในความมืดมิดราวกับสงสัยในตัวตนของเขา เมื่อหันไปก็พบกับสัตว์ขนฟูตัวเล็กที่ส่งเสียงร้องราวกับท้วงขอคำตอบ
เขาลูบขนที่ปกคลุมทั่วสิ่งมีชีวิตตัวน้อยและเกาคางเพื่อให้มันสงบ แต่มันกลับเอนหัวซบออดอ้อนราวกับคุ้นชินกับไออุ่นของคนแปลกหน้าคนนี้เป็นอย่างดี ปากหยักกระตุกยิ้มเอ็นดูความเฉลียวฉลาดของสัตว์นักล่าขนฟูแล้วเอนกายลงนอนเล่นกับมันอย่างอารมณ์ดี ปกติเเล้วเขาเคยเห็นเเต่สัตว์เลี้ยงที่ปกป้องเจ้าของ เเต่ทำไมเจ้านี่กลับยอมให้เขาสัมผัสมันอย่างง่ายดายเสียขนาดนี้
" ม๊าว ~ "
" เจ้านายเจ้าคงเสียใจน่าดูที่เจ้าอู้งาน "
ร่างกายเปลือยเปล่านอนเท้าเเขนบนโซฟานุ่มข้างๆเจ้าเเมวขนฟูแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจลง เมื่อไม่พบหนทางออกไปจากความมืดมิดเหล่านี้ เขาก็คงต้องขอพักผ่อนกล้ามเนื้อให้หายเมื่อยล้าจากการที่ไม่ได้ขยับตัวมานานนับพันปีเสียก่อน
รอให้ฟ้าสว่างก็คงไม่สายถ้าคิดจะทำอะไร..
---------------------------------------------
ยังมีเรื่องที่เป็นปริศนาอีกมาก เราจะพยายามเขียนออกมาให้ได้ค่ะ ฝากพี่โซว่าไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
Guest
