ร้อยตำรวจเอกเมธาวิน เจริญไชยกิจ - ตำรวจสืบสวนผู้ไม่เคยแพ้ทางใคร เขาไม่คิดที่จะยอมสยบใต้เท้าใครและเลือกหันหลังให้กับความรักอย่างสิ้นเชิง บาดแผลจากการถูกหักหลังทำให้เขาไม่กล้าที่จะรักใครได้อีก จนเมื่อได้พบกับเธอ…
พีรญา ชัยขจรวัฒน์ - นักนิติวิทยาศาสตร์ผู้ไม่เคยกลัวใคร นอกจากกลัวที่จะรัก เพราะอดีตของเธอที่มักพบเจอแต่การสูญเสียคนที่รัก หญิงสาวจึงไม่คิดที่จะรักใครอีก จนเมื่อได้พบกับเขา…
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่และเหตุการณ์ในเรื่องเป็นเหตุการณ์สมมติ ผู้เขียนมิได้มีเจตนาล่วงละเมิดหรือจงใจให้เกิดความเสียหายต่อผู้ใด สิ่งใดหรือพาดพิงถึงองค์กร วิชาชีพ กลุ่มบุคคลใดๆ ทั้งสิ้น มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ ไม่เหมาะกับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะทุกคน
***สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้ทำการคัดลอก สแกนเนื้อหา ส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมด เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น***
ฝากกดติดตามเพื่อรับแจ้งเตือนและกดเพิ่มเข้าชั้น กดหัวใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณรี้ดทุกๆ คนค่า
เขา...คือคนที่ไม่เชื่อมั่นในความรัก เพราะเคยถูกหักหลังมาก่อน
เธอ...คือคนที่กลัวการมีความรัก เพราะเมื่อรักใคร เธอมักพบกับการสูญเสีย
..............................................
ตัวอย่าง
ภาพของชายหนุ่มหญิงสาวที่กําลังทานข้าวและพูดคุยหยอกล้อกันถึงกับทําให้แพรนั่งทํางานไม่ติด เธอได้รับข้อความจากบุคคลปริศนาซึ่งเป็นภาพของแฟนหนุ่มที่กําลังทานข้าวอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่ง เธออาจจะไม่คิดอะไรมากถ้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ใช่รินลดาแฟนเก่าของเขาที่เพิ่งมาประกาศตัวกับเธอไปนั่นเอง
แล้วช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาชายหนุ่มเองก็หายเงียบไปเลย ไม่ติดต่อ ไม่ส่งข่าว ไม่พูดคุย เธอก็ไม่กล้ากวนเขาเพราะเห็นว่ากําลังสืบคดีแต่จากภาพที่เธอเห็น มันคือคดีอะไรของเขา แพรกําโทรศัพท์ในมือแน่นพร้อมกับนํ้าตาที่เอ่อขึ้นมาที่ขอบตา
พี่กวีแนะนําว่าเรื่องแบบนี้ควรให้ผู้ชายเลือกอย่างนั้นเหรอ แต่สําหรับเธอเรื่องแบบนี้ผู้หญิงก็เลือกได้เองเหมือนกัน ถ้าเขาจะกลับไปหาแฟนเก่า เธอก็พร้อมจะตัดความสัมพันธ์ให้หมดไม่เหลือเยื่อใย
และถ้าเขาเลือกฝั่งนั้นเธอจะได้ไม่ปริปากบอกเรื่องลูกให้เขาได้รับรู้ แค่เด็กคนเดียวเธอน่าจะเลี้ยงได้หรือไม่อีกทีเธออาจตัดสินใจทิ้งชีวิตที่นี่ แล้วไปอยู่กับภูมิที่อเมริกาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่
..............................................
วินยิ่งรู้สึกผิดต่อแฟนสาวเข้าไปทุกที ชายหนุ่มกดอ่านข้อความสุดท้ายของเธอ
(แพรมีเรื่องอยากคุย อยากเล่าให้วินฟังหลายเรื่องเลยค่ะ แต่ถ้ารบกวนเวลางาน แพรต้องขอโทษด้วยนะคะคิดถึงวินมากเลยค่ะ)
อ่านไปได้แค่ครู่เดียวข้อความเหล่านั้นก็พร่าเลือนเพราะม่านนํ้าตาของชายหนุ่มที่ล้นออกมาจนกลบการมองเห็นทุกอย่าง
ใช่...ตอนนี้เขาก็คิดถึงเธอมากเช่นกัน อยากคุย อยากได้ยินเสียง อยากนั่งฟังทุกๆ เรื่องที่เธออยากจะเล่าให้เขาฟัง แต่ถ้าบอกไปตอนนี้จะยังทันไหม มันสายเกินไปหรือเปล่า ถ้าเขาจะขอให้เธอกลับมาพูดคุยกันก่อน ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะรับฟังทุกเรื่องราว เขาอยากจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลือเพื่อนั่งฟังเธอไม่ว่าจะคุยหรือเล่าเรื่องอะไร ต่อไปนี้เขาจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว
(แพร...กลับมาคุยกันก่อนได้ไหม อย่าทิ้งผมไปแบบนี้ขอร้องล่ะ ผมคิดถึงคุณมากเลยนะแพร)
กดส่งข้อความไปแล้วก็นั่งทอดกายอยู่ข้างเตียงอย่างสิ้นหวัง ปล่อยให้หยาดนํ้าตารินไหลหวังว่ามันจะช่วยชะล้างความรู้สึกผิดภายในใจให้ลดลงไปได้บ้าง
Guest
