ผิดที่เธอห้ามใจไม่ทัน (อ่านฟรี)

นายแพทย์ เชิญคุณ อายุ 32 ปี แพทย์ออร์โธปิดิกส์ เป็นหมอที่มีความเชี่ยวชาญในการรักษากระดูกและข้อ มีคลินิกเป็นของตนเอง และเป็นแพทย์ประจำที่โรงพยาบาลรัฐ และเอกชน เป็นคนสุขุม นิ่ง เงียบ เป็นลูกที่ สส.ประชา และคุณหญิงลินดา รับมาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้า ก่อนที่จะมีน้องสาวอย่าง ละอองดาวเกิดตามมา ชีวิตของเขาต้องตอบแทนพระคุณผู้มีบุญคุณอย่างบิดามารดาที่เลี้ยงดูเขามา ทำให้มีชีวิตที่ไม่มีความสุขมากนัก แต่พอมาได้เจอกับสริลนุช ถึงได้พบเจอความสุขบ้าง จนก่อเกิดเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว แต่ความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อละอองดาวมาเจอและจับได้ว่าเขามีผู้หญิงซุกซ่อนไว้ 

สริลนุช อายุ 22 ปี นักศึกษาจบใหม่จากคณะสาธารณสุขศาสตร์ ความหวังของเธอคืออยากเป็นหมออนามัย แต่ยังไม่ทันได้ทำตามความฝัน ชีวิตของเธอก็ต้องทำเพื่อครอบครัวก่อน เธอไปสมัครงานเป็นพนักงานต้อนรับในคลินิกของคุณหมอเชิญคุณ คุณหมอเจ้าของไข้ผู้เป็นยายของเธอ และเป็นคู่นอนจำเป็นระยะเวลา 1 เดือนของคุณหมอเชิญคุณด้วย เพื่อเงินที่จะมาเป็นค่าผ่าตัดหัวเข่าให้กับยายของเธอ โดยมีกฎให้ต้องปฏิบัติ 3 ข้อด้วยกัน ตอนแรก ๆ เธอก็ทำได้ แต่พอหลัง ๆ มาเธอกลับห้ามใจไว้ไม่ทัน ทำให้เธอต้องพบเจอกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง กว่าชีวิตของเธอจะมีความสุขได้ก็ต้องเจอกับอุปสรรคนานัปการ 

***** 

เงื่อนไขการอ่าน! 

เรื่องนี้ไรท์ลงให้อ่านฟรีจนจบ 

20 ตอนแรกจะลงให้อ่านทุกวัน เวลา 17.30 น. 

หลังจากนั้นจะเริ่มลงห่างๆ กัน อาจจะอาทิตย์ละตอนหรือสองตอน จะแจ้งอีกครั้ง เพราะยังแต่งไม่จบค่ะ 

ขอให้สนุกกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ 

ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป เข้ามาคอมเม้นท์พูดคุยเป็นกำลังใจในแต่ละตอนให้ไรท์ด้วยนะคะ 

ขอบคุณค่ะ 

*****

+++โปรยปรายดังสายฝน+++ 

“ผมจะออกค่าผ่าตัดให้”

สริลนุชยิ้มออกทันทีอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำพูดของเขา แต่ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

“แต่มีข้อแม้ว่า…”

“ว่าอะไรคะ”

หญิงสาวรีบถามอย่างอยากรู้และมีความหวัง

“คุณต้องเป็นคู่นอนให้ผมเป็นเวลาหนึ่งเดือน”

เชิญคุณบอกออกมาอย่างที่เขาคิดทบทวนดีแล้ว แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น แล้วเธอจะเป็นอิสระ ไม่ต้องผ่อนจ่ายหนี้หลายปีอย่างที่เธอต้องการ แต่เขาไม่ต้องการ

“คุณหมอ”

สริลนุชเอ่ยเรียกเสียงอ่อนอย่างท้อแท้ เขาใจร้ายกว่าที่เธอคิดไว้มาก คนไม่ได้รักกันจะนอนด้วยกันได้อย่างไร เธอยังคิดไม่ออก

“ส่วนงานจะทำหรือไม่ทำก็ได้แล้วแต่คุณ”

“…”

หญิงสาวนิ่งอึ้งอย่างคิดไม่ตก ความรับผิดชอบบนบ่ามันกดทับให้เธอนั่งนิ่ง ไม่เช่นนั้นเธอคงวิ่งหนีเขาออกจากคลินิกไปแล้ว

“ถ้าคุณไม่รับข้อเสนอนี้ ผมก็ไม่รับเข้าทำงาน”

เขาตัดปัญหาให้มันจบ ๆ ไป จะมาหาว่าเขาใจร้ายไม่ได้เด็ดขาด เขาต้องเสียเงินไปก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้างให้คุ้มค่าหน่อย

“เราไม่ได้รักกันนะคะคุณหมอ จะนอนด้วยกันได้ยังไง”

เชิญคุณหัวเราะออกมาทันที เมื่อได้ยินคำถามอันไร้เดียงสาของเธอ ก่อนจะเอ่ยตอบหน้าตาย

“ได้สิ การที่หญิงชายจะมีอะไรด้วยกันไม่ต้องใช้ความรักก็ได้”

“แต่นุชทำไม่ได้”

“งั้นก็เชิญคุณกลับออกไปได้เลยครับ”