โฉมสะคราญบนผืนผ้า

"ข้าว่าเป็นการแสดงที่หลอกลวงปลิ้นปล้อนสิ้นดี" 

เสียงตะโกนมาจากทางด้านหลังของ ผู้ที่ถือหีบใส่รางวัลพลันหมุนตัวจ้ำเท้าจู่โจมไปทางผู้ที่เอ่ยประโยคดูหมิ่น 

"เจ้า! พูดว่าอะไรห๊ะ!" 

ยังไม่ทันที่ฝ่ายตรงข้ามจะได้ตอบกลับอีกครั้ง ร่างบางเขย่งเท้า ผงกศีรษะกระแทกหน้ากากไม้เข้าที่ปากของบุรุษร่างหนาดังอั๊ก...แต่ทว่าเชือกที่ผูกรั้งหน้ากากไว้กับศีรษะดันขาด ทำให้หน้ากากไหลลื่นหลุดลงบนพื้น ปากบางประกบเข้ากับปากหนาอย่างจัง ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คนนับร้อยต่างพากันอึ้งงันไปชั่วลมหายใจ 

"ข้า...บอก...ว่า...ข้าได้ที่แสดงแล้ว ได้ยินหรือไม่ หา.." ซูเฟยตะโกนเสียงแหวเข้าโสตหูผู้เป็นอาจารย์ที่กำลังนั่งตกปลา คังชินอารามตกใจ หงายหลังหล่นจากแท่นหินเท้าชี้ฟ้า 

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า อาจารย์ ฮ่า ฮ่า ท่านเป็นอะไรหรือ ไม่ต้องแสดงให้ข้าดูหรอก ข้ารู้ว่าท่านเก่งกาจดียิ่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะของซูเฟยดังกึกก้องไปทั่วสระบัว 

"ยังไม่มาช่วยข้าอีก หึ ข้าไม่น่าหาเรื่องใส่ตัว" คังชินงึมงำในลำคอ ซูเฟยช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้นมานั่งบนแท่นหินดังเดิม 

"อีกสามวันเราจะไปแสดงระบำ ที่จวนตระกูลกู่"