เมื่อผมถูกบีสต์หมาป่าจ้องจะงาบ!

ชะเอมจบชีวิตตัวเองลงเพราะปัญหาการใช้ชีวิตรุมเร้า แต่พอตายแล้วเขากับได้ยินเสียงปริศนาเรียกชื่อเขาดังขึ้นจนกระทั่งเขาลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่สีขาวเปล่าโล่งสุดลูกหูลูกตา

‘...เอม’

‘ชะเอม’

‘ชะเอม’

“ครับ?”

ชะเอมตอบรับเสียงสะลึมสะลือ

‘ตื่นแล้วสินะ งั้นจะเริ่มอธิบายให้ฟังเลยแล้วกันเดิมทีมันเป็นกฎที่คนเราจะไปยังปรโลกเมื่อชีวิตจบลง แต่ผู้ตายชะเอมตัดสินใจจบชีวิตตัวเองลงก่อนหมดอายุขัย ตามมาตราที่ 29 ของกฎปรโลกการจบชีวิตตัวเองนั้นไม่เป็นที่ยอมรับของปรโลกดังนั้นผู้ตายชะเอมต้องไปเติมเต็มอายุขัยที่เหลืออยู่ทั้งหมดในชีวิตอื่น’

“ครับ?”

ชะเอมตอบรับอย่างไม่เข้าใจ เขาเรียบเรียงไม่ถูกไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง

‘อายุเดิมของผู้ตายชะเอมเหลืออีก 1 ปี ดังนั้นผู้ตายจึงจะได้ไปยังที่ ๆ เหมาะสม’

“เดี๋ยวก่อน! นี่มันหมายความว่ายังไงอธิบายมาก่อนสิ!!”

ชะเอมร้องตะโกนตอนเสียงหลง เขาตายไปแล้วเขาควรตายสิ ทำไมเขาต้องไปใช้ชีวิตต่อด้วยล่ะ!

‘ไว้เจอกันใหม่คราวหน้า ลาก่อน’

เสียงปริษนาตอบกลับมาเพียงเท่านั้นก่อนจะหายไป

ตุบ!!

“หือ?”

ชะเอมหยิบหนังสือเล่มนั้นที่หล่นลงมาจากที่ไหนไม่รู้ขึ้นมาดู

“วิธีเลี้ยงหมาป่าให้เป็นหมาบ้าน”

ผมอ่านตัวหนังสือที่อยู่บนหน้าปก

“นี่มันนิยายที่ฉันเคยอ่านนี่ ทำไมมันมาอยู่นี่ล่ะ?”

พรึบ ตุบ!!

“เฮ้ยแล้วทำไมหนังสือมันดูดได้วะ!!”

ผมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ หนังสือภายในมือก็หล่นลงและมีลมจากไหนไม่รู้พัดแรงจนเปิดหน้าหนังสือไปหลายหน้า ก่อนจะกลายเป็นว่าหนังสือมันดูดผมเข้าไปคล้ายกับเวลาเราเปิดเครื่องดูดฝุ่นแต่นี่มันคนนะเว้ยมาดูบ้าอะไร! ผมพยายามก้าวถอยหลังแต่แรงดูดของหนังสือมันมีมากกว่าแรงของผมจนสุดท้ายผมก็ถูกดูดเข้าไป...

และด้วยการเดินเรื่องที่ไม่น่าเชื่อนี้ชะเอมก็ได้เข้ามาใช้ชีวิตรอบที่ 2 ด้วยการสวมร่างเป็น เอโมรี่ ซึ่งเป็นตัวประกอบใช้แล้วทิ้งของนิยายเรื่องนี้...