ก็ยังไม่ได้บอกว่าไม่รัก * อ่านฟรี *

พี่วิน 

X 

มุกไหม 

************************************************************ 

**** แจ้งนักอ่านทุกท่านนะคะ *** 

นิยายเรื่องนี้เปิดให้อ่านฟรีจนจบ (ยกเว้นตอน NC+ กับตอนพิเศษ ที่ติดเหรียญถาวร**) 

อัพนิยายทุกวันจันทร์ วันพุธ วันศุกร์  

ส่วนเรื่องการติดเหรียญย้อนหลังตอนไหน จะแจ้งให้ทราบอีกครั้งนะคะ 

*** มี E- book คาดว่าจะปั่นต้นฉบับเสร็จก่อน ฝากรอติดตามกันด้วยนะคะ ^_^ *** 

***************************************************** 

เปิดนิยายเรื่องใหม่แล้วนะคะ หวังว่าทุกคนคงจะชอบนิยายเรื่องใหม่ที่ตั้งใจมาก😘  

ไม่เน้นดราม่า เน้นความฟิน พระเอกไม่รู้ว่าธงสีอะไร แต่รู้ว่าธงโบกสะบัดมาก  

ใครอ่านเรื่องนี้แล้วจะหลงรักคุณวินกับยัยหนอนมุกไหมมากๆ  

ถ้าใครอยากติดตาม สนับสนุนให้เราสร้างผลงานดีๆ  ก็สามารถซื้อเป็นค่าขนมได้นะคะ  

🙂‍↕️🙂‍↔️นักเขียนที่หิวทั้งวัน 

************************************************************ 

*****คำโปรย***** 

มุกไหม 

เธอเชื่อว่าตัวเองเกิดมาด้วยภายใต้มนต์พลังบางอย่าง  ที่สามารถช่วยให้ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดเธอได้รับพลังนั้นไปด้วย... 

อนาวิน 

เรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขามีแต่เรื่องเสียใจและเรื่องน่าเบื่อ  คงมีอยู่เรื่องเดียวกับคนๆ เดียว  ที่เข้ามาในชีวิตเขาแล้วสร้างความปั่นป่วนวุ่นวายให้... 

********** 

“อย่ากัดปากดิ” 

ยัยหนอนเองก็เหมือนได้สติ รีบเม้มปากเข้าหากันแล้วรีบยันตัวลุกขึ้น จู่ๆ ร่างเล็กก็อ่อนแรง แขนที่เคยค้ำยันไว้กลับพับฟุบลง ในพริบตาเดียวเรื่องสนุกกลับกลายเป็นเรื่องปวดหัว  

ริมฝีปากเย็นเฉียบประกบปากผมแนบแน่น เราทั้งคู่แน่นิ่งร่วมนาที ไม่รู้ว่าเราใครได้สติก่อนกัน แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผม สัมผัสนั้นยังคงชัดเจนจนผมแทบเป็นอัมพาตนอนจมอยู่อย่างนั้น ในที่สุดร่างเล็กก็เป็นฝ่ายพลิกตัวลงจากเตียงไปอย่างว่องไว  

ตุบ…! 

“โอ๊ย!” 

ผมดีดตัวพร้อมกับส่องไฟลงมองข้างเตียง  เห็นร่างเล็กในท่าก้มหน้าหมอบคารวะฟ้าดินก็อึ้งอยู่ ครู่เดียวก็หลุดหัวเราะจนไหล่สั่นสะท้าน  

“ผู้หญิงอะไรวะโคตรเด๋อเลย” 

“ก็ผู้หญิงแบบมุกนี่ไงคะ”  

เจ้าตัวจัดผมยุ่งเหยิงให้เข้าที่แล้วเดินกลับไปยังที่นอนของตนเอง ผมเริ่มขำไม่ออก กลายเป็นผู้ต้องหาทำอีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีขึ้นมา จึงก้าวเข้าไปใกล้ร่างที่ถูกผ้าห่มปกคลุมจนมิด  

“ยัยหนอน” เรียกแล้วไม่ขานรับ ผมเลยต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อจัดการกับเด็กดื้อ “นี่” 

ผมนั่งลงเคียงข้างเด็กนี่ พร้อมกับสะกิด  

“ขึ้นไปนอนบนเตียง ตรงนั้นอุ่นกว่าตรงนี้” 

ผมยังคงรอ แต่เด็กนี่ก็ดื้อใช่ย่อยไม่ได้ว่านอนสอนไงอย่างเดิม ผมจึงตัดสินใจรวบร่างนั้นให้ลุกขึ้นยืน  

“คนอะไรมือก็เย็น ปากก็เย็น” 

************************************************************ 

บอก...เล่า 

นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น 

ชื่อตัวละคร สถานที่ เป็นเพียงสิ่งที่สมมติขึ้นมา 

ห้ามคัดลอก หรือดัดแปลง 

หากมีคำผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ 

หรือผู้อ่านพบคำผิด แจ้งนักเขียนได้เลยนะคะ