คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใด ๆ ทั้งสิ้น
เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวทั้งทางกาย วาจา จิตใจ และความเชื่อ
เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
☆☆☆☆☆
ตัวอย่าง
หญิงสาวนั่งก้มหน้างุด ๆ พลางหยิบจับสร้อยพระที่ห้อยอยู่ขึ้นมาดูเล่นอย่างไม่รู้จะทำตัวยังไงดี เพราะยังไม่หายรู้สึกแปลก ๆ หมอธรรมหนุ่มที่มองอยู่จึงหัวเราะน้อย ๆ ในลำคอ
“หมอเดชดีกับดาวมากจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย”
หมอผีผู้ปรีชานั่งเหยียดหลังตรง มือข้างหนึ่งถือลูกประคำเส้นยาว ส่วนอีกข้างตบเบา ๆ ลงบนต้นขาของตัวเอง เขาพูดกับคนสวยตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแฝงความหยอกเย้า
“ถ้าอยากขอบคุณดาวก็เข้ามากราบที่ตักฉันสิ”
“คะ?!”
ดาริกามองหน้าอีกฝ่ายพลางเบิกตากว้าง ไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องแสดงท่าทีอย่างไรกลับไป ส่วนคนตรงหน้าก็เพียงทำหน้าเรียบนิ่ง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยจนเธอต้องละล่ำละลักเอ่ย “เอ่อ หมอเดช... คือ...”
เดชลอบยิ้มพลางคิด ‘อะไรกัน กลายเป็นคนติดอ่างไปแล้วเหรอ งั้นกระตุ้นแค่วันละนิดก็พอ เดี๋ยวกระต่ายจะเตลิดหนีไปซะก่อน’
☆☆☆☆☆
สวัสดีนักอ่านทุกคนค่ะ ศรีมิ่งขวัญ เองนะคะ
นักอ่านจะเรียกว่าศรีหรือมิ่งก็ได้ตามสะดวก ศรีมิ่งขวัญเป็นนักเขียนมือใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนักอ่านทุกคนด้วยนะคะ
และถ้าไม่รบกวนเกินไปช่วยกดหัวใจและกดเข้าชั้นเพื่อเพิ่มการมองเห็นให้หน่อยน้า (ขอร้อง)
ขอฝากหมอเดชและน้องดาวไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของพี่ ป้า น้า อา ทุกคนด้วยค่าา
Guest
