(เพื่อน)ที่รัก

นาเดียร: รู้งี้ใช้มีดปาแทนโทรศัพท์ดีกว่า มันจะตายๆ ไปสักที!

การันต์หันมามองนาเดียร์ด้วยแววตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นอำมหิต

การันต์: ถ้านายกล้าทำแบบนั้น… ฉันอาจจะขาดสติฆ่/านายเลยก็ได้นะ

คำพูดของการันต์ทำให้นาเดียร์หัวใจหล่นวูบลง แต่เขาก็พยายามจะยิ้มออกมา แม้ในใจจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังแตกหักอยู่ข้างใน

นาเดียร์: ที่รัก...คุณไม่กล้าฆ่/าฉันหรอก ใช่ไหมครับ?

นาเดียร์ถามด้วยความหวังเล็กๆ ในใจ แม้ว่าจะรู้ดีว่าคำตอบนั้นอาจเจ็บปวดเกินกว่าที่เธอจะรับไหว...

การันต์ตอบพร้อมกับยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่แววตาเขานั้นกลับแฝงด้วยความเหินห่างอย่างเห็นได้ชัด

การันต์: อย่างหลงตัวเองไปหน่อยเลย

การันต์ตอบกลับด้วยความเฉยชาและเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้นาเดียร์อยู่ลำพังในห้อง นาเดียร์นั่งนิ่งไปชั่วครู่ เธอเอามือปิดหน้า น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆ ในความเงียบสงัดของห้องน้ำตาที่พยายามจะกั้นไว้นานแล้วไหลออกมาไม่หยุด