ไฉนข้ามาอยู่ในเมืองยมทูต 杀我 爱我 阎罗王 (รีไรต์+เปลี่ยนนามปากกา)

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ 

(ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗ 

© Original Fantasy Novel written by 曼谷 Màngǔ © 

[All Right Reserved] 

First release date: March 2023 on MEBMARKET in Thai version 

Kill me, Love me, Grim Reaper 

杀我 爱我 阎罗王 

โชคชะตาเล่นตลกกับปีศาจน้อยอายุขัยเพียงห้าพันกว่าปี ยามย่างก้าวสู่งานวิวาห์ระหว่างจิ้งจอกเงิน ไม่ทันที่นางจะผ่านด่านทดสอบการไล่ล่าจากจิ้งจอกทั้งฝูง! เทพมรณาใต้กลุ่มเมฆาดันมารับตัวนางทั้งยังมีลมหายใจ พวกเขาเรียกนางจิตวิญญาณที่เสียสละ บังคับให้นางยืดอายุขัยยมทูตทั้งกองทัพ แม้หวาดกลัวจนตัวสั่นอย่างไรก็ต้องก้มหน้าทำงานเพื่อแลกกับการมีชีวิต 

“ข้าจะไม่นำพาดวงวิญญาณเจ้าไปปรภูมิ แม้ถึงกำหนดการวันหมดอายุขัยของเจ้า จะไม่มีใครนำทางเจ้าไปสู่ห้วงนทีแห่งวัฏสงสาร เจ้าไม่ต้องไปเกิดในภพภูมิใหม่ ไม่รับรู้ความทรมานอีกต่อไป เจ้าจะเป็นกรณียกเว้น...” ลั่นวาจาแล้วเขี้ยวคมตรงมุมปากแลดูน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้น ปีศาจสาวผงะถอย นางไม่ชอบการสบรอยยิ้มมัจจุราช ยิ่งเขาข่มขู่นาง “เพราะข้าจะขังเจ้าผีเสื้อน้อยไว้ในกรงสัตว์เลี้ยงของข้า เอาไว้ดูเล่นแก้เบื่อ ตราบจนนครมรณาสิ้นสลาย” 

“นีเทียนต้าเซิน! ท่านไม่ใช่เทพผู้มีเมตตาธรรม ท่านมันเทพปีศาจชัด ๆ” นางบริภาษอย่างก้าวร้าว ต่อว่าเขาสารพัดถ้อยคำที่นางจะสรรหา ประหนึ่งนางพ่นลูกไฟออกจากปากนางได้ 

---------------------------------------- 

‘สิ้นหนึ่งก้านธูปนี้ เป็นเวลาตายของเจ้า แต่เจ้าจะเป็นกรณียกเว้นในแดนมรณา...’ 

สิ้นเสียงอันน่าเกรงขาม มิได้ไถ่ถามนางว่ายินยอมไปกับท่านหรือไม่อย่างไร เป็นผีเสื้อตัวน้อยเสียเอง กระโจนกายเข้าหาบุรุษร่างสูงสง่าใต้กลุ่มเมฆา รวบสองมือเข้ากอดรอบคอบุรุษแปลกหน้า  

เมื่อครู่นี้นางสังเกตเห็นนัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายเจิดจรัส อาภรณ์สีนิลปักทอด้วยด้ายสีทองเป็นลวดลายเมฆา ผ้าคาดเอวทั้งสองฝั่งผูกรวบไว้ข้างหน้า ทิ้งชายยาวลงไปต่ำกว่าข้อเข่า สลักด้วยด้ายสลับสีกันอ่านว่า ‘สีขาว[1]’ และ ‘สีดำ[2]’  

ปีศาจน้อยเช่นนางพอรู้ว่าเทพผู้นี้มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับความเป็นและความตาย จากคำบอกเล่าผ่านสหายเทพของนาง มีผู้พบบุรุษเทพสวมอาภรณ์เช่นนี้ จึงยอมให้กลุ่มเมฆามืดมิดเยือกเย็นห้อมล้อมอาภรณ์เจ้าสาว เดินทางข้ามภพภูมิในชั่วอึดใจ ก่อนที่เขาจะปล่อยนางให้เป็นอิสระจากอ้อมแขน  

นางคุกเข่าลงคำนับเทพอย่างไร้เกียรติปีศาจ ประสานมือไว้ข้างหน้า ก้มศีรษะนอบน้อม 

“ถิงถิงคำนับท่าน... เทพมรณา จะเรียกว่าเป็นเกียรติของข้าหรืออย่างไรดี ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ ข้าตายอย่างไร?” 

“บอกไม่ได้” 

“ไหนท่านว่าข้าเป็นกรณียกเว้นไงเจ้าคะ?” 

“เจ้าจะกลับไปเผชิญชะตากรรมของเจ้า หรือจะทำตามคำสั่งข้า...” 

ใบหน้านิ่งขรึมดุดันของชายตรงหน้าสามารถหยุดลมหายใจของนางผู้รักการเอาตัวรอดไม่เป็นรองใคร นางจะเป็นหรือตายขึ้นอยู่กับท่านแล้ว  

ปีกสีม่วงอร่ามของนางลู่ไปกับแผ่นหลังเหมือนหูสุนัขในยามหวาดกลัว นางกลอกตาไปมา ส่ายหน้ามองไปโดยรอบห้องนอน เทียนสามเล่มบนโต๊ะไม้ตัวเล็กข้างตั่ง สลักลวดลายบุปผางาม ผีเสื้อตัวเล็กจิ๋วล้วนเป็นงานฝีมือของนาง โปรดปรานการแกะสลักไม้ในยามว่าง บนโต๊ะทำงานบริเวณมุมห้องมีตำรายุทธศาสตร์แห่งเมืองปีศาจ ซึ่งนางขอมาจากแม่เฒ่าอาวุโส ผ้าขาวบางที่ผูกบังรอบตั่งนอนปลิวไสวใต้เวหาอันเยียบเย็น ประตูไม้บานเลื่อนปรากฏท้องนภากว้างใหญ่ในเทวโลกอย่างที่นางเคยจินตนาการ  

มันเป็นห้องนอนของนาง! อาจเป็นในอีกภพภูมิหนึ่ง ในเมื่อนางเดินทางมากับเทพมรณา ที่นี่น่าจะเป็นเมืองมรณา เคยได้ยินว่ามันแยกจากภพภูมิปีศาจและเทวโลกโดยสิ้นเชิง 

“ว่าอย่างไร? เจ้าปีศาจผีเสื้อ... ข้าไม่มีเวลาให้เจ้านิ่งคิดนาน ๆ” 

“นับเป็นวาสนา หากท่านจะไว้ชีวิตข้าเจ้าค่ะ ตัวข้ายังไม่พร้อมไปปรโลก ท่านจะให้ข้าทำอะไร ขอให้บอกข้ามาเถิดท่าน ข้าทำได้ทุกอย่างทีเดียว” 

เทพมรณาลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เอ่ยออกมาว่านาง ‘ฉลาด’ นั่นก็คงไม่ต่างจากคำเชยชม 

------------------------------------- 

ไฉนข้ามาอยู่ในเมืองยมทูต 

杀我 爱我 阎罗王 

[Kill me Love me Grim Reaper] 

Story by Màngǔ