โครม!!!! โป๊กๆๆ เคร้ง!!!!
เสียงสิ่งของและอะไหล่รถยนต์เก่าที่กำลังจะกลายเป็นเศษเหล็กถูกโยนเข้าไปในมุมหนึ่งของตัวอาคาร ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติหลังจากเลิกงานที่พนักงานภายในอู่ต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนอู่จะปิดในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ทว่า.... โครม!!!!! ขวับ! ขวับ! ขวับ! เสียงดังครั้งล่าสุดทำเอาพนักงานต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว พร้อมกับอุทานเป็นเสียงเดียวกันว่า “กูได้ทำโอทีเมาแน่ๆ”
‘โอทีเมา’ คำนี้กลายเป็นคำพูดติดปากของพนักงานที่นี่ เมื่อรู้ว่าชะตากรรมของเย็นวันนี้คือ นั่งดื่มเป็นเพื่อนเฮียจนกว่าเฮียจะหายเหงา
“มึงไปหาแก้วดิ” ปกป้อง หนึ่งในพนักงานที่รับบททำโอทีเมาในช่วงเย็นเป็นประจำ สะกิดคนข้างๆ ที่กำลังยืนถอดหายใจพรืดใหญ่
“เฮ้อ... กูต้องหาเหล้าสินะ” ฟ้าคราม คือพนักงานอีกคนที่วันนี้หนีสัญญาณเตือนความเหงาจากเจ้านายไม่ทัน
ผลสุดท้ายก็คือต้องนั่งดื่มเป็นเพื่อนเฮียอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เฮ้ย!!”
“พร้อมเสิร์ฟความเหงาและเหล้าหอมๆ แล้วครับเฮีย”
“เบียร์กระป๋องเดียวพอ” สิ้นคำพูด ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งก็เดินจากไปอย่างไร้ความปรานีต่อสิ่งมึนเมาตรงหน้า
หรือนี่คือสัญญาณเตือนว่า...เฮียเตรียมรับบทเลิกเหงา!
สงวนสิทธิ์โดยนักเขียน
ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์คุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญา พ.ศ. 2537
ห้ามนำส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือมาคัดลอก ดัดแปลงเนื้อหา ทำซ้ำหรือพิมพ์
ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
Guest
