“หลินจะกลับพร้อมอาไหม”
ยามิกาโทรบอกลินลดาเธอขี้เกียจเดินไปเรียกหลานสาวแล้ว อีกอย่างนายแทนไทก็คงจะไม่อยากเจอหน้าเธอด้วย สงสัยคงกลัวที่เธอว่าให้วันนั้น
(กลับค่ะ)
“จะกลับบ้านก็เดินมา ถ้าไม่มาเดี๋ยวนี้ อากลับก่อนนะ”
(เดี๋ยวสิค่ะ หลินจะเดินไปเดี๋ยวนี้แหละ คนแก่อะไรใจร้อนจัง)
ตี๊ด (เสียงยามิกากดวางสาย)
“อะไรของอาเนี่ย”
ลินลดาพูดกับโทรศัพท์ ด้วยความไม่เข้าใจอารมณ์ของคุณอาสาว
“แทนเรากลับก่อนนะ คุณอาโทรเรียกแล้ว”
“อืม”
แทนไทตอบเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้ม
บอกลาแทนไทแล้ว ลินลดาก็รีบเดินไปหาคุณอาที่อยู่อีกไร่หนึ่ง ที่อยู่ติดกัน
“พักนี้มึงดูหน้าตากำลังมีความรักนะ”
พนาพรเอ่ยทักเพื่อน
“หน้าตาดูมีความรักยังไงของมึง”
ยามิกาถามเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจ
“ก็มึงไม่เหมือนเมื่อก่อนไง ดูมีความสุข หน้าดูอิ่ม มีออร่าเหมือนคนกำลังมีความรัก”
“มึงคิดไปเองรึเปล่า คนอย่างกูเนี่ยนะจะมีความรัก บ้าหรือเปล่า”
“มึงต้องมีคนที่แอบชอบอยู่ใช่ไหม บอกมาเลยนะ ไม่งั้นหน้ามึงไปฟ้องออกมาแบบนี้หรอก ถึงมึงจะเก็บมันเก่งสักแค่ไหน มันก็ต้องมีวันหลุดสักครั้งละว้า ว่ามึงกำลังมีความรัก ปกติก็พูดน้อย หน้านิ่ง เงียบไม่ค่อยพูดกับคนที่ไม่ค่อยสนิทด้วย ตั้งแต่มีน้องหลินมาอยู่ด้วย หน้ามึงดูมีความสุขกว่าเมื่อก่อน เอ๊ะหรือว่ามึงจะชอบน้องเขา”
“ไม่ได้ชอบ มึงน่ะคิดไปเอง หลินเป็นหลานกูนะเว้ย มึงก็พูดไป มึงคิดว่าหลินจะชอบผู้หญิงหรือไง”
ยามิกาแก้ต่างให้ตัวเองไม่ให้มันจับได้ว่าเธอกำลังชอบใครบางคนอยู่ หารู้ไม่ว่าลินลดาที่กำลังเดินเข้ามาหายามิกานั้น ก็หยุดชะงักทันทีที่ได้ยินอาหยกพูดแบบนั้น อกข้างซ้ายของเธอมันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที ที่ได้ยินว่าอาหยกไม่ได้รักเธอ แล้วที่ผ่านมาล่ะมันคืออะไร เธอได้แต่คิดในใจด้วยความสับสน ละคนเสียใจ ตกลงคนที่คนอาพูดถึงคือใครกันแน่
“ข้อหลังที่มึงพูดมากูก็ไม่รู้วะ ตกลงมึงไม่ได้ชอบน้องหลินใช่ไหม”
“เออ! ชัดพอไหมเพื่อน”
คำตอบครั้งที่สองยิ่งทำให้ใจเธอเจ็บ ตอบเน้นขนาดนี้ เธอเชื่อแล้วว่า อาหยกไม่ได้ชอบเธอจริง ๆ
“ชัดมาก ๆ เลยคร้าบเพื่อน ตกลงมึงไม่ได้มีความรักจริง ๆ ใช่ปะ”
พนาพรถามด้วยความไม่แน่ใจ ในคำบอกกล่าวของเพื่อนสาว ดูยังไงมันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ทรงแบบนี้ มันต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้แน่ ๆ
“จริงที่สุด”
“อ้าวน้องหลินทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้นครับ”
พนาพรเอ่ยทักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นลินลดาหยุดยืนอยู่ไม่ไกล ยามิกาที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่หันหน้าไปมองลินลดาด้วยความตกใจเล็กน้อย เรื่องที่เธอคุยกับพนาพร หลินคงได้ยินแล้วสินะ ถ้ารู้ว่าหลินกำลังเดินมาหาเธอเร็วขนาดนี้ เธอไม่น่าตอบคำถามมันเลย
น่าจะเงียบปากไว้ ไม่รู้ว่าหลินคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ดูทำหน้าเข้าคงงอนเธอแล้วจริง ๆ ใช่ไหม ยามิกาได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ กับตัวเองที่ทำให้หลินโกรธ เห็นแบบนั้นยามิกาก็เดินไปหาหลานสาว
ลินลดาถอยหลังเล็กน้อย ที่คุณอาเดินเข้ามาใกล้เธอ
“กลับบ้านกันหลิน”
ยามิการ้องเรียกลินลดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ค่ะ”
เธอตอบคุณอาไปด้วยใบหน้าปกติ แต่ในใจเธอในตอนนี้ไม่ได้ปกติเหมือนใบหน้า เธอไม่อยากเดินกลับบ้านกับคุณอาเลย แต่เธอก็ต้องเดินไปหาคุณอาโดยที่ไม่มีอะไร ทั้ง ๆ ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เมื่อได้รู้ความจริง จากปากอาหยก
“เป็นอะไรรึเปล่าหลิน”
ยามิกาถามคนข้างกายด้วยความผิดปกติ เมื่อเธอรู้สึกว่าอามรมณ์ของหลินเปลี่ยนไปเมื่ออยู่กับเธอ ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอรู้สึกได้ ถึงใบหน้าของหลินจะดูเหมือนเดิมก็ตาม
คงจะงอนเธอสินะ ถึงได้เป็นแบบนี้
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
เมื่ออยู่กันสองคน ลินลดาก็ไม่คิดจะปกปิดใบหน้าของตัวเองอีกต่อไป เธอทำหน้าบึ้งตึงใส่อาหยก
พร้อมกับตอบยามิกาน้ำเสียงราบเรียบ
“ไม่ได้เป็นแล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น อาไปทำอะไรให้หลินโกรธเหรอ บอกอาได้นะ”
เธอรู้ว่าลินลดาโกรธอะไรเธอ เธอก็แค่ถามดู เพื่อว่าหลินนั้นจะบอกเธอจริง ๆ
“ไม่มีค่ะ”
ลินลดาปากแข็งไม่ยอมบอกยามิกา
“หลินมีอะไรทำไมไม่บอกอา”
ยามิกาเดินเข้าไปคว้าแขนลินลดาไว้ เมื่อหลินจะเดินหนีเธอไป
“ปล่อยนะคะ”
เธอบอกคนตรงหน้าด้วยใบหน้าหงุดหงิด
“ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”
ยามิกาพูดเสียงเข้ม พร้อมกับจับแขนของหลานสาวแรงขึ้น
“หลินเจ็บนะคะ ถ้าจะมาเค้นเอาคำตอบกันแบบนี้ หลินไม่ชอบ ไม่มีอะไรจะคุยกับอาด้วย”
ลินลดาพูดด้วยใบหน้าโมโห พร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือปลาหมึกของคุณอา
ยามิกายอมปล่อยแขนหลานสาวแต่โดยดี ทำให้แรงที่ลินลดาสะบัดมือของเธอนั้นไปโดนข้างลำตัวเธออย่างแรง แต่ยามิกาก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ได้ งั้นเราก็ไม่ต้องมาพูดคุยกันอีก อาคงไม่ใช่คนสำคัญสำหรับหลินสินะ หลินถึงไม่ยอมบอกอา ว่าหลินเป็นอะไร”
ยามิกาพูดด้วยความโกรธ พูดจบเธอก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้ลินลดารู้สึกสับสน ตกลงว่าใครโกรธใครกันแน่
“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดสิ”
ลินลดาตะโกนไล่หลังยามิกา
ถึงจะรู้สึกเสี
ยใจยังไง เธอก็ไม่ไปง้ออาหยกก่อนหรอก ก็เธอเป็นคนโกรธอาหยกก่อน ยามิกานั้นแหละต้องมาง้อเธอ
Guest
