หย่ารักได้สักที

สวัสดีค่าาาา เม็ดขนุนกลับมาแล้วนะคะ คัมแบค พร้อมกับเรื่องหน่วง เศร้า ดราม่า น้ำตาคลอ แต่ก็อบอวลไปด้วยความรัก "หย่ารักได้สักที" 

กราบแนบตักแม่ ๆ ทุกคน ฝากกดหัวใจ กดเพิ่มเข้าชั้นและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังให้ขนุนด้วยนะคะ🌟

...

ยอมทนหลับหูหลับตาเป็นคนโง่มาโดยตลอด เพียงเพราะยังอยากมีเขาอยู่ในชีวิต กระทั่งวันนี้รู้แล้วว่า “ต่อให้รักรองเท้าคู่นี้มากแค่ไหน แต่หากใส่แล้วมันเจ็บจนเดินไม่ไหว ไม่ช้าก็เร็วคงต้องถอดออก”  

ห้าปี กับใบทะเบียนสมรสที่กอดอยู่ แต่ปีที่ห้าสามีกลับไปนอนกอดอยู่กับคนอื่น กักขังเธอไว้ในบ้านเป็นนกน้อยในกรงทองที่ได้แต่เฝ้ารอคอยเจ้าของมันกลับมาป้อนอาหาร 

เธอไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรซักอย่าง มันมีแต่คำถามเต็มไปหมด ความรักที่เธอให้เขา รสชาติอาหารที่เธอทำให้กินทุกเช้าเย็น คำบอกรักที่เอื้อนเอ่ยออกไป มันไม่มีความหมายกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน 

เธอพยายามปิดหูปิดตา หาเหตุผลมซัพพอร์ตการกระของเขาเพื่อหลอกตัวเองว่าชีวิตคู่ของเธอยังมีมีความสุขราบรื่นดี ทั้ง ๆ ที่ในใจมันแตกสลายหมดแล้ว เธอไม่สามารถประกอบตัวเองขึ้นมาจากความบอบช้ำได้เหมือนทุกครั้งอีกต่อไป เมื่อคนที่เข้ามาใหม่ คือ คนใกล้ตัวที่ไว้ใจ

ตัวอย่าง...

“ตลอดระยะเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมามันไม่เคยมีความหมายสำหรับภูมิเลยจริง ๆ ใช่ไหม ภูมิถึงได้ทำกับพลอยแบบนี้..." สิ้นสุดแล้วความอดทนที่เคยเพียรพยายามอดกลั้นมาตลอด มันขาดสะบั้นลง โดนเขาเหยียบซ้ำอีกทีจนแหลกละเอียดแทบไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไป

ทะเบียนสมรสที่นอนกอดทุกคืนมันไม่เคยช่วยให้เธอมีความสุขจริง ๆ เลยสักครั้ง แต่มันกลับทำให้ทุกข์ทรมานจวนจะกระอักเลือดตายเพราะท้ายสุดแล้วมันยิ่งตอกย้ำว่าต่อให้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแต่ก็ไม่มีความหมายเท่าคนที่นอนแบขาให้ทุกคืนซึ่งมีศักดิ์เป็นเพียง "ชู้"

        เธอไม่ได้แม้กระทั่งตัวหรือหัวใจ มีเพียงสถานะเมียหลวงที่แทบไม่ได้อยากได้เพราะมันต้องพ่วงด้วยตำแหน่งเมียน้อยตามมา เขายัดเยียดทุกอย่างให้เธอโดยที่ไม่เคยถามความสมัครใจจากเธอสักคำ

"พลอยอย่าทำตัวเป็นผู้หญิงมากเรื่องได้ไหม ยังไงผมก็ให้พลอยเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว ยังไงพลอยก็มีศักดิ์เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม แล้วพลอยยังต้องการอะไรอีก"

เพี้ยะ! ฝ่ามือหนักฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่มีภาพซ้อนทับของริมฝีปากเธอจุมพิตลงบนพวงแก้มนั้นด้วยความรักใคร่เต็มหัวใจ

คำพูดที่มันพ่นออกมาเขาไม่เคยรู้เลยว่ามันทำร้ายหัวใจคนฟังมากขนาดไหน เขาสักแต่จะเอาตัวรอดให้พ้นวัน สักแต่ทำอย่างไรก็ได้ที่ตัวเองได้เปรียบ ส่วนคนอื่นช่างมัน

"ฮึก แต่กับคนนี้ไม่ใช่! ไม่ใช่ ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไม" ในใจมันจุกจนแทบจะยืนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว "ทำไม ผู้หญิงบนโลกนี้มันน้อยมากเหรอไง มันมีแค่จำนวนจุ๋มจิ๋มหรือไง ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไม!"

"พลอย...ก็ความรักมันห้ามกันไม่ได้ พลอยจะให้ผมทำยังไง ต่อให้มีความตั้งมากมายก็จริงแต่ผมรักคนนี้หนิ"

เธอรักคนแบบนี้ไปได้อย่างไร...