ตอนนี้เธอไม่ใช่ลานดาว อดีตนักกีฬายิงธนูทีมชาติแค่เป็นฟู่หนิงหลินเด็กสาวที่ยอมออกจากตระกูลเพียงเพราะบิดากล่าวหาว่าแม่ของร่างนี้กับพี่ชายสวมหมวกเขียวให้ตัวเองทั้งๆ ที่มันเป็นแผนการของใครคนหนึ่งที่ต้องการขึ้นมาแทนที่ตำแหน่งฮูหยินเอกของจวนแม่ทัพ
.....
อาหลิน" ลู่หยางเรียกน้องสาวเสียงแผ่ว ก่อนจะทุบขาตัวเองแต่แรงที่ตีลงมากลับไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้แก่ตัวเขาเลย
"พี่ใหญ่ ถ้าหากว่าท่านยังทำร้ายตัวเองอีกข้าจะให้ท่านนอนตากน้ำค้างอยู่ข้างนอกนั่นไม่ต้องเข้ามานอนข้างในกับข้า" เสียงที่ตะโกนมาทำให้เขารู้ว่าอาหลินเห็นตอนที่เขาทุบขาตัวเอง
"พี่ไม่ทำแล้ว"
........
"เพราะเจ้าทำให้แผลของคนงามของข้าปริ เอาไปกินซะ"
ฟิ้ว! ฉึก. เหล่าเหยียนที่โดนยิงเข้ากลางหน้าผากหงายหลังลงไปนอนกับพื้นทันที พวกโจรคนอื่นๆ เห็นหัวหน้าของตนถูกสังหารก็เตรียมจะหนีแต่ก็ถูกจับตัวได้ทั้งหมด
"เมื่อกี้นี้แม่นางฟู่พูดว่าอะไรนะ" เฉินเจี้ยนหาวคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาดเลยเดินมาถามพี่ชายคนรอง
"หึๆ นางพูดว่าคนงามของข้า" เฉินหานรุ่ยหลุดหัวเราะ เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคนเรียกพี่ชายของตัวเองแบบนี้
ส่วนเฉินเฟยอวี่ที่แม้จะอยู่ไกลหลายหลาแต่ก็ยังได้ยินคำพูดของนาง มุกปากของเขายกขึ้นพลางมองลูกธนูที่ปักอยู่กลางหน้าผากของหัวหน้าโจร
ฝีมือการยิงธนูของนางช่างเก่งกาจจริงๆ
.........
ชื่อตัวละคร และสถานที่ในนิยายเรื่องนี้เป็นสิ่งที่สมมุติขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น บางสิ่งบางอย่างอาจจะดูไม่ถูกต้องนักเขียนก็ขออภัยนักอ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้
ขอบคุณค่ะ
ไรท์เจน
Guest
