หลานเฟิ่งซี สตรีหมื่นล้าน(ตำลึงทอง) (เปิดเรื่องไว้ก่อนค่ะ)

เมื่อสาวสวยรวยน้อยอย่างม่านมุก พริมรดา ต้องข้ามภพมาอยู่ในร่างของหญิงสาวยุคจีนโบราณขนานแท้ ที่มีรูปโฉมไม่ธรรมดา เรียกว่างดงามเหนือมนุษย์เหนือสวรรค์กันเลยก็ว่าได้

งดงามนั้นเธอไม่เถียงแต่สิ่งที่ผู้หญิงไม่ควรมีและไม่ควรไว้นี่สิ คนสวยรับบ่ได้!!... มันบ่ใช่!!.. 

"เป็นผู้หญิงอะไรกันนี่!... เกิดเป็นผู้หญิงไว้ขนรักแร้ยาวกว่าขนหน้าแข้งผู้ชายได้ไง ฉันนึกว่าป่าดงดิบ ไหนจะกลิ่นเหม็นเปรี้ยว แล้วยังกลิ่นเต่านอนตายในรักแร้นี่อีก นี่คงเป็นที่มาของคำว่ากลิ่นเต่าสินะ"

.

.

"ข้าจะใช้ท่าไม้ตาย ใช้หนุมานถวายแหวนไปเลยเจ้าค่ะ ท่านตา"

"มารที่ใดจะออกมาถวายแหวนให้เจ้าได้ ช่างประหลาดคนนัก"

.

.

"โอ้ว..แม่เจ้า นี่มันไม่ใช่หล่อยี่สิบสามสิบแล้ว นี่มันหล่อร้อยล้านเลยนะเนี่ย หล่อทะลุทะลวงม่านตาม่านใจกันเลย ขออนุญาตน้ำลายหกได้ไหมเจ้าคะ"

"นิ่งไว้หญิง นิ่งไว้ พบคนหล่อใหญ่ใจต้องนิ่ง ท่องไว้เราคือหญิงงาม.. หญิงงาม.."

.

.

"ตำแหน่งนี้หาภรรายาเองมิได้หรือไร เอ๊ะอะก็ประกาศเรียกสตรีเข้าหาตัวเอง"

"นั่นเป็นสิ่งที่สตรีทั่วแคว้นใฝ่ฝันเลยนะ ตำแหน่งชายาเอกรัชทายาทสตรีทุกคนล้วนอยากเป็น"

"นั่นสตรีอื่นมิใช่ข้า"

.

.

"นั่นคือชุดอันใดกัน"

"จะชุดอันใดได้เจ้าคะ หากมิใช่ชุดว่ายน้ำ ก็ท่านพี่รัชชวนข้ามาเล่นน้ำชำระล้างร่างกายให้ตัวห๊อมหอม.. ก่อนที่เราจะจุดจุดกันมิใช่หรือ ข้าก็เตรียมชุดมาถูกแล้วนี่นา ข้าว่ายน้ำก็ต้องสวมชุดว่ายน้ำ มิใช่มายืนเล่นปากานะเจ้าคะ"

"ชุดว่ายน้ำรึ"

"เจ้าค่ะ ชุดว่ายน้ำ นี่ข้าดูงดงาม จนพี่รัชตกตะลึงเลยหรือเจ้าคะ ข้าว่าแล้วเชียว ว่าข้าต้องเลือกชุดถูกใจท่านพี่รัช..." 

.

.

"ท่านพี่รัชเจ้าขา มามะข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ จุ๊บ.."

"ระเรา.. เราเพิ่งนึกได้ว่า เราลืมเอกสารไว้ที่เรือนอักษร"

"อ้าว... ท่านพี่รัชทำไมรีบไปเยี่ยงนั้นเล่า เรายังมิได้จุดจุดกันเลยนะเจ้าคะ คิกคิก"  เฮ้อ!.. ผ่านไปอีกวัน มิรู้จะหลบเลี่ยงได้เช่นไร เธอไม่ยอมเป็นเมียน้อยบุรุษหรอก สตรียังมิอยากเป็นเลย หน้าตาก็หล่อเหลาทะลุม่านตาม่านใจ มิน่าเป็นชายรักชายเลย คงจะฝืนมากสินะ เวลาที่อยู่กับสตรี แต่สุดท้ายก็ฝืนมิได้ แต่ว่าเราเล่นแรงไปไหมนะ นึกแล้วให้สงสาร ช่างเถอะๆ สนุกดีออก ได้แกล้งคนไม่ชอบสตรี 

.

.

"เราเพียงอยากพิสูจน์ให้แน่ใจ ว่าเรา..."

"พิสูจน์รึ เฮอะ!... คร่าหลังท่านไปพิสูจน์กับคนรักท่านนั่น อู๊ย... คนอะไรบ้าพลังจริงเชียว"

.

.

"ไหน.. ให้เราดูหน่อย ว่า..."

"ท่านพี่รัช ถ้าไม่อยากถูกสอยจนร่วงขยับไปเลยเจ้าค่ะ ฮึ!"

..................................................

นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์ใดๆ เพียงนำกลิ่นอายยุคจีนโบราณและวัฒนธรรมประเพณีบางอย่างมาใช้เพียงเท่านั้น นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการ และสมมติขึ้นของคนเขียน ที่เขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง มิได้เป็นเรื่องจริงแต่อย่างใด ทุกอย่างในเรื่องจึงสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ ตามที่คนเขียนจะเขียนออกมาตามจินตนาการ

ฉาก ชื่อสถานที่ ชื่อตัวละครล้วนตั้งขึ้นมา ถ้าตรงกับสถานที่ใดหรือนักเขียนท่านใดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ภาษาอาจวิบัติไปบ้าง คำพูดที่ใช้อาจจะไม่สวยหรูหรือโบราณขนานแท้ อาจจะมีคำสมัยใหม่ที่นางเอกหลงยุคนำมาใช้บ่อยครั้ง

หากอ่านแล้วไม่ชอบใจ อ่านแล้วรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ไม่ถูกใจในเนื้อหาของนิยาย ไม่ถูกจริต อ่านแล้วรู้สึกงงในงง รบกวนปิดหน้านิยายเรื่องนี้ไปได้เลยค่ะ เราต้องเลือกในสิ่งที่ชอบและรู้สึกเพลิดเพลินสบายใจ ไม่ว่ากันค่ะ เพราะผู้เขียนก็เลือกในสิ่งที่คิดอยากเขียนให้ออกมาเป็นอักษร และอ่านในสิ่งที่ชอบเช่นกันค่ะ แนะนำ ติชม แสดงความคิดเห็นได้ แต่ขอแบบสุภาพชน ไม่วกวน ไม่หยาบคายและอย่าแรงเกินไปเพราะบางอารมณ์คนเขียนก็แรงมิต่างกัน และอาจตอบวกวนเหมือนเมายากันยุงเช่นกันค่ะ

สงวนลิบสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537 และ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ 2558 ไม่อนุญาตให้ผู้ใดทำการคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือสแกนเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใด เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เพื่อแจกจ่ายหรือจัดจำหน่ายโดยมิได้รับอนุญาต หรือกระทำการเผยแพร่ด้วยวิธีอื่นใดทั้งสิ้น เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านและติดตามนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและหัวใจที่กดให้กันนะคะ ขอให้ทุกคนสุขสมหวังสมปราถนา ขอให้มีแต่ความสุขตลอดไปนะคะ ความสุขสมหวังโชคดีจงเกิดแด่คุณค่ะ🙏

เปิดเรื่อง 14 สิงหาคม 2567