“นายรีบเหรอ” ชายหนุ่มที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสบายๆเหมือนกับว่าวันนี้เขาไม่ได้ออกไปไหน เขายกแก้วน้ำที่เพิ่งเทมาขึ้นดื่มด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อนมากนัก
“ก็เปล่าครับ แต่ผมคงไม่มีเวลามากนักเพราะตอนเย็นผมก็ต้องไปทำงานอีก”
“นายลืมหรือเปล่าว่ากำลังอยู่กับเจ้าของไนท์คลับ”
“ไม่ได้ลืมครับ”
“นายกินข้าวเที่ยงมาหรือยัง” ชายหนุ่มร่างกำยำยกแขนขึ้นวางที่พนักโซฟา และยกขาขึ้นไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ
“ยังครับ แต่ผมคงไม่มีเวลาแล้ว” สายลมเหลือบตามองนาฬิกาเรือนหรูบนผนังห้องและตอบอีกฝ่ายไป
“อยู่กินข้าวเที่ยงกับฉันก่อนสิ แล้วค่อยกลับ”
“แต่ว่า...”
“แค่แปปเดียวเอง คงไม่เสียเวลามากหรอกใช่ไหม”
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” สายลมหอบกระเป๋าเตรียมลงจากรถของเจ้านายที่ยอมให้เขาโดยสารมาชั่วคราว
“โอ๊ย! ปวดท้องจังเลย” จู่ๆ เจ้าของไนต์คลับก็ทำท่าเหมือนปวดท้องขึ้นมาดื้อๆ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย” สายลมดูตกใจไม่น้อยที่เห็นอาการปวดท้องของเจ้านายจนต้องละมือจากประตูรถเพื่อหันมาเช็คอาการป่วยที่เกิดขึ้น
“เปล่าหรอก ผมแค่หิวข้าว จะมีคนใจดีแถวนี้ชวนผมไปกินข้าวหรือเปล่าน้า”
สายลมได้แต่ทำหน้าฉงนเมื่อรู้ว่าถูกอีกฝ่ายแกล้งเข้าให้แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้คิดโกรธเคืองอะไร เพราะเห็นว่าเจ้านายอุตส่าห์ใจดีมาส่งเขาถึงห้องพัก
“ไอ้ใจดีก็อยากใจดีอยู่หรอกครับ แต่ที่ห้องผมมีแค่บะหมี่นะ คุณปลื้มจะกินได้เหรอ”
“ฉันกินได้หมดแหละ แค่นายเป็นคนทำก็พอ” แม้มันจะดูเป็นคำพูดธรรมดาแต่สำหรับสายลมนั้นกลับทำให้หัวใจที่สงบนิ่งลุกขึ้นมาเต้นระบำในดึกๆได้เลยเพียงแค่ฟังคำพูดเสี่ยวๆของอีกคน
“ใครทำก็เหมือนกันนั้นแหละครับ ถ้าจะกินก็ตามมาล่ะกัน”
นิยายเรื่องใหม่มาอัพให้อ่านกันแล้วค่ะ
เรื่องนี้อ่านฟรีจนจบเหมือนเดิมนะคะ
อัพวันละ สองตอน จนถึงตอนที่ 10 เวลา 07.00 และ 18.00 น.
จากตอนที่ 11 วันละตอน วันเว้นวัน เวลา 18.00 น. จนกว่าจะจบ
เรื่องนี้ไรท์เขียนจบแล้วนะคะ
จะมาอัพให้อ่านเรื่อยๆ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
Guest
