พี่กลับแล้วนะ!"
"ค่ะ อย่าลืมปิดประตูให้ด้วยนะคะ"
"...!"
"กลับจริงๆนะ"
"ค่ะก็กลับไปสิค่ะ"
ทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยย คนอะไรใจดำชะมัด ไม่รู้หรือไงคนเขางอนอยู่ทำไมไม่ง้อล่ะ!
"เมษาจะไม่ถามอะไรพี่เลยหรอครับพี่ไปจริงๆนะ"
"ค่ะ ถ้าพี่พายุจะไปก็ไปได้เลยค่ะ" เธอวางฟอร์มแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
'ทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยย นี่ไม่คิดจะง้อเขาจริงๆใช่ไหม ได้งั้นเขาหายเอง ก็ได้ว่ะ'
พายุเดินไปใกล้ๆคนตัวเล็ก
"น้องเมษาไม่คิดจะง้อพี่หน่อยหรอครับพี่งอนอยู่นะ"
"อ้าวนี่พี่พายุงอนเมษาอยู่หรอคะเมษาไม่เห็นรู้เลยนะเนี่ย พี่พายุงอนแล้วจะเงียบทำไมล่ะคะทำไมไม่บอก คราวหน้าคราวหลังต้องบอกนะคะถ้าพี่พายุไม่บอกแล้วเมษาจะรู้ไหมล่ะ" ????????
ก่อนหน้านี้ ตอนเจอกันครั้งแรก
เมษา สาวสวยปี1 บังเอิญมีปากเสียงกับ พายุรุ่นพี่ปี2หนุ่มหล่อประจำคณะบริหาร หลังจากวันนั้นชีวิตของเมษาด็ไม่สงบอีกเลย พายุเอาแต่ตามจีบตามติดเธอเป็นเงาตามตัว
เสียงพรึ่บดังสนั่น! ตามมาด้วยเสียงอุทานเบาๆ “อุ้ย!”
“จะรีบไปตามควายที่ไหนครับ?” เสียงทุ้มเข้มของพายุถามขึ้น คำพูดติดตลกแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด
เมษาไม่ทันได้มองหน้าผู้พูด เธอก็ตอกกลับไปทันควัน “อ้าว พี่ทำไมปากหมาแบบนี้อะ!” น้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนที่ใบหน้าเรียวสวยจะเงยขึ้น สบตาคมกริบของผู้ชายตรงหน้า
แล้วเธอก็ถึงกับอึ้ง “ซวยแล้วเมษาเอ้ย… รุ่นพี่ที่คณะนี่นา” เสียงกระซิบแผ่วเบา ความรู้สึกผิดหวังและกังวลผสมปนเปกันอยู่ในใจ
“เก่งดีนี่ กล้าเถียงรุ่นพี่ซะด้วย” พายุหัวเราะเบาๆ สายตาคมกริบกวาดมองป้ายชื่อที่คล้องคอเมษา “เมษา ปีหนึ่ง คณะบริหาร… หึๆ” ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย
ลมหายใจอุ่นๆ ของพายุพัดผ่านข้างใบหู กระซิบแผ่วเบาแต่ทรงพลัง “ปากเก่งแบบนี้… พ่อจะดูดให้พูดไม่ได้เลย คอยดู”
พายุจ้องมองเมษาอย่างมีเลศนัย ประกายในดวงตาบ่งบอกถึงความตั้งใจแน่วแน่ เธอหนีไม่พ้นแน่ๆ
นับจากนี้ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่เมษาเคยคิดว่าจะสงบสุข คงไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว
~ เรื่องราวจะเป็นอย่างไงอย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะคะ♥️♥️
Guest
