Pairing: Nagasone Kotetsu x Hachisuka Kotatsu
เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ แก้บนที่ได้พี่นากะค่ะ
อนึ่งเนื่องจากเราแต่งเป็นเรื่องแรก ภาษาสำนวนอาจจะไม่ดี ยังไงติชมกันได้นะคะ
……
...ข้าไม่รู้… ไม่อาจรับรู้ได้อีกแล้วว่าตนเองมาอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร...
“อะ.. อา..”
...สติพร่าเบลอลงทุกที มีเพียงกายอันร้อนเร่านี้เท่านั้นที่เด่นชัด...
“.. ฮะ.. ตรงนั้น..”
...ภาพที่มองเห็นผ่านม่านน้ำบางเบานี้ฉายร่างของใครคนหนึ่งเลือนราง...
“อ๊าา.. จะถึง.. อะ..”
...แต่ตัวข้านั้นรู้ดี…
รู้จักคนผู้นี้ดียิ่งกว่าใคร และไม่มีผู้ใดจะมารู้จักตัวตนของคนผู้นี้ไปกว่าข้าอีกแล้ว
“อา.. นากาโซเนะ…”
.
.
.
.
.
.
วันนี้ที่ปราสาทบรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษเพราะท่านซานิวะเพิ่งจะรับจิตวิญญาณแห่งดาบตนใหม่มาจากการสู้รบกับเคบิอิชิในสนามรบที่อาสึคาชิยามะ ดาบทุกตนนอกจากทัพหลักซึ่งยังไม่กลับมาจากสนามรบต่างวิ่งวุ่นวายเพื่อจัดเตรียมงานฉลองตามคำสั่งของนายท่านที่ถูกส่งมาโดยมาเร็วเมื่อเย็นนี้ โชคยังดีที่ทัพสำรวจกลับมาได้ทัน งานจึงไม่หนักมากนัก
เป็นเพราะช่วงนี้มีศัตรูตัวร้ายอย่างเคบิอิชิโผล่มาบ่อยๆ นายท่านจึงมักจะติดตามทัพหลักออกไปด้วยบ่อยครั้งขึ้น ถึงแม้โคกิทสึเนะจะพยายามโน้มน้าวด้วยความเป็นห่วงแต่สุดท้ายก็ต้องยอมใจอ่อนพาท่านไปด้วยอยู่ดี
และเพื่อให้งานทุกอย่างเสร็จสิ้นสมบูรณ์ก่อนที่ทัพหลักจะกลับมา ดาบทุกเล่มไม่เว้นแม้แต่บรรดาเด็กๆ มีดสั้นต่างถูกจัดสรรปันส่วนงาน คะเซ็นคาเนซาดะคอยกำกับดูแลและควบคุมงานครัวไปในตัว ถึงช่วงนี้นายท่านจะไม่ค่อยเรียกใช้งานเขาเหมือนอย่างเก่าแต่ยังคงให้ความสำคัญเสมอในฐานะคนสนิทที่เคียงกายมานานที่สุด ซึ่งแม้แต่โคกิทสึเนะมารุคนโปรดของนายท่านเองก็ยังต้องให้ความเคารพแก่คนผู้นี้
ตัวข้าถูกสั่งให้มาช่วยงานในครัว เพื่อจัดเตรียมสำรับสำหรับคน 43 คน โดยมีโชคุไดคิริเป็นหัวหลักในการทำ ตัวข้า คะเซ็น โฮริคาว่า คอยเป็นลูกมือในการช่วยปรุง ส่วนพวกเด็กๆ มีดสั้นและอิจิโกะฮิโตะฟุริช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ในห้องโถงใหญ่ ด้วยความร่วมแรงร่วมใจกันของทุกคน ไม่ช้างานก็เสร็จสมบูรณ์ทันเวลาที่ทัพหลักและท่านซานิวะเดินทางกลับมาถึงในยามที่จันทราเปลี่ยนแทนที่ดวงตะวัน คะเซ็นคาเนะซาดะเป็นคนแรกที่ออกไปต้อนรับยังหน้าเรือน
“โอคาริ ยินดีต้อนรับกลับขอรับนายท่าน”
“ยินดีต้อนรับกลับนะครับนายท่าน”
“นายท่านนน ไหนดาบใหม่เหรอครับ”
“วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะครับคาเนะซัง”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยต้อนรับ และตามมาด้วยบรรดาคำทักทายอีกมากมายจากเด็กๆ มีดสั้นซึ่งเข้าไปรุมล้อมเมื่อนายท่านลงจากหลังมาอย่างตื่นเต้นที่จะได้เห็นสมาชิกใหม่ของเรือน
“กลับมาแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะคะคะเซ็นซัง” เสียงหวานกล่าวพร้อมยิ้มพราย
“ขอรับ ข้าจัดเตรียมทุกอย่างตามที่ท่านสั่งเอาไว้พร้อมแล้ว” ชายหนุ่มผมม่วงยิ้มตอบรับอย่างอ่อนโยน พลางเหลือบมองไปทางด้านหลังของนางเป็นเชิงถามถึงสมาชิกใหม่ ตั้งแต่นายท่านลงจากหลังม้าข้ายังไม่เห็นใครแปลกหน้านอกจากทัพหลักที่คุ้นเคยกันดี
“แล้ว… คนใหม่ล่ะขอรับ”
“อ้อ ข้ายังไม่ได้ปลุกเขาขึ้นมาน่ะ งั้นดีเลยเดี๋ยวเจ้าไปหานายช่างกับข้า ส่วนคนอื่นๆ ไปพักผ่อนตามสบายเถอะ เสร็จแล้วเราจะได้มาฉลองกัน” มือบางรับดาบในห่อผ้ามาจากโคกิทสึเนะมารุ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงให้คะเซ็นตามนางไปโดยมีจิ้งจอกหนุ่มเดินเคียงกายไปไม่ห่าง
ข้าอดที่จะอมยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางที่ท่านซานิวะหันมาโวยวายใส่ใครอีกคนที่เดินตามไปทั้งที่ควรจะไปพักผ่อน ดาบแทบทุกเล่มต่างรู้ดีว่าจิตวิญญาณแห่งดาบบุตรของเทพอินาริคิดอย่างไรต่อนายท่าน คงจะเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ยังคงปิดหูปิดตา ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ข้าหวังว่าสักวันเจ้าคงจะสมหวังนะโคกิทสึเนะมารุ
ลับร่างของทั้งสาม ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว และหลังจากนั้นไม่นานท่านซานิวะซึ่งกลับจากโรงตีดาบพร้อมผู้ติดตามทั้งสองและดาบเล่มใหม่ก็สั่งให้ตั้งโต๊ะสำรับเริ่มงานเลี้ยงฉลอง ไหสุราถูกนำออกมาเปิดและรินแจกจ่าย นอกจากเด็กๆ มีดสั้นและดาบบางตนที่นายท่านสั่งห้ามดื่มเด็ดขาดแล้วต่างก็ร่ำสุรากันอย่างสำราญ และแม้แต่ท่านซานิวะเองก็ดื่มไปไม่น้อยเช่นกัน
มื้อนี้ควรจะเป็นมื้อที่ทุกคนมีความสุขเพราะมีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา แต่ตัวข้ากลับดื่มกินอย่างฝืนกลั้นเต็มที เหล้าเลิศรสที่ควรจะหอมหวานกลับขมปร่าแสบร้อน อาหารตรงหน้าถูกแตะเพียงนิดทั้งที่โชคุไดทำออกมาได้อร่อยไม่เปลี่ยน และยิ่งยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำจากกลุ่มดาบข้างกายนายท่านตรงริมประตู ตัวข้าก็ยิ่งรู้สึกผะอืดผะอม
ฮาโอริสีขาวดำที่ข้าเกลียด ปากที่เอ่ยวาจาอย่างถือดีที่ข้าแสนชัง ใบหน้าคมเข้มมีเสน่ห์ที่ข้าไม่อยากจะมอง ยิ่งลูกแก้วอำพันแสนจองหองคู่นั้นทุกครั้งที่บังเอิญผินมาสบตายิ่งฉายประกายระริกรื่น ทำให้ข้ารู้สึกอยากกระชากมันออกมาดับแสงเสียให้สิ้น ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นเจ้านั่นล้วนแล้วแต่ทำให้ข้าไม่อยากใช้อากาศร่วมหายใจ
...เป็นแค่ของเลียนแบบแท้ๆ ยังมีหน้ามาใช้นามโคเท็ตสึอย่างหน้าชื่นตาบาน...
“ท่านพี่ฮาจิสึกะ.. ท่านพี่!”
“อ๊ะ มีอะไรงั้นเหรอ” เสียงเรียกข้างกายปลุกข้าตื่นจากภวังค์ความคิด สายตาเป็นห่วงเป็นใยที่น้องชายส่งมาให้ช่วยลดทอนความขัดเคืองในใจข้าให้บรรเทาลง
“ข้าเรียกท่านตั้งหลายรอบแล้วนะขอรับ ท่านพี่มัวแต่สนใจสิ่งใดกัน ข้านั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนแท้ๆ”
ใบหน้างอง้ำพร้อมแก้มที่พองออกอย่างเอาแต่ใจทำให้ข้านึกเอ็นดูจนต้องยื่นมือไปขยี้ศีรษะประดับเรือนผมสีส้มอย่างมันเขี้ยว นั่นสินะ ข้ามีน้องชายที่น่ารักอยู่ทั้งคนแท้ๆ จะไปสนอะไรกับพี่ชายจอมปลอมที่ข้าไม่มีวันยอมรับกัน
“ฮะฮะ ดูทำหน้าเข้าสิ ข้าแค่คิดว่าถ้าได้นั่งจิบสาเกกับนายท่านอย่างพวกทัพหลักก็คงไม่เลวก็เท่านั้นเอง”
“จริงๆนะ ไม่ใช่ว่าท่านมอง..” ปลายเสียงเบาลงจนแทบกลายเป็นเสียงกระซิบ
“หืม เจ้าว่าอะไรนะ”
“.. เปล่าหรอก ข้าแค่จะถามว่าท่านพี่รู้สึกไม่สบายรึเปล่า ข้าเห็นท่านกินน้อยแถมดื่มทีก็ท่าทางราวกับว่าเหล้าในจอกนั่นเป็นยาพิษ” เสียงใสกล่าวอย่างเป็นห่วง มือบางยื่นมาแตะหลังมือข้าเป็นเชิงถามชวนให้ใจอุ่นซ่าน เพื่อไม่ให้อุราชิมาต้องเป็นกังวลกับเรื่องไร้สาระ ข้าจำต้องกลืนรสขมเฝื่อนในลำคอ แย้มรอยยิ้มตอบไป
“ข้าแค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น ขอบใจน..”
เพล้ง!!
“เฮ้ย! เจ้าพูดงี้ชักดาบออกมาตัดสินกับข้าเลยดีกว่า!”
“ไม่เอาน่า เจ้าเมามากแล้วนะ นั่งลงแล้วดื่มดีๆ เถอะ”
“หุบปาก! เจ้ากล้าพูดดูหมิ่นข้า คิดว่าจะจบง่ายๆ งั้นเรอะ!!”
“น่าๆ..”
เสียงโวยของอิสึมิโนะคามิ และเสียงทุ้มที่พยายามพูดอย่างใจเย็นจากอีกฝั่งชะงักคำพูดของข้าไว้เรียกให้หันไปมองยังอีกฝั่ง และภาพตรงหน้าที่เห็นก็ทำให้ข้ารู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ชายหนุ่มผมยาวในชุดสีแดงสดตะโกนชี้หน้าใส่ใครอีกคนอย่างเกรี้ยวกราด มือบางกุมด้ามดาบพร้อมชักออกจากฝักทั้งที่ร่างนั้นยืนโงนเงนเต็มที โฮริคาว่าที่พยายามจะเข้าไปปลอบให้คนที่พิษสุราเข้าตาสงบลงกลับถูกสะบัดออก และนั่นทำให้ร่างโปร่งซึ่งการทรงตัวติดลบสะดุดหงายไปข้างหลังตามแรงโน้มถ่วงก่อนที่มือของคนที่นั่งอยู่จะจับกระชากเปลี่ยนทิศทางที่ร่างโปร่งจะล้มลงเป็นบนหน้าตักแกร่งนั้นแทนตำแหน่งที่ท่านซานิวะกำลังนั่งอยู่
“คาเนะซัง!” สองเสียงประสานขึ้นอย่างตกใจ โอริคาว่าเป็นคนแรกที่พุ่งออกไปตามด้วยนายท่านที่ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อย
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ!” น้ำเสียงห่วงใยจากคู่หูละล่ำละลักถามอย่างเป็นห่วง ตามมาด้วยร่างบางของนายท่านที่นั่งคุกเข่าลงใกล้ๆ เพื่อสำรวจดูทั้งสองคน
“ไม่เป็นไรนะคะ ทั้งสองคน”
“ฮะฮะ ข้าคิดว่าไม่เป็นอะไรหรอก”
“ปล่อยข้านะเจ้าบ้า!” คนเมาโวยวายทุบตีเจ้าของอ้อนแขนจนแทบระบมจนต้องยอมปล่อยมือ ทันทีที่เป็นอิสระอิสึมิโนะคามิก็ทำท่าจะแผลงฤทธิ์อีกรอบจนโฮริคาว่าจำต้องลากกลับห้องไป นายท่านถามย้ำอีกฝ่ายอีกหลายครั้งจนแน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ทุกคนก็ละความสนใจหันกลับมาฉลองกันต่ออย่างสนุกสนาน
ข้าละสายตากลับมาจิบสาเกเย็นชืดในจอกด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด จิตใจมันร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็น แม้แต่เสียงเรียกจากท่านซานิวะที่นั่งลงข้างกาย ข้าก็ไม่แม้แต่จะได้ยินจนน้องชายสะกิดเรียกจึงรู้สึกตัว ร่างงามยิ้นอย่างไม่ถือสากับความไร้มารยาทนี้ ชักชวนข้าดื่มเหล้าหมักพิเศษที่ท่านได้มาโดยข้างกายก็ยังมีจิ้งจอกหนุ่มตามติดเช่นเดิม
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
จากยามสองล่วงเข้ายามสาม เหล่าเด็กน้อยถูกพาไปนอนจนหมดเหลือเพียงผู้ใหญ่ที่ยังคงร่ำสุรากันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเลิกรา ซานิวะซึ่งเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวของบ้านเฝ้ามองดูเหล่าบรรดาดาบใต้อาณัติอย่างเปี่ยมสุขที่เห็นทุกคนยิ้มและหัวเราะอย่างสุขใจ โดยเฉพาะคนตรงหน้านางซึ่งตอนนี้วงหน้าแดงก่ำจากพิษสุรา นัยน์ตาสีหยดน้ำหยาดเยิ้มชวนมองประกอบกับรอยยิ้มหวานยิ่งส่งให้ฮาจิสึกะ โคเท็ตสึในยามนี้งดงามยิ่งนัก
คงต้องบอกว่าโชคช่างเข้าข้างนาง เพราะอุราชิม่าคุงที่หลับสนิทอยู่ข้างกายพี่ชายก่อนหน้านี้ถูกนางสั่งให้เฮชิคิริพาไปนอนรวมกับเด็กๆ บ้านโทชิโร่เรียบร้อยแล้ว เพียงเท่านี้ก็ไม่มีมารมาคอยขัดสิ่งที่นางตั้งใจจะทำ และต้องทำให้ได้ซะด้วย
“ฮาจิสึกะซัง.. ฮาจิสึกะซังคะ”
“อื้ม.. ว่างายขอรับนายท่าน” โอเค น้ำเสียงท่าทางไปซะขนาดนี้คงเมาได้ที่แล้วล่ะ ถึงเวลาที่นางจะเริ่มชักนำตัวละครถัดไป
“ข้าว่านี่ก็ดึกมาแล้ว ท่านน่าจะไปนอนพักได้แล้วนะคะ เดี๋ยวข้าจะให้คนไปส่ง”
“ไม่..ไม่เป็นราย ข้า..อึก. เดินไปเองได้” พูดพลางลุกขึ้นยืนเพื่อแสดงให้นายสาวเห็นว่าตัวเองยังคงไหวจนเกือบจะล้มทิ่มไปเหมือนใครบางคนก่อนหน้านี้ ยังดีที่โคกิทสึเนะมารุคอยท่าอยู่ก่อนแล้วจึงคว้าเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มหัวฟาดไป
“แต่ข้าว่าไม่น่าไหวนะคะ รอประเดี๋ยวข้าจะไปเรียกคนมาพาท่านกลับห้อง ฝากด้วยล่ะโคกิทสึเนะ”
“ขอรับ”
เสียงหวานที่เจือแววห่วงใยทำให้ฮาจิสึกะนั่งลงอย่างจำยอมแม้สติจะเริ่มพร่าเลือนลงทุกที แว่วเสียงนายท่านคนงามเรียกขานคนผู้หนึ่ง ก่อนจะตามด้วยเสียงทุ้นต่ำคุ้นหูตอบรับแต่เขาไม่มีสติพอที่จะนึกออกอีกแล้วว่าใครกันที่นายท่านเรียกมา และกำลังสอดแขนประคองร่างปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงของเขาขึ้นแนบอก
“ข้าฝากเจ้าด้วยนะ ห้องของเขาอยู่ตรงมุมซ้ายสุดทางเดินฝั่งตะวันออก”
“ขอรับท่านซานิวะ ข้าจะพาเขาไปเอง”
แว่วเสียงใสหัวเราะอย่างถูกใจดังขึ้นเบาๆ สัมผัสอุ่นที่แนบชิดพาให้รู้สึกสบายจนอยากจะหลับไปทั้งอย่างนี้ และก่อนที่คนมาช่วยพากลับห้องจะได้ทันก้าวเดินคนที่ถูกหิ้วปีกอยู่ก็ชิงหลับไปดื้อๆ ทั้งอย่างนั้น น้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมาในอ้อมแขนและลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงหลับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อย ร่างสูงทอดถอนใจพร้อมส่ายหัวน้อยๆ แขนแกร่งตวัดขึ้นอุ้มกระชับอ้อมกอด ก่อนจะเอ่ยขอตัวลาจากซานิวะสาวที่กำลังหัวเราะอย่างถูกใจดังขึ้นเรื่อยๆ จนจิ้งจอกข้างกายต้องสะกิดเตือน
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในฐานะจิตวิญญาณแห่งดาบที่มีกายเนื้อ คงไม่มีเรื่องใดจะสั่นคลอนจิตใจและความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจของนากาโซเนะ โคเท็ตสึผู้นี้ได้เท่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นได้อีกแล้ว
น้ำหนักที่ทิ้งลงมาบนหน้าตักทำให้ต้องเอนตัวไปทางด้านหลัง สัมผัสร้อนผ่าวของผิวเนื้อแนบชิดอกเปลือยเปล่า มือบางซุกซนที่เลื่อนลงต่ำจนเขาต้องหยุดเอาไวัก่อนที่อะไรมันจะสายเกินแก้ แต่ดูท่าเจ้าตัวซึ่งขณะนี้ไร้สติสัมปชัญยะเป็นที่เรียบร้อยจากฝีมือมอมเหล้าของท่านซานิวะจะไม่ได้รับรู้ในข้อนี้ กลับยิ่งบดเบียดสะโพกเสียดสีบิดวนกับตักแกร่งด้วยท่าทางยั่วเย้าชวนให้คุณธรรมที่ร่างสูงพยายามไขว่คว้ากระเด็นหายออกไป แล้วกระโจนเข้าใส่โรมรันกันอย่างบ้าคลั่ง
หากไม่คิดถึงผมที่จะตามมาหากเขาร่วมรักกับคนตรงหน้าไป จากแต่เดิมก็แทบจะมองหน้ากันไม่ได้ คงไม่แคล้วกลายเป็นความเกลียดชังสุดแสนที่อีกคนจะมอบให้เป็นแน่แท้ เพียงแค่คิดว่าจะถูกมองด้วยสายตามหยามเหยียดเช่นในอดีตเมื่อแรกพบ หัวใจก็พลันเจ็บแปลบ
เขาไม่อยากเห็นอีกแล้ว... แววตาว่างเปล่าที่ทอดมองมาราวกับเขาเป็นเพียงเศษธุลี ช่วงเวลาร้อยปีที่ความห่างเหินหดแคบลงมาจนอีกฝ่ายยอมให้เข้าใกล้ในระยะสายตามันมีค่าเกินกว่าที่เขาจะทำลายมันเพียงเพราะความต้องการเพียงแค่ชั่ววูบด้วยฤทธิ์ของสุรา
...อีกอย่าง ถึงแม้ชาติกำเนิดของเขาจะไม่แน่ชัดและถูกปฏิเสธ คนตรงหน้าก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของตนอยู่ดี...
"อึก หยุดเถอะฮาจิสึกะ ก่อนที่ข้าจะหยุดตัวเองไม่ได้..."
เอ่ยห้ามปรามพร้อมจับตรึงสะโพกมนให้หยุดนิ่ง แต่นั่นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้มือที่เป็นอิสระได้ลูบไล้ไปตามแผ่นอกตึงแน่น นิ้วเรียวบดขยี้ติ่งไตสีเข้มเขี่ยวนหยอกล้อจนคนตรงหน้าต้องกัดฟันกรอด มืออีกข้างสอดยังท้ายทอยดึงกระชากร่างสูงเข้าหา ประกบปากนุ่มลงบดเคล้าคลอ ทั้งอ้อนวอนแล้วยั่วเย้าอยู่ในที
อำพันคู่งามเบิกกว้างขึ้น สัมผัสดูดดึงสัมผัสดูดดึงไล้เลียออดอ้อนอยู่ในทีพาให้ใจสั่น ฟันขาวขบเม้มหยอกเย้าชวนให้ใจสั่น ริมฝีปากหนาจำยอมเปิดทางให้ลิ้นเล็กเข้ากระหวัดเกี่ยวพัวพันอย่างลึกซึ้งตามที่อีกฝ่ายปรารถนา ในช่วงแรกมีเพียงร่างบางที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนลิ้นร้อนซึ่งพยายามหดหนี ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นฝ่ายร่างสูงเองที่ส่งลิ้นชื้นเข้าพัวพันดูดดึงราวกับจะกลืนกินลงไป
เสียงบดจูบอย่างหิวกระหายดังขึ้นแผ่วเบาท่ามกลางความเงียบของยามราตรี องศาที่ผลัดเปลี่ยนยิ่งเพิ่มความแนบชิดดูดดื่ม รสหอมหวานที่ผู้เป็นน้องชายมอบให้ค่อยๆ ละลายความยับยั้งของนากาโซเนะไปทีละน้อย
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
ฮาจิสึกะลอบยิ้มอยากถูกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงบีบคลึงที่เพิ่มขึ้นตรงสะโพก อกบางยิ่งเบียดแนบชิดกับร่างด้านใต้ สองมือลูบไล้บดขยี้ยังยอดอกจนได้ยินเสียงครางต่ำจากร่างสูง ตัวเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากความต้องการที่มีต่อคนตรงหน้าจนแทบขาดใจ อยากให้มือคู่นั้นโอบกอดร่างนี้เอาไวั มอบสัมผัสเร่าร้อนให้แต่เพียงผู้เดียว
...มีแต่ข้าเพียงคนเดียว อย่าได้หันหาผู้ใดอื่นอีก โดยเฉพาะคนผู้นั้นที่เจ้าเอาแต่เฝ้ามอง…
สองร่างแนบชิดถ่ายทอดอุณหภูมิกายใหัแก่กัน ปราการที่ขวางกั้นมีเพียงกิโมโนอันหลุดลุ่ยของร่างบางซึ่งตอนนี้แหวกออกจนแทบเปลือยเปล่า สัมผัสแข็งเกร็งตรงใต้สะโพกบ่งบอกว่าอีกฝ่ายเองก็ใกล้จะสิ้นสุดความอดทนแล้วเช่นกันนั้นยิ่งเป็นการเร่งให้ฮาจิสึกะเบียดแนบกลางกายของตนลงกับตักของร่างสูง ขาขาวอ้ากว้างคร่อมทับแนบเบียด เสียดสีจนความฉ่ำเยิ้มเปื้อนออกมานอกอาภรณ์
...อีกนิดเดียวเท่านั้น...
ปากบางผละออกจากจุมพิตร้อนแรงแตะแนบลงยังปลายคางสาก ขบเม้มดูดดึงจนขึ้นสี ก่อนมือเรียวแตะลงยังแขนแกร่ง ชักพาให้ร่างสูงปรนเปรอตนไปตามเรือนกายผุดผาด บังคับนิ้วยาวสอดใส่ยังช่องทางสีหวานที่ยังคงปิดสนิท เสียงหวานจะร้องครางออกมาอย่างถูกใจเมื่อนิ้วแกร่งสะกิดเย้ารอบรอยจีบก่อนสอดใส่เข้าไปอย่างที่ตนต้องการ
แรงตอดรัดตรงปลายนิ้วพาให้นากาโซเนะแทบคลุ้มคลั่ง น้องชายของเขาในยามนี้ช่างหอมหวานไปทุกส่วน ความเป็นชายปวดตึงจนคับแน่นและยิ่งจำนวนนิ้วในช่องด้านหลังถูกเพิ่มขึ้น สะโพกนุ่มก็ยิ่งบดเคล้าลงมายังแก่นกายของเขาอย่างหนักหน่วง จนทำให้ในตอนนี้ร่างสูงแทบอยากจะฉีกทึ้งความผิดชอบชั่วดี กระชากร่างแสนซนจอมยั่วคนนี้กดลงใต้ร่างแล้วทำตามความปรารถนาที่พลุ่งอยู่ในอกให้สมใจ
แต่เพราะสติที่ยังเหลืออยู่คอยย้ำเตือนถึงผลที่จะตามมาช่วยฉุดรั้งเอาไว้ ไม่ให้ทำอะไรไปมากกว่านี้ นากาโซเนะคิดเพียงแค่ว่าหากเขาอดทนเอาไว้ได้ ขอแค่ช่วยให้ร่างบางปลดปล่อยอีกฝ่ายคงจะผละจากไปเอง
...ซึ่งมานึกย้อนดูหลังจากผ่านเรื่องราวในคืนนี้ไปแล้วความคิดของเขามันผิดโดยสิ้นเชิง…
ฮาจิสึกะรู้สึกขัดใจยิ่ง เมื่อดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงไม่คิดจะทำอะไรไปมากกว่านี้ ทั้งที่ตรงส่วนนั้นร้อนผ่าวถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่นอกจากทำตามที่เขาชักพาร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำในสิ่งที่เขาต้องการเสียที ตัวเขาในตอนนี้เพียงแค่การสอดใส่ด้วยนิ้วนั้นไม่เพียงพอ
...มากกว่านี้...
...สัมผัสร่างนี้ให้มากกว่านี้…
...เติมเต็มตัวตนของเจ้าแก่ข้า…
"อา.. นากาโซเนะ ได้โปรด..."
...ได้โปรด โอบกอดข้าที..
.
.
.
.
.
End
Guest
