ผูกไว้ด้วยใยรัก

“ผมไม่ให้คุณไป...” 

รสจูบแปรเปลี่ยนเป็นวาบหวามรัญจวน รสรักยังหวานหอม อ้อมกอดยังอบอุ่น กรัณฑาแทบลืมเลือนความคิดอ่านในปัจจุบัน แต่แล้วสติก็กลับคืนมาเมื่อลมหายใจที่รินรดผะผ่าวอยู่แถวซอกคอเคลื่อนลงต่ำ รสชาติของความเจ็บช้ำอันขมปร่าแผ่แทรกซ่านขึ้นมาในทรวงอก หยาดน้ำตาไหลซึมผ่านขมับ 

“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะอยู่กับคุณหรือ” 

คำพูดนั้นฉุดรั้งการกระทำของคนด้านบนให้ชะงักงันลงได้ทันที สิงหาสน์ดันกายขึ้นเล็กน้อย มองสบกับดวงตาที่ฉ่ำรื้น หากมีแววมั่นคงแน่วนิ่ง นิ่งเสียจนเขาหวั่นใจ จึงขยับลุกออกมานั่งหันหลังที่ริมเตียง ส่วนหล่อนพลิกกายไปลงปลายเตียง จัดเสื้อผ้าและลูบผมเผ้าซึ่งรุ่ยร่าย 

“พรุ่งนี้...พรุ่งนี้ฉันจะไป” หล่อนพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น 

เมื่อรักหล่อนรักอย่างเต็มที่ หากเมื่อใดไม่แน่ใจในรักของอีกฝ่าย ก็กลับกลายเป็นหวาดระแวงและโกรธเกลียด เกลียดจนแทบไม่อยากร่วมใช้อากาศเดียวกันหายใจ!... 

****** ให้สายใยแห่งรักโอบรัดเธอไว้ ******