เขาไม่จำส่วนผมไม่เคยลืม

ชีวิตอันหรูหรา ตื่นมามีคนรับใช้เตรียมทุกอย่างไว้ให้ ผมทำเพียงลืมตาตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตอย่างที่คุณปู่และคุณพ่อต้องการ ชีวิตช่างสุขสบายในสายตาคนภายนอก นักธุรกิจวัย 29 ปี ที่ได้ขึ้นตำแหน่งประธานบริษัทแทนปู่เพียงสามวัน การที่ปู่ไม่ยอมยกตำแหน่งประธานบริษัทให้กับลูกชายคนไหน แต่ยกให้หลานนอกคอกที่ใครๆก็ชี้หน้าด่าตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้าน 

แต่กลับต้องมาตายเพราะลูกของปู่ไม่ยอมรับในการตัดสินใจนี้ การร่วมมือกันของคนในตระกูลไม่เว้นแม้แต่พ่อแท้ๆ ของตัวเอง ผมตื่นมาในทุกเช้ากับคำถามว่าผม "เกิดมาทำไม ใครต้องการ" และสุดท้ายก็รู้แล้วว่า ไม่มีใครต้องการผมจริงๆ เมื่อตายกลายเป็นวิญญาณถึงได้รู้ว่าปู่ใช้เขาเป็นโล่ให้หลานรักของตัวเอง 

"แกนะมันก็แค่ลูกผู้หญิงชั้นต่ำ อย่าคิดมาเทียบชั้นกับฉัน" รอยยิ้มเย้ยหยันและคำดูถูกของพี่ชายที่แสนดี  

"ฉันเคยบอกแกแล้ว ทางที่ดีแกอยู่ในมุมน้อยๆของแกต่อไปเถอะ แต่แกกลับได้ในสิ่งที่ไม่ควรได้ แกไม่ควรมาที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่แรก"  

เสียงที่ผมได้ยินได้ฟังมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ จนเมื่อผมรับตำแหน่งก็ไม่ได้ยินมันอีก แต่มาได้ยินในวันที่ผมตายและได้มารู้ทุกอย่างเมื่อกลายเป็นวิญญาณ 

ภาพทุกอย่างตั้งแต่ยังเด็ก จนเป็นผู้ใหญ่มันวนซ้ำๆ ให้ผมได้เห็นมันอีกครั้งชัดๆ ภาพของผู้เป็นแม่ที่ไม่มีเวลาอยู่กับผมเพราะต้องทำงานหนัก เพื่อเลี้ยงผมตั้งแต่ผมยังจำความได้  

หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะเลือกไม่มาที่นี่และเลือกจะอยู่แบบลำบากกับผู้เป็นแม่ดีกว่า 

***