ฮูหยินรองผู้หวนคืน

หยางซีหลิน เป็นเพียงบุตรสาวคนเล็กของพ่อค้าแห่งเมืองหย่งโจว มีพี่ชายหนึ่งคน และมารดาของนางนั้นได้เสียไปตั้งแต่นางได้เพียงเจ็ดหนาวเท่านั้น นางจึงถูกเลี้ยงดูโดยบิดาและพี่ชาย  

เมื่อนางอายุสิบเจ็ดหนาว นางได้พบกับบุรุษที่นางพึงใจ แต่บุรุษผู้นั้นมีฮูหยินอยู่แล้ว แต่ด้วยเชื่อว่าบุรุษผู้นั้นจะรักเพียงนางและบุรุษผู้นั้นสัญญาว่าจะไม่มีสตรีอื่นอีก

 “หากเจ้าติดตามข้ากลับจวน เจ้าไม่อาจเป็นฮูหยินเอกของข้าได้ และข้าก็ไม่อยากให้เจ้าต้องถูกเรียกขานว่าฮูหยินรองด้วย” บุรุษผู้นั้นบอกถึงความลำบากใจ

“ข้ายินดีที่จะเป็นฮูหยินรองเจ้าค่ะ ขอเพียงเราได้อยู่ด้วยกันและท่านรักข้าก็เพียงพอแล้วเจ้าค่ะ” ซีหลินบอกอย่างที่นางต้องการ

เพราะคิดว่าบุรุษผู้นี้จะรักนางอย่างที่นางรักเขา นางจึงยอมให้เขาทุกอย่าง แต่วันเวลาเปลี่ยนทุกสรรพสิ่งย่อมเปลี่ยนแปลง แม้แต่ใจคน

บุรุษที่นางรักปล่อยให้นางและบุตรตายในกองเพลิง โดยที่บุรุษผู้นั้นไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วย แต่บุรุษผู้นั้นเลือกที่จะหันหลังเดินกลับไปหาฮูหยินเอกที่ยืนรออยู่พร้อมกับบุตรชายหญิง และฮูหยินเอกผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้กองเพลิงที่กำลังลุกโชน

“สตรีแพศยา ไร้ยางอายเช่นเจ้าสมควรตายไปพร้อมกับลูกของเจ้านั่นแหละ จำเอาไว้บุรุษผู้นั้นเป็นของข้า และที่เจ้าต้องมาตายเยี่ยงนี้ก็เพราะเจ้าเข้ามายุ่งกับบุรุษของข้า” สตรีที่เป็นถึงฮูหยินเอกเอ่ยออกมาอย่างโกรธแค้น จากนั้นนางก็เหยียดยิ้มอย่างพอใจที่เห็นนางตายไปต่อหน้า

‘เป็นข้าที่ผิดต่อท่านสินะ ข้าเข้าใจแล้ว หากข้าไม่เชื่อมั่นในคำว่ารัก ข้าก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้ พอกันทีกับความรัก หากชาติหน้ามีจริงขออย่าให้ข้าได้มาพบเจอกับคนเหล่านี้อีกเลย’ คำขอครั้งสุดท้ายที่ซีหลินภาวนา

ดวงตางามปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างยอมจำนนต่อโชคชะตา โดยที่ในอ้อมแขนนั้นก็กอดบุตรที่พึ่งลืมตาดูโลกเอาไว้หวังว่าจะปกป้องเอาไว้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่นางจะทำได้

“แม่ขอโทษเจ้าด้วยนะที่ไม่อาจเลี้ยงดูและปกป้องเจ้าให้เติบโต หากชาติหน้ามีจริงแม่ขอให้เจ้ามาเกิดเป็นลูกของแม่อีกนะ” เสียงหวานบอกกับบุตรในอ้อมกอดพร้อมกับหลับตาลงช้าๆและลมหายใจสุดท้ายของนางก็หมดลง

โปรดติดตาม><