สาวน้อยทะลุมิติมายุคจีนโบราณ

ตอนที่1 พี่สาว ปิง ปิง 

ทันใดนั้นพื้นที่เฉพาะเบาะตรงที่สองแม่ลูกนั่งก็หมุนติ้วๆ ภาพก็พลันดับไป หว่าหวา ผู้เป็นลูกสาว อายุ 15ปี ตื่นจากการหลับไหล เพราะได้ยินเสียงเรียกจากผู้เป็นมารดา หว่าหวาตื่นได้แล้วลูกอย่าทำให้แม่ตกใจสิ เด็กสาวสลึมสลือ พลันตื่นขึ้นมา คุณแม่หนูหิวน้ำจังค่ะ "แป๊บนะเดี๋ยวพี่ปิง ปิง ไปหยิบให้" 

พี่ปิง ปิงงั้นหรอชื่อคุ้นมาก พอได้กินน้ำเสร็จ เด็กสาวมองหน้า สาวสวยตรงหน้า "คุณแม่คะพี่สาวคนนี้เป็นใครหรอคะ" "พี่สาวคนนี้คือพี่ปิง ปิง ไงคะ"หนูจำไม่ได้หรอ งั้นดูนี่ ปุ้ง !!! ปิง ปิง กลายร่างเป็นลูกสุนัขตัวเล็กน่ารัก หว่าหวา ตกใจ!!! สลบไปอักรอบทันที 

" คุณพ่อ...ช่วยด้วย"!!! "หว่าหวา นี่แม่จูลีเอง คุณแม่หนูไง ไม่ต้องกลัวนะเด็กดี" "หนูกลัวค่ะคุณแม่ หว่าหวาเห็นวิญญาณพี่ปิง ปิง" "ไม่ต้องกลัไปที่เห็นน่ะพี่ปิง ปิง จริงแต่ไม่ใช่วิญญาณ ตอนนี้เรามาอยู่อีกมิติหนึ่ง" +++++ปิง ปิง คือสุนัขที่คุณแม่จูลี เลี้ยงไว้จนแก่ตาย+++++ 

ตอนนี้ ปิง ปิง มาเกิดเป็นลูกสาวราชินีสุนัขจิ้งจอกเป็นเจ้าของหุบเขาแห่งนี้ บ้านทรงไทยหลังนี้ ปิง ปิง ก็เป็นคนสร้างให้แม่นะ" "สุนัขจิ้งจอกสร้างบ้านทรงไทย" เด็กสาวทำหน้าตกใจ เป็นไปได้หรือนี่!!! "ลุกขึ้นมา ล้างหน้าทานข้าวต้มร้อนๆ นะคะ" แม่่จูลี่จัดแจงให้ลูกสาวกินข้าว เมื่อกินอิ่มเด็กสาวเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น "เรายังมีชีวิตอยู่หรอคะ" เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย "มีชีวิตอยู่สิจ๊ะ ที่นี่ คือหุบเขาเมฆหมอก ที่แม่ของปิง ปิงในมิตินี้ดูแลอยู่" 

"โอ้โหฟังดูเท่ห์มากค่ะ แม่ของพี่ ปิง ปิง เป็นเจ้าของหุบเขานี้ทั้งหมดเลยหรอ สุดยอด" หว่าหวาเด็กน้อยหันไปเห็น สุนัขตัวเล็กสีดำเท้าเป็นขาวด่าง คล้ายใส่ถุงเท้าไว้ทั้งสี่ข้างที่ดูคุ้นตาก็ยิ้มออกมา "พี่ ปิง ปิง คนสวยของ หว่า หวา คิดถึงที่สุดเลย" ปิง ปิง เดินนวยนาดไปหา แล้วเอ่ยถาม "หายกลัว พี่ปิงปิง แล้วหรือ" "อุ๊ย!!! พูดได้ด้วย นี่มันเยี่ยมสุดๆ ไปเลย ขอดูตอนเป็น คนอีกครั้งได้ไหมคะ ตอนเป็นสาวสวยเมื่อกี้" ปิง ปิง รีบเอ่ย "ตั้งใจนะ แล้ว ท่องนะโม" "ฮ่าๆ ขชำซะไม่มีอะ พี่ ปิง ปิง" ก่อนสุนัข ตัวน้อยกลายร่าง มีเสียง ปุ้ง!!! เบาๆ  

"โอ้ว สวยจังเลย สุดยอดมากเลยขอกอดหน่อย เอ่อ พี่ ปิง ปิง ขอดูตอนเป็นสุนัข จิ้งขอกขนสีขาวหน่อย" ปิง ปิง ตามใจน้องน้อยทันที ปุ้ง!!! "โอ้ โห ตัวใหญ่ขนยาวสีขาวสลวย ขนก็มีกลิ่นหอมมากเลย" "แน่นอนในป่าแห่งนี้พี่ปิง ปิงคุม ไม่มีใครกล้ามาแหยม ราชินีสุนัขจิ้งจอกคือท่านแม่ของพี่ ปิงปิง คุณแม่จูลี่กล่าวเสริมขึ้น "ตอนที่แม่มาถึงที่นี่คุณแม่มองไม่เห็นอะไร ได้แต่นั่งกอดหว่า หวาที่นอนสลบไม่ได้สติ หมอกหนาเต็มไปหมดคุณแม่กลัวมากร้องไห้ลั่นป่าแต่ได้ยินเสียงกระพรวน คล้ายของสุนัข เลยนึกถึงปิง ปิงขึ้นมาได้เลยร้องเรียกหา ปิงปิง แล้วพี่ปิงปิงก็กระโดดโผล่มาหาแม่ที่นี่ทันทีเลย" หว่าหวายิ้มออกมา "ตอนที่หว่าหวา หลับไปฝันเห็นคุณพ่อที่เสียไปมหา คุณพ่อบอกว่าอยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ท่านปกป้องพวกเราอยู่แดนสวรรค์" ได้ฟังดังนั้นทั้งสามก็ยกมือสองข้างกุุมเข้าหน้าอก ของตนเอง ทำตาระยิบระยับ เหม่อมองคิดถึงคนบนฟ้า "ถ้าอยู่บนสวรรค์ ท่านพ่อก็กลายเป็นเทพเซียนแล้วล่ะ" ปิงปิงกล่าว "ท่านแม่ของข้าราชินีสุนัขจิ้งจอก กำลังจำศีลอยู่ในถ้ำ 500 ปี จึงจะออกมาจากถ้ำสักคร้ัง"  

"แล้วตอนนี้ท่านแม่ของพี่ปิงปิงอายุเท่าไหร่" ปิงปิงหันมายิ้มให้หว่าหวา "ไม่มากหรอกแค่หมื่นห้าพันห้าร้อยปี" "โอ้ว...ที่มิตินี้ทำไมสัตว์ถึงมีอายุยืนขนาดนี้ "เอ้อ หว่าหวาขอโทษที่พูดไม่สุภาพ" ปิง ปิงมองค้อนนิด "ที่มิตินี้ทั้งคนพืชสัตว์มีอายุเท่ากันกับที่โลกมนุษย์นั่นแหละ แต่เฉพาะกับคนธรรมดาเท่านั้น แต่ที่นี่พิเศษกว่า คือ มีสัตว์วิเศษ มีของวิเศษ ต้นไม้วิเศษ เดี๋ยวอีกหน่อยเจ้าก็จะเรียนรู้ได้เอง"  

เมื่อชาติก่อนตอนหว่าหวา ยังไม่เกิด แม่จูลี่เลี้ยงและรักปิงปิงเหมือนลูกเช่นกัน หว่าหวาเกิดอาการน้อยใจ "แม่จูลี่ หวาเป็นลูกแท้ๆ ของแม่ใช่ไหมคะ หรือว่าเก็บได้จากกลางถนนกันแน่" เด็กสาวทำแก้มป่อง " แล้วความเป็นอยู่ของที่นี่เป็นแบบไหน ถ้าเรายังไม่ตายล่ะ" หว่าหวา ถามด้วยความอยากรู้ "เป็นการย้อนมาอยู่ในอดีตสมัยจีนโบราณค่ะ" แม่จูลี่ตอบลูกสาว ตอนนี้แม่อาศัย เก็บสมุนไพร บนเขา นำไปขายที่ตลาดประทังชีวิต " จูลี่เป็นแม่ค้าหรอ" เด็กสาวเข้าไปกอดแม่ของตนแล้วร้องไห้ จากครอบครัวแพทย์ คุณพ่อเป็นแพทย์แผนปัจจุบันที่เก่งคนหนึ่งทำงานหนักจนหัวใจวาย ในห้องผ่าตัดแุกเฉิน คุณแม่เปิดโรงงานผลิตยาเป็นของตนเอง เป็นยาลูกกลอน แคปซูลสมุนไพร ไทย และจีน ส่งโรงพยาบาล และส่งขายยี่ปั๊ว และร้านขายยา ห้างสรรพสินค้า อีกหลายแห่ง คุณแม่จูลี่เป็นคนคิดค้นสูตรเอง อยู่หลายปี มีเครื่องจักรทันสมัย รายได้เป็นกอบเป็นกำ ในแต่ละเดือนมาอยู่ที่นี่ ต้องมาเก็บสมุนไพรในป่า ในหุบเขาขาย 

"คุณแม่หว่าหวา จะหาเงินช่วยคุณแม่เอง คุณแม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนัก" คุณแม่ยิ้มหน้าบาน" ไม่หนักหรอกจ้ะสนุกดีซะอีก ได้เจอสมุนไพรชั้นดีอยู่ที่หุบเขาแห่งนี้มากมาย ที่ไม่เคยเจอในโลกของเราที่จากมาก็เยอะ เอาเป็นว่า หว่าหวาไม่ต้องห่วงเรื่องนี้เลยนะลูก" +++"ทำไมคุณแม่ไม่ทำยาลูกกลอนขายเหมือนเดิมล่ะคะ" ลูกสาวถามด้วยความสงสัย "การจะเป็นนักปรุงยาได้ของที่นี่ กับที่บ้านเรา ก็คล้ายกันต้องมีสถาบันที่ดีรับรอง คือต้องจบหลักสูตรวิชาชีพของที่นี่ ซึ่งต้องใช้เงินจำนวนมากในการเช้าเรียนด้วยเช่นกัน" 

"คุณแม่ของหว่าหวาเก่งอยู่แล้ว ต้องทำได้แน่" +++ "ถึงอย่างไรเราก็ต้องเป็นที่ยอมรับของอาจารย์และจบหลักสตรของที่นี่ให้ได้ก่อน ระยะแรกนี้เราต้องอดทนก่อน คุณแม่สัญญาจะไม่ให้ลูกลำบาก โอเค๊!" "หว่าหวาไม่กลัวลำบาก และจะไปช่วยเก็บสมุนไพรบนเขาด้วย พี่ปิงปิง บนเขามีสัตว์ป่าเยอะไหม" ปิงปิงรีบตอบทีเล่นทีจริงแกล้งน้อง "ตัวที่แบบ วร๊าย วร๊าย***น่ะหรอ เยอะเลย 5555 ล้อเล่น ไม่มีหรอกมีแต่น่ารักอย่างเช่น..." ปิงปิงทำตาเจ้าเล่ห์แล้วกระโดดเข้าหา "อย่างเช่น...จิ้งจก" กรี๊ด!!! เสียงกรีดร้องของหว่าหวา โหยหวนชวนน่าสงสาร 

+++ที่มาของการกลัวจิ้งจก เมื่อภพชาติก่อนนั้น ปิงปิง หมาตัวเล็กขนสีดำชอบเล่นจิ้งจก มีอยู่วันหนึ่ง หว่าหวายังเพิ่งได้ขวบปีคุณแม่ปล่อยให้นั่งทานข้างเองที่พื้นบ้าน เพราะต้องการหัดให้ช่วยเหลือตัวเอง ปิงปิงหมาน้อยแสนซนมักจับจิ้งจกมาโยนเล่นไปมา แต่วันนี้เบ่นพิเรน จับตะปบเล่นโยนไปมาข้ามถ้วยข้าว ของหว่าหวาไปมา จนมันตกลงไปในชามข้าว "หวาตักข้าวใส่ปากด้วยอย่าเอาแต่เล่น" เสียบคุณแม่กล่าวเตือนลูกสาวตัวน้อยให้กินข้าว เด็กน้อยตักข้าวพร้อมจิ้งจกตัวนุ่มนิ่มใส่ปากแล้วอมไว้มีส่วนหางโผล่มา สักครู่ คุณจูลี่เดินมาดู "ใหนทานข้าวหมดรึยัง กินไปได้ครึ่งถ้วยเอง มัวแต่อมไม่ยอมเคี้ยวเลย" หว่าหวาเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่มือกวัดแกว่งตุ๊กตาไปมา คุณแม่เห็นหางจิ้งจกคาอยู่ที่ปากก็ตกใจ จับอ้าปากแล้วดึงตัวจิ้งจกออกมา จับหัวมันห้อยต่องแต่ง หว่าหวาเห็นก็ร้องไห้ ไม่ยอมหยุด คุณแม่จูลี่หันไปมองปิงปิงด้วยความโมโห ปิงปิงถูกลงโทษงดอาหารเย็น