ประกาศ
เรื่องนี้เขียนจบแล้วนะครับ มีอีบุ้ก ตามลิงค์ด้านล่าง
ใครสนใจอ่านก่อนหรือเก็บสะสมและสนับสนุนผลงาน กดได้เลยครับ
อีบุ้ก มี ๓๔ ตอน ๗๑๔ หน้า ราคา ๑๗๙ บาท ครับ
ขอบคุณครับ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiOTM4MDc4NyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjMwNzg0MyI7fQ
“คุณลุง” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง คณะคุณหันรีหันขวาง
“เรียกฉันเหรอ เกินไปแล้ว ใครลุง ฉันเพิ่งจะ ๔๐ เองนะ เรียกลุงแล้วเหรอ” คณะคุณตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งที่เขาเคยฝึกมาว่าสังขารนั้นย่อมไม่เที่ยง ไม่โกรธๆ แต่ตอนนี้ สิ่งที่ฝึกมาเหล่านั้นหายวับไม่เหลือเชื้อ
“ขะ ขอโทษครับ คุณน้า” เสียงนั้นดูหวาดๆ
“ใคร เรียกอยู่ได้ ไหนล่ะ” คณะคุณพยายามจะเบิกตาฝ่าความมืดที่ดำสนิทไปยังจุดกำเนิดของเสียง พลันก็มีแสงสว่างวาบขึ้น ร่างที่ยืนตรงหน้านั้นเป็นเพียงเงาโปร่งแสงจนมองทะลุ เหมือนมองควัน ร่างนั้นเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าซีดเสียจนเหมือนกระดาษเก่า
“ชะ ช่วยผมด้วย” สิ้นเสียงร่างนั้นก็วาบเข้าประประชิดตัวของคณะคุณ
“เฮ้ย นายเป็นผีเหรอ” เขาตกใจและถอยออกห่าง
“ช่วยกลับไปทำในสิ่งที่ผมยังติดค้างอยู่จะได้ไหม” เขาอ้อนวอนด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า
“หมายถึงอะไร นายทำอะไรค้างไว้ก็ไปทำเองสิ ฉันจะไปรู้เหรอว่านายทำอะไรไว้” คณะคุณตอบแบบไม่คิด
“มีแต่คุณน้าเท่านั้น เพราะเราตายเวลาเดียวกัน สายฟ้าส่งวิญญาณของผมให้มาเจอคุณน้า” คณะคุณไม่เข้าใจและงุนงงกับคำพูดของเด็กหนุ่ม
“นี่สรุปฉันตายแล้วเหรอ อา ตายแล้วจริงๆ เหรอ” เขารำพึงกับตัวเอง ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกมา แสงสว่างก็วาบขึ้นพร้อมทั้งแรงผลักมหาศาลที่พุ่งชนร่างของคณะคุณและดับลงไม่นานหลังจากนั้น มีเพียงความนิ่งสนิท นิ่งเสียจนจิตของคณะคุณดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นไปจากความนิ่งเงียบงันนี้เสียที เวลาผ่านไปนานจนลืม ความดิ้นรนค่อยๆ นิ่งลง คณะคุณลืมตาขึ้น ลืมตาขึ้น?
Guest
